Νέα εποχή στην πολιτική ζωή της Γαλλίας

Νέα εποχή στην πολιτική ζωή της Γαλλίας

3' 33" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στη Γαλλία, «όλα είναι έτοιμα για τη μεγάλη αντικατάσταση της Δεξιάς από την Ακροδεξιά. Η Ακροδεξιά έχει ήδη επιβάλει όλες τις θέσεις της σε αυτό το κομμάτι του πολιτικού σκηνικού. Της μένει να αναλάβει τα ηνία». Η δραματική αυτή εκτίμηση δεν ανήκει στην επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου (FN), Μαρίν Λεπέν, η οποία άλλωστε δεν χαρακτηρίζει το κόμμα της ακροδεξιό, αλλά στον πιο συνεπή αντίπαλό της, τον ιδρυτή του Μετώπου της Αριστεράς, Ζαν-Λικ Μελανσόν.

Το εύρος των μετατοπίσεων στη γαλλική πολιτική σκηνή θα καταγραφεί το αργότερο στις προεδρικές εκλογές του 2017 – εφόσον η σοσιαλιστική κυβέρνηση Ολάντ δεν έχει εκπνεύσει νωρίτερα, εξέλιξη που θα οδηγούσε σε νέες βουλευτικές εκλογές και σε αναγκαστική συγκατοίκηση του Γάλλου προέδρου με πρωθυπουργό από τη δεξιά «πολυκατοικία».

«Από πολιτική δύναμη διαμαρτυρίας, το FN  έχει  γίνει  κόμμα  ικανό  για  πλειοψηφία», έγραψε ο σχολιαστής Γκιγιόμ Ταμπάρ στη συντηρητική  εφημερίδα  Figaro, φράση που  η εφημερίδα μεγέθυνε ώστε να διαβαστεί ακόμη και από όσους απλώς την ξεφύλλιζαν.

Η άνοδος της Μαρίν Λεπέν τροφοδοτείται από τις δυσκολίες της σοσιαλιστικής κυβέρνησης και, αν κρίνει κανείς από τα ανοίγματα επιχειρηματικών ομίλων προς το μέρος της Λεπέν, είναι καρπός και των προβληματισμών της γαλλικής ιθύνουσας τάξης. Αν όντως τμήματα της γαλλικών κυρίαρχων κύκλων ενδιαφέρονται για τη διάρρηξη της συμμαχίας με τη Γερμανία, όπως πρεσβεύει η Λεπέν, τότε η ευρωπαϊκή ήπειρος βρίσκεται μπροστά σε περίοδο σοβαρών αναταράξεων.

Για το γαλλικό εκλογικό σώμα, επί μακρόν συνηθισμένο στον διπολισμό, οι επιλογές που ανοίγονται τώρα είναι τρεις (ή, αν στο μέλλον πετύχει η συσπείρωση της πέραν του Σοσιαλιστικού Κόμματος αριστεράς, που επιδιώκει ο Μελανσόν, τέσσερις). Πρώτα οι σοσιαλιστές του Φρανσουά Ολάντ, οι οποίοι έχουν απογοητεύσει μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων τους με την εφαρμογή περικοπών και μεταρρυθμίσεων, για τις οποίες εξελέγησαν υποσχόμενοι να μην κάνουν. Καθώς η οικονομική δυσπραγία παρατείνεται, οι σοσιαλιστές πορεύονται πλέον χωρίς τους παραδοσιακούς συμμάχους τους, Πράσινους και Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ στους κόλπους τους μαίνεται ανταρσία της αριστερής πτέρυγας.

Δεύτερη επιλογή η Κεντροδεξιά, με βασικό πυλώνα το UMP, στην ηγεσία του οποίου επέστρεψε το περασμένο Σαββατοκύριακο ο Νικολά Σαρκοζί. Σε μία συμβολική υπόσχεση αναθέρμανσης της άριστης συνεργασίας που είχε με την καγκελαρία τα πρώτα χρόνια της κρίσης, ο Σαρκοζί ανακοίνωσε ότι το πρώτο του ταξίδι ως επικεφαλής του UMP θα είναι στη Γερμανία, στο συνέδριο του κόμματος CDU της Αγκελα Μέρκελ.

Απέναντι σε ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα που θα ήθελε να αποσπάσει καλύτερη μεταχείριση από τη Γερμανία αλλά δεν μπορεί, και σε μια κεντροδεξιά παράταξη που δεν φαίνεται να προσπαθεί καν, η Λεπέν υποστηρίζει πως η Γαλλία πρέπει να βγει από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ως τα τέλη της δεκαετίας του ’80, το FN του Ζαν Μαρί Λεπέν ήταν φιλικό προς την (τότε) ΕΟΚ, την οποία χαρακτήριζε ευκαιρία για την προσαρμογή της γαλλικής κοινωνίας στους νόμους της αγοράς, για μείωση του κράτους και διευκόλυνση των επιχειρήσεων. Η μεγάλη μετατόπιση, το ’91, με την καταψήφιση της συνθήκης του Μάαστριχτ, συνοδεύτηκε από την αντίστροφη μετατόπιση του γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που υιοθέτησε «ευρω-εποικοδομητική» στάση και συγκυβέρνησε με τους σοσιαλιστές.

Δύο δεκαετίες αργότερα, οι συνέπειες αυτών των επιλογών είναι πολύ πιο καθοριστικές από όσο θα φανταζόταν κανείς τότε. «Δεν διαθέτω μαγικό ραβδί. Αν δεν έχω το τιμόνι, το γκάζι και το φρένο, δεν μπορώ να πάω τη χώρα πουθενά», λέει η Λεπέν, υποσχόμενη να διεκδικήσει την επιστροφή στη Γαλλία της «εδαφικής, νομισματικής, νομοθετικής και οικονομικής κυριαρχίας». Αν η Ε.Ε. δεν επιστρέψει στη Γαλλία τις εξουσίες αυτές (προσυπογράφοντας ουσιαστικά την αυτοδιάλυσή της), η Λεπέν απειλεί με δημοψήφισμα για έξοδο εντός εξαμήνου από την υποτιθέμενη άνοδό της στην εξουσία. Αν οι Γάλλοι το απορρίψουν, η θητεία της θα διαρκέσει μόλις 6 μήνες. «Δεν θα κάνω ροντέο, όπως οι προκάτοχοί μου, που θέλουν να μείνουν πάνω στο άλογο πάση θυσία, χωρίς να ξέρουν πού τους πάει», είπε η Λεπέν σε μία από τις πολυάριθμες τηλεοπτικές εμφανίσεις της στο κανάλι Europe 1. Και στην εμφάνιση αυτή, όπως και στη συνέντευξη με παρόμοιο περιεχόμενο που παραχώρησε την περασμένη εβδομάδα στη Figaro, η Λεπέν παρομοιάζει τον εαυτό της με τον στρατηγό Ντε Γκωλ, διεκδικώντας από το κόμμα του Σαρκοζί τον ρόλο κληρονόμου της γκωλικής παράδοσης.

Οι προεδρικές εκλογές απέχουν πάνω από δύο χρόνια και οι φιλοδοξίες της Μαρίν Λεπέν να εξακοντίσει το FN από το περιθώριο στο Μέγαρο των Ηλυσίων δεν θα απασχολούσαν κανέναν – αν η πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ευρώπη δεν ήταν βυθισμένη στο τωρινό, ιστορικών διαστάσεων, αδιέξοδο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή