Αυτή την εβδομάδα στην Ευρώπη διεξάγονται 30 εκλογικές αναμετρήσεις: είκοσι οκτώ εθνικές, για την ανάδειξη των μελών του Ευρωκοινοβουλίου, μία για την επιλογή του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και –αύριο– η εκλογή για την ανάδειξη προέδρου στην Ουκρανία. Μέσα από αυτές διαφαίνεται μία Ευρώπη εν πλήρει αταξία. Αν δεν έχουν κάνει λάθος όλες οι δημοσκοπήσεις, από τις 28 εθνικές εκλογές θα δούμε να αναδύεται μεγάλος αριθμός ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων: το Κόμμα της Ανεξαρτησίας στη Βρετανία, το Γιόμπικ στην Ουγγαρία, το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία μέχρι και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Τα περισσότερα είναι δεξιά και ξενοφοβικά, κάτι που βέβαια δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί για τον ΣΥΡΙΖΑ ή το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία. Κοινό σημείο όλων, το ότι είναι «κατά»: κατά της καθεστηκυίας τάξης, κατά των μεγαλύτερων κομμάτων της κεντρικής πολιτικής σκηνής και, επί του παρόντος, κατά της Ε.Ε.
Ταυτόχρονα είναι κατά της ανεργίας, δεξιά και αριστερά, κατά της μετανάστευσης, δεξιά, και κυρίως είναι κατά της… ανίας. Τα κόμματα αυτά θα συγκεντρώσουν πολλές ψήφους επειδή αντικατοπτρίζουν τον θυμό και την απογοήτευση πολλών Ευρωπαίων. Ο κόσμος πιστεύει ότι η ζωή του επιδεινώνεται και ότι η Ευρώπη είναι μέρος του προβλήματος αντί της λύσης. Σύμφωνα με το τελευταίο ευρωβαρόμετρο, η εμπιστοσύνη στην Ε.Ε. περιορίστηκε από το 50% το 2004 σε 31% τη χρονιά που πέρασε. Τα δύο τρίτα των Ευρωπαίων πολιτών πιστεύουν ότι δεν εισακούονται και ότι η Ε.Ε. δεν κατανοεί τις ανάγκες των πολιτών της. Βέβαια, οι ιδεολόγοι της ευρωπαϊκής ιδέας έχουν την απάντηση: «περισσότερη δημοκρατία». Ετσι γεννήθηκε και η ιδέα του λεγόμενου «spitzenkandidaten», των βασικών δηλαδή υποψηφίων για την προεδρία της Κομισιόν, οι οποίοι προέρχονται από τις βασικές ομάδες των πολιτικών κόμματων του Ευρωκοινοβουλίου. Οποιος όμως πιστεύει ότι αυτό, σε συνδυασμό με την ενίσχυση του Ευρωκοινοβουλίου, θα λύσει το πρόβλημα, σφάλλει.
Η πιο σημαντική εκλογική αναμέτρηση είναι αυτή που θα διεξαχθεί στην Ευρώπη, αλλά όχι στην Ε.Ε. Αν η Ουκρανία καταφέρει να διεξάγει μία δημοκρατική προεδρική εκλογή σε όλη την επικράτεια, τότε υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψει σε μια ειρηνική συνταγματική διαδικασία που θα είναι προϊόν διαπραγμάτευσης. Αποτέλεσμα αυτής της διαπραγμάτευσης θα πρέπει να είναι η διατήρηση μιας αδιαμφισβήτητα ανεξάρτητης και κυρίαρχης Ουκρανίας.
Kαι ποιος στην πανίσχυρη Ε.Ε. μπορεί να επιφέρει την οποιαδήποτε διαφορά εκεί; Σίγουρα όχι οι spitzenkandidaten, ούτε το Ευρωκοινοβούλιο αλλά οι εθνικές κυβερνήσεις που ελέγχονται από τα εθνικά Κοινοβούλια και τους λαούς. Η Ε.Ε. με τα συμβούλιά της απλά παρέχει τρόπους στενότερης συνεργασίας για τη χάραξη κοινής στρατηγικής. Ολα όμως εξαρτώνται από τη Γερμανία. Αν υπάρχει μία χώρα στην Ε.Ε. που πρόκειται να ακούσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν, αν υπάρχει μία χώρα που μπορεί να συντονίσει την πολιτική οικονομικών κινήτρων και ποινών, αυτή είναι η Γερμανία. Οι Γερμανοί ηγέτες έχουν δηλώσει ότι επιθυμούν να επωμισθούν τις ευθύνες που δημιουργεί η ισχύς της χώρας τους. Και τώρα ήρθε η ευκαιρία να το πράξουν πιο γρήγορα απ’ ό,τι φαντάζονταν, αλλά με πολύ πιο επώδυνο τρόπο. Γι’ αυτό τον λόγο η ευρωπαϊκή πολιτική είναι τόσο πολύπλοκη και ταυτόχρονα τόσο απλή. Χιλιάδες λέξεις δύσκολα αποδίδουν το νόημα που μεταδίδουν μόνο τρεις: Η Γερμανία αποφασίζει.