«Οι δύο πρώτες μέρες ήταν εφιαλτικές, με πολλά τεχνικά προβλήματα. Ο αυτόματος πιλότος σταμάτησε να λειτουργεί λόγω κακοκαιρίας και, στην προσπάθειά μου να ισορροπήσω πάνω στο σκάφος, τραυματίστηκα. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, δεν εγκατέλειψα την κούρσα. Τώρα είμαι καλά και απολαμβάνω τον αγώνα. Οβερ».
Δεν χρειάζεται να ξέρεις πολλά από ιστιοπλοΐα για να ανατριχιάσεις ακούγοντας την τρεμάμενη φωνή ενός έφηβου σκίπερ που μιλάει στον ασύρματο την ώρα που παλεύει ολομόναχος με τα κύματα. Ανακάλυψα το ηχητικό ντοκουμέντο στην ιστοσελίδα του υπερατλαντικού ιστιοπλοϊκού αγώνα «Route du Rhum», μιας απαιτητικής θαλάσσιας δοκιμασίας που πραγματοποιείται κάθε 4 χρόνια από το 1978. Ο 19χρονος Γάλλος Πολ Ινιάρ είναι ο νεότερος που συμμετέχει στην ιστορία της διοργάνωσης και, προκειμένου φέτος να λάβει μέρος για πρώτη φορά στον φημισμένο αγώνα, χρειάστηκε να συγκεντρώσει σε 12 μήνες περίπου 250.000 € για να ενοικιάσει ένα σκάφος.
Τα κατάφερε. Στις 2 Νοεμβρίου ο ίδιος και ακόμη 90 σκίπερ (αριθμός-ρεκόρ για τη διοργάνωση, όπου φέτος συμμετέχουν 4 γυναίκες και 13 ξένοι) απέπλευσαν από το τουριστικό Σεντ-Μαλό στη βόρεια Γαλλία με τελικό προορισμό τις ακτές της Γουαδελούπης – διαδρομή που έκαναν όσοι εμπορεύονταν ρούμι, εξ ου και η ονομασία της ρεγκάτας («Route du Rhum», δηλαδή «Ο δρόμος του ρουμιού»). Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, 10 ημέρες μετά την εκκίνηση, ήδη 25 συμμετέχοντες έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα και επτά έχουν τερματίσει. Οι σκίπερ αγωνίζονται σε πέντε κατηγορίες ανάλογα με τον τύπο του ιστιοπλοϊκού τους, όμως κερδίζει μόνο ένας – αυτός που έχει τον καλύτερο χρόνο. Νικητής, λοιπόν, της 10ης διοργάνωσης στέφθηκε ο 55χρονος Γάλλος Λοΐκ Πεϊρόν, ο οποίος 32 χρόνια μετά την πρώτη του συμμετοχή στον κλασικό αγώνα (φέτος ήταν η 7η του φορά) πέτυχε μία από τις καλύτερες επιδόσεις στη σύγχρονη ιστιοπλοΐα – έσπασε το ρεκόρ που διατηρούσε από το 2006 ο Λιονέλ Λεμονσουά, διανύοντας την απόσταση 3.542 ναυτικών μιλίων σε 7 ημέρες, 15 ώρες, 8 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα. Προπορευόταν ήδη από το πρώτο 24ωρο και το προβάδισμά του διευρύνθηκε όταν κατάφερε να βρει ένα στενό πέρασμα στον αντικυκλώνα στις Αζόρες.
Μια ανάσα πριν από το τέλος του υδάτινου μαραθωνίου στον Ατλαντικό ωκεανό, έκοψε ταχύτητα για να περάσει από το περίφημο ηφαίστειο Σουφριέ, αλλά χάρη στον ευνοϊκό άνεμο δεν έχασε το προβάδισμα. «Είναι ζωτικής σημασίας σε ατομικούς αγώνες να βρίσκεσαι σε εγρήγορση και να αποφεύγεις τις μανούβρες. Κάποια στιγμή έχασα την αίσθηση του χρόνου, αποκοιμήθηκα και γλίτωσα το μοιραίο λάθος από καθαρή τύχη. Τότε ναι, φοβήθηκα. Η γοητεία του εγχειρήματος, όμως, έχει να κάνει με την αδρεναλίνη που σου προκαλεί το ότι βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το θάνατο. Η σωστή πλοήγηση, η καλή φυσική κατάσταση, το ψυχικό σθένος, η εμπειρία μου ως κυβερνήτη και οι ασύλληπτες δυνατότητες του σκάφους συντέλεσαν στο να κάνω επιτέλους το όνειρό μου πραγματικότητα», λέει.
