Μία γενιά μετά τις μεταρρυθμίσεις

Μία γενιά μετά τις μεταρρυθμίσεις

2' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Την ώρα που οι κατάφυτες, σκιερές πλατείες των καλύτερων πανεπιστημίων στις ΗΠΑ αρχίζουν να ζωντανεύουν ενόψει του φθινοπωρινού τριμήνου, τα σεβάσμια ιδρύματα παραμένουν προπύργια ταξικών προνομίων.

Παρά τις υποσχέσεις προς τους φτωχότερους φοιτητές, τα πανεπιστήμια του «ομίλου του κισσού» (Ivy League), τα αρχαιότερα της χώρας, φιλοξενούν το ίδιο ποσοστό φοιτητών από χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα, όπως και πριν από τριάντα χρόνια.

Σειρά ομοσπονδιακών ερευνών στα καλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ έδειξε ότι το ποσοστό φοιτητών με χαμηλό εισόδημα παραμένει στο 15%. Η στασιμότητα αυτή οφείλεται εν μέρει στην απώλεια της δικαστικής –αλλά και λαϊκής– στήριξης που απολάμβαναν οι κανόνες θετικών διακρίσεων υπέρ των μειονοτήτων. Σύμφωνα με τη νομοθεσία αυτή, τα πανεπιστήμια όφειλαν να εντάξουν συγκεκριμένο ποσοστό μειονοτικών φοιτητών.

Υπέρμαχοι των προγραμμάτων στήριξης φοιτητών από κατώτερα εισοδηματικά στρώματα εκτιμούν ότι η ένταξη των νέων αυτών στα πανεπιστήμια της αμερικανικής ελίτ αποτελεί αναγκαία συνθήκη της κοινωνικής κινητικότητας. Στην πραγματικότητα, όμως, η «ανώτατη παιδεία στις ΗΠΑ έχει καταστεί δύναμη επιβεβαίωσης των ταξικών προνομίων και διαιώνισής τους από γενιά σε γενιά», λέει ο επικεφαλής του Κέντρου Εκπαιδευτικών Μελετών του Πανεπιστημίου Τζόρτζταουν, Αντονι Καρνιβάλ.

Ανανεωμένη και συνειδητή προσπάθεια ταξικής διεύρυνσης της φοιτητικής τους βάσης πραγματοποιούν τα περίφημα πανεπιστήμια Βάσαρ, Αμχερστ, Χάρβαρντ, καθώς και το κολοσσιαίο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, με εγκαταστάσεις σε δώδεκα πόλεις της πολιτείας.

Το παράδειγμα του Τρόι

Ο 21χρονος Τρόι Σάιμον, από φτωχή οικογένεια της Νέας Ορλεάνης, λέει ότι χωρίς τη σημαντική οικoνομική βοήθεια, που εξασφαλίζει από δύο μη κερδοσκοπικές εταιρείες, δεν θα είχε τη δυνατότητα να συνεχίσει τη φοίτησή του στο διάσημο Πανεπιστήμιο Μπαρντ. «Στο λύκειο ήμουν αναλφάβητος. Δεν έδινα καμία σημασία στην τάξη, δεν καταλάβαινα τίποτα και κανείς στο σπίτι μου δεν ασχολήθηκε με τους βαθμούς μου», θυμάται ο Τρόι, την ιστορία του οποίου μνημόνευσε πρόσφατα η Μισέλ Ομπάμα ως παράδειγμα προς μίμηση.

Μετά τον τυφώνα Κατρίνα, ο Τρόι στάλθηκε στο Χιούστον του Τέξας, σε λύκειο του οποίου άρχισε να διαβάζει και να βελτιώνει ριζικά τη διαγωγή του. Ο Τρόι είχε την τύχη να προσελκύσει την προσοχή μη κυβερνητικής οργάνωσης που ανέλαβε να καλύψει κάθε του εκπαιδευτική δαπάνη, στέλνοντάς τον στο Μπαρντ.

«Αν προέρχεσαι από χαμηλόμισθη οικογένεια και έχεις ζήσει σε συνοικία όπου κανείς δεν έχει σπουδάσει σε καλό πανεπιστήμιο, δεν έχεις τρόπο να ξέρεις ότι υπάρχουν δυνατότητες και ευκαιρίες. Μία φτωχή οικογένεια (με ετήσιο εισόδημα κάτω των 48.000 δολαρίων) θα χρειαστεί να δαπανήσει μόλις 4.000 δολάρια για ετήσια δίδακτρα ενός παιδιού της στο Χάρβαρντ, που κοστίζει κανονικά 48.000 δολάρια τον χρόνο. Αν, όμως, επισκεφθείς τις ιστοσελίδες τους, το πρώτο πράγμα που θα δεις είναι το υπέρογκο κόστος και η συζήτηση θα τελειώσει εκεί», λέει ο Αντονι Μαρξ, πρώην πρόεδρος του Κολεγίου Αμχερστ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή