«Απελευθερώσου ή πέθανε προσπαθώντας», έγραφε ένας τοίχος σε κέντρο κράτησης μεταναστών στα προάστια της Τρίπολης, της πρωτεύουσας της Λιβύης. Η τύχη του ανθρώπου που το έγραψε είναι άγνωστη. Κάποιοι από τους αμέτρητους ανθρώπους που στοιβάζονται σε είκοσι τέτοιου είδους κέντρα σε όλη τη Λιβύη φθάνουν τελικά στη Μεσόγειο, αλλά οι βάρκες τους παρεμποδίζονται από τα σκάφη του λιβυκού ναυτικού. Αλλοι συλλαμβάνονται πριν φθάσουν στη θάλασσα από άνδρες των λιβυκών πολιτοφυλακών που ελέγχουν τη χώρα μετά την επανάσταση του 2011.
Χάρη στον πλούτο της, η Λιβύη ήταν πάντοτε μαγνήτης μεταναστών από την Αφρική. Τώρα, λιγότεροι αναζητούν εργασία στη Λιβύη, επειδή επικρατεί χάος. Αλλά τα σύνορα έχουν γίνει ακόμη πιο διάτρητα. Κάθε ένας που θέλει να μπει σε βάρκα για τη Μάλτα και τη Λαμπεντούζα καταβάλλει πάνω από 1.000 ευρώ. Πολλοί δεν επιβιώνουν. Ο Καντάφι εκμεταλλευόταν τις ευρωπαϊκές ανησυχίες για την παράνομη μετανάστευση, ανακηρύσσοντας τον εαυτό του σε «μοναδικό φράγμα απέναντι στη μαύρη Ευρώπη».
Λίγο πριν από την εξέγερση που οδήγησε στην ανατροπή του, είχε ζητήσει από την Ε.Ε. 5 δισ. ευρώ ετησίως για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Οι Λίβυοι λένε ότι τα πράγματα έχουν χειροτερέψει μετά την επανάσταση και ότι ο αριθμός των ανθρώπων από τη Συρία, τη Νότια Ασία και την υποσαχάρια Αφρική που βρίσκονται στη Λιβύη περιμένοντας να περάσουν στην Ευρώπη ανέρχεται σε εκατοντάδες χιλιάδες.