Ο Πεϊρόν αγωνίστηκε με το «Banque Populaire VII», ένα υπερσύγχρονο τριμαράν υψηλής ταχύτητας μήκους 31,50 μ., πλάτους 22,50 μ., βάρους 18 τόνων και ύψους 41 μ. Η απουσία πληρώματος, καμπίνας και τουαλέτας καθιστούν το πλεούμενο που περιλαμβάνει μονάχα κουζινάκι, ράντζο, λέμβο και πίνακα με όργανα πλοήγησης ελαφρύ και ευκίνητο.
Σύμφωνα με τον Μάρκο Σπυρόπουλοεπαγγελματία ιστιοπλόο εδώ και 20 χρόνια, «πρόκειται για σκάφη… αβύθιστα, αφού είναι φτιαγμένα σχεδόν αποκλειστικά από ανθεκτικά ανθρακονήματα. Για επιπλέον ασφάλεια υπάρχει φαρμακείο και ενσωματωμένο GPS στη στολή των σκίπερ σε περίπτωση που πέσουν στο νερό. Ενέχει ρίσκο, αλλά προσωπικά βρίσκω πιο επικίνδυνο το να ταξιδέψεις οδικώς έως τη Θεσσαλονίκη!». Ο ίδιος έκανε πέρυσι το γύρο του κόσμου με ιστιοφόρο στο πλαίσιο του Oyster World Rally κι έτσι ξέρει από πρώτο χέρι τι σημαίνει να επιβιώνεις εν πλω, μόνος, αντιμέτωπος με τα στοιχεία της φύσης.
«Μετά τα απρόοπτα του καιρού, ο ύπνος και η διατροφή είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες. Τρως ξηρά τροφή, κατεψυγμένες μερίδες, superfoods, όπως σπιρουλίνα, που δίνουν ενέργεια, ενώ λαγοκοιμάσαι το πολύ 4 ώρες το 24ωρο… καθιστός, με ήχους που ξεπερνούν τα 120 ντεσιμπέλ».
Από την κλασική ιστορία του Μόμπι Ντικ μέχρι την πρόσφατη κινηματογραφική περιπέτεια του Ρόμπερτ Ρέντφορντ στην ταινία «Ολα χάθηκαν», έχουμε παρακολουθήσει δεκάδες ήρωες στο μοναχικό τους ταξίδι προς τη στεριά. Ο αγώνας επιβίωσης στη φουρτουνιασμένη θάλασσα ήταν ανέκαθεν ένα στόρι που διδάσκει πως ο άνθρωπος, όταν χρειαστεί, μπορεί και ξεπερνά τα όριά του. Αυτός είναι ο λόγος που κάθε 4 χρόνια ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι από όλες τις γωνιές του πλανήτη δηλώνουν συμμετοχή στον δυσκολότερο αγώνα του κόσμου, ακόμη κι αν είναι ερασιτέχνες – η 32χρονη Ζουλιέτ Πετρέ, για παράδειγμα, είναι κτηνίατρος, αλλά το πάθος της είναι η θάλασσα.
Για την ιστορία, δεν υπάρχει όριο ηλικίας για τους διαγωνιζομένους. Δεν είναι τυχαίο που ο 75χρονος Αγγλος Ρόμπιν Νοξ-Τζόνστον, παρότι ο μεγαλύτερος σε ηλικία σκίπερ, συμμετέχει με ελπίδες για διάκριση, αφού είναι ο πρώτος ιστιοπλόος που έκανε το γύρο του κόσμου το 1978 και έκτοτε θεωρείται θρύλος στο άθλημα. «Αν καταφέρεις να κάνεις αυτό, να περάσεις απέναντι που λέμε, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Ή τουλάχιστον έτσι νιώθω έπειτα από κάθε αγώνα. Αλλος άνθρωπος».