Ακόμη και οι πιο πιστοί πελάτες του «Γκέι Ουσάρ» (Ο Χαρούμενος Ουσάρος), του αγαπημένου εστιατορίου της βρετανικής Αριστεράς, γνωρίζουν και ομολογούν τα μειονεκτήματά του, όπως τη χαμηλή ποιότητα του φαγητού.
Σήμερα, όμως, που η επιχείρηση «βγήκε στο σφυρί», οι υποστηρικτές της αποδείχθηκαν πολυάριθμοι και μαχητικοί. 160 πολιτικοί και δημοσιογράφοι συνασπίσθηκαν, σχηματίζοντας τον «Συνεταιρισμό Γκούλας», σε μία προσπάθεια να αγοράσουν την επιχείρηση.
Οταν το κατάστημα άνοιξε τις πόρτες του το 1953, η παρουσία του προσέθετε μία εξωτική, ουγγρική νότα στη συνοικία του Σόχο στο κεντρικό Λονδίνο, ενώ πολλοί είναι εκείