Τον περασμένο Νοέμβριο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν επέλεξε να εμπλακεί σε μια γεωπολιτική αναμέτρηση υψηλού ρίσκου. Εφαρμόζοντας τη γνωστή τακτική του ρόπαλου και του καρότου –προσφορά οικονομικής βοήθειας προς την Ουκρανία, υπό την απειλή ενεργειακών κυρώσεων σε περίπτωσή άρνησής της– ώθησε τον Βίκτορ Γιανουκόβιτς να απορρίψει την προταθείσα εμπορική συμφωνία με την Ε.Ε. και να δρομολογήσει τη χώρα του προς την Ευρασιατική Ενωση, ένα είδος σύγχρονου υποκατάστατου της Σοβιετικής Ενωσης, φυσικά με εντελώς διαφορετικό κοινωνικό περιεχόμενο.
Μετά τις χθεσινές εξελίξεις στο Κίεβο, η Ρωσία κινδυνεύει να υποστεί σοβαρή ήττα, και όχι μόνο στο επίπεδο του διεθνούς γοήτρου. Με τις διαρκείς παλινωδίες του, έχοντας επωμιστεί μέρος τουλάχιστον της ευθύνης για το λουτρό αίματος των τελευταίων ημερών, ο Γιανουκόβιτς είναι πλέον καμένο χαρτί για το Κρεμλίνο. Υπό τις δεδομένες συνθήκες, οι πρόωρες εκλογές πολύ δύσκολα μπορούν να κερδηθούν από το φιλορωσικό μπλοκ. Βεβαίως και μετά τη λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση», η νίκη των φιλοδυτικών αποδείχθηκε εύθραυστη, κάτι που επέτρεψε την επιστροφή του Κόμματος των Περιφερειών στην εξουσία. Ωστόσο, σε αντίθεση με την ειρηνική διαμαρτυρία του 2004, αυτή τη φορά η σύγκρουση βάφτηκε στο αίμα, με αποτέλεσμα η διαγραφόμενη ανατροπή να ξεφεύγει κατά πολύ από τα όρια μιας απλής, περιοδικής μετατόπισης του πολιτικού εκκρεμούς.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο Πούτιν θα αποδεχθεί με σταυρωμένα χέρια την απώλεια της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της αναφανδόν φιλορωσικής χερσονήσου της Κριμαίας, βάσης του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Ενδεχόμενη διάσπαση της χώρας με παρότρυνση της Μόσχας θα είχε, ωστόσο, τεράστιο διεθνή αντίκτυπο. Η Ρωσία θα χάσει τη θέση της στο G8, θα ανατινάξει την προνομιακή ενεργειακή σχέση της με τη Γερμανία και θα διαμορφώσει ψυχροπολεμικές σχέσεις με το σύνολο της Δύσης. Η απάντηση που θα δώσει η ρωσική ηγεσία στα σκληρότατα διλήμματα που αντιμετωπίζει θα επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό τη γεωπολιτική εικόνα της Ευρώπης για χρόνια, ίσως και δεκαετίες.