Ενας νεκρός, μαύρος έφηβος, μια εξοργισμένη κοινότητα μαύρων, μια επιθετική και λευκή –στην πλειοψηφία της– αστυνομική δύναμη: η αναμέτρηση στο Φέργκιουσον του Μιζούρι είναι καταθλιπτικά οικεία. Oμως ο τρόπος με τον οποίο έχουν αντιδράσει οι συντηρητικοί δεν είναι οικείος, όπως εξηγεί σε άρθρο του το περιοδικό The Atlantic.
Για δεκαετίες, από την εποχή του ρατσιστή κυβερνήτη Τζορτζ Γουάλας και τον Ρίτσαρντ Νίξον έως τον Ρόναλντ Ρέιγκαν και τον Ρούντι Τζουλιάνι, οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι οι Συντηρητικοί αντιδρούν σε συγκρούσεις, όπως αυτή στο Φέργκιουσον, με πάνω-κάτω τον ίδιο τρόπο: υποστηρίξτε τους αστυνομικούς, παρουσιάστε τους φιλελεύθερους αντιπάλους ως επιεικείς στο έγκλημα των «μαύρων», για να εξασφαλίσετε σημαντικό μερίδιο των ψήφων της λευκής εργατικής τάξης.
Οι Συντηρητικοί πολιτικοί, που ζητούν ενίσχυση της αστυνόμευσης και των ποινών, ξεχνούν ότι η μείωση της εγκληματικότητας είναι μία από τις βασικότερες και υποτιμημένες αλλαγές στο αμερικανικό πολιτικό τοπίο. Από τα τέλη του 1960, όταν η βίαιη εγκληματικότητα αυξανόταν, μέχρι τα μέσα του 1990, όταν άρχισε να πέφτει, η εγκληματικότητα ήταν ανάμεσα στα σημαντικότερα ζητήματα της αμερικανικής πολιτικής, αλλά και βασικός παράγοντας στην ώθηση του πολιτικού λόγου προς τα Δεξιά.
Το 1968, ο Νίξον παρουσίασε διαφήμιση αποτελούμενη αποκλειστικά από τα λόγια λευκής γυναίκας, μέσης ηλικίας, που περπατούσε μόνη σε σκοτεινό, έρημο δρόμο. Απειλητική φωνή ακουγόταν να λέει: «Τα εγκλήματα βίας στις ΗΠΑ έχουν σχεδόν διπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια. Σήμερα, μια βίαιη εγκληματική πράξη συμβαίνει κάθε 60 δευτερόλεπτα».
Το 1988 οι Ρεπουμπλικανοί εστίασαν στο πρόγραμμα αδειών κρατουμένων του Μάικλ Δουκάκη και στην εικόνα του Γουίλι Χόρτον –του Αφροαμερικανού που βίασε και σκότωσε ενόσω βρισκόταν σε άδεια– καταφέροντας τελειωτικό χτύπημα στον κυβερνήτη της Μασαχουσέτης. Τότε, ο Μπέρναρντ Σο του CNN ρώτησε τον Δουκάκη αν ήθελε να καταδικάσει σε θανατική ποινή έναν άνδρα που βίασε και σκότωσε τη γυναίκα του. Η απαθής, μηχανιστική απάντηση του Ελληνοαμερικανού κυβερνήτη σήμανε την αρχή του τέλους της υποψηφιότητάς του.
Πολλοί λευκοί Συντηρητικοί, οι οποίοι τις προηγούμενες δεκαετίες ψήφισαν Ρεπουμπλικανούς επειδή φοβήθηκαν την εγκληματικότητα, πάσχουν ακόμη από ρατσιστικές φοβίες σχετικά με την έξαρση της παρανομίας. Αλλά σε μεγάλο βαθμό, αυτοί οι φόβοι έχουν μετατοπισθεί από την εγκληματικότητα των Αφροαμερικανών στο δήθεν ασυγκράτητο μεταναστευτικό κύμα των Λατίνων. Αυτή η αλλαγή έχει δώσει σε συντηρητικούς ρεπουμπλικανικούς κύκλους την ευκαιρία να δοκιμάσουν σκληρές πολιτικές τακτικές και να καταδικάσουν άλλες, ηπιότερες, που δεν θα ικανοποιούσαν τη βάση τους. Την ίδια στιγμή, πρωτοπόρος πρέπει να θεωρηθεί ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Ραντ Πολ, που σε μια προσπάθεια να μην αποστασιοποιηθεί από τους μαύρους ψηφοφόρους έκανε λόγο για ρατσισμό, για ανάγκη «αποστρατιωτικοποίησης» της αστυνομίας και για το σκάνδαλο της ανισορροπίας στις καταδίκες μαύρων από τη Δικαιοσύνη των ΗΠΑ.