Υποδοχή με 21 κανονιές, κόκκινο χαλί απλωμένο στον διάδρομο του αεροδρομίου, ταξιδάκι με το Air Force One και παρέα τον Μπαράκ Ομπάμα, επίσημο γεύμα με χαβιάρι και λαχανικά απ’ το μποστάνι της Μισέλ Ομπάμα και πολλά «Dear Barack» και «Cher François» όλη την ώρα· χωρίς αμφιβολία, η διαμονή του Φρανσουά Ολάντ στις ΗΠΑ θα μείνει αξέχαστη στους άμεσα ενδιαφερομένους.
Πέρα όμως από τη μεγαλοπρέπεια, τα επίσημα κοστούμια, τις δηλώσεις χωρίς ουσία ή τη συμπεριφορά των Γάλλων δημοσιογράφων, στους οποίους έκανε παρατήρηση η ασφάλεια του Λευκού Οίκου γιατί έβγαζαν selfies (αυτοφωτογραφίζονταν με τα κινητά τους) μπροστά στον πλανητάρχη, αυτή η συνάντηση μεταξύ Γαλλίας και ΗΠΑ κρύβει ένα στρατηγικό ενδιαφέρον για τις δύο χώρες.
Τόσο στο δείπνο όσο και στη συνέντευξη Τύπου, στο κάδρο βρίσκεται από τη μία πλευρά ένας πρόεδρος εκλεγμένος το 2012 στη Γαλλία, ο οποίος ήρθε να βρει νέους φίλους στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, γιατί δεν έχει πολλούς στην Ευρώπη πλέον, και ο οποίος ήταν τελείως άγνωστος στις Ηνωμένες Πολιτείες έως ότου αποκαλύφθηκαν οι απογοητεύσεις της προσωπικής του ζωής. Από την άλλη, ένας Μπαράκ Ομπάμα, πολύ συμπαθητικός, πάντα, με τους αρχηγούς κρατών, ο οποίος όμως αναζητεί άφεση αμαρτιών για τις υποκλοπές της NSA (Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας), για το ότι εγκατέλειψε τη Γαλλία όταν οι Γάλλοι στρατιώτες βρίσκονταν ήδη καθ’ οδόν για να επιτεθούν στη Συρία ή, ακόμη, για το φρένο που έβαλε σε μία αντιπροσωπεία Γάλλων επιχειρηματιών που πήγαν στο Ιράν την προηγούμενη εβδομάδα προκειμένου να μελετήσουν τις συνθήκες πριν από την άρση του εμπάργκο.
Για τη Νικόλ Μπάσαραν, επισκέπτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ο Αμερικανός πρόεδρος διακρίνεται από ένα επιπλέον κίνητρο. «Τον Μάρτιο θα πραγματοποιηθεί σύνοδος κορυφής Ευρωπαϊκής Ενωσης – ΗΠΑ στις Βρυξέλλες και ο Ομπάμα προσπαθεί με κάθε τρόπο να αναθερμάνει τις σχέσεις του με τη Γηραιά Ηπειρο προτού την επισκεφθεί», εξηγεί. Τελικά, όμως, παρ’ όλες τις προσπάθειες δημιουργίας συμμάχων, οι ΗΠΑ δεν μετανιώνουν για τα λάθη τους, αντιθέτως είναι σχεδόν ευτυχείς που η Γαλλία επιτίθεται μόνη στο Μάλι ή στην κεντρική Αφρική.
Από την άλλη, ο Γάλλος πρόεδρος απολαμβάνει τον σεβασμό που του πρέπει; Διότι εάν ο «Φρανσουά» είναι ο νέος φίλος του «Μπαράκ», το αμερικανικό Κογκρέσο δεν έχει την ίδια άποψη. Για τους γερουσιαστές, απεικονίζει κυρίως μια Γαλλία απαρχαιωμένη και επιπόλαια, όχι πολύ σοβαρή. Δεν εκτιμούν τις απογοητεύσεις της προσωπικής ζωής του Ολάντ και δεν έχουν καμία διάθεση να μάθουν για την κατάσταση της γαλλικής οικονομίας. «Από την οπτική των ΗΠΑ, δηλώσεις όπως το 75% του φόρου εισοδήματος και η φορολογική αστάθεια είναι αδιανόητες και γι’ αυτό έχουν μειωθεί πολύ οι αμερικανικές επενδύσεις στη Γαλλία», λέει η Νικόλ Μπάσαραν. Συνεπώς ο Φρανσουά Ολάντ δεν κλήθηκε να μιλήσει στο βήμα του Κογκρέσου όπως είχε συμβεί με τον Νικολά Σαρκοζί το 2007, παρότι ο τελευταίος δεν βρισκόταν σε επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ.
Ανευ σημασίας όμως· ο Ολάντ εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να στείλει μηνύματα εσωτερικής πολιτικής με την επίσκεψή του στη Σίλικον Βάλεϊ, τη Μέκκα των start up, και να αποδείξει έτσι ότι η σοσιαλιστική αριστερά έχει συμφιλιωθεί με τον επιχειρηματικό κόσμο, μέσα στο πλαίσιο της νέας φιλελεύθερης στροφής του. Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Αρκεί να ψάξει κανείς να βρει τις ίδιες εκφράσεις το 1960, όταν ο Ντε Γκωλ χαρακτήριζε την Καλιφόρνια «νέο κόσμο» σε μια ομιλία που απευθυνόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντίθετα με τον Φρανσουά Ολάντ όμως, ο Ντε Γκωλ είχε φροντίσει να βάλει σε τάξη τους λογαριασμούς της χώρας του προτού κάνει κήρυγμα στις ΗΠΑ.
Οπως και να ’χει, ο Γάλλος πρόεδρος δεν πρόλαβε να χαρεί το αμερικανικό όνειρό του. Μόλις επέστρεψε στη Γαλλία, ήρθε και πάλι αντιμέτωπος με τις φοβίες του, ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα που πολεμάει ενάντια στην κυβέρνηση και τη νέα της πολιτική, καθώς και το ένα τρίτο των Γάλλων, οι οποίοι υιοθετούν τις απόψεις του Εθνικού Μετώπου. Το ποσοστό δημοτικότητας του Φρανσουά Ολάντ δεν έχει τις προϋποθέσεις για να αυξηθεί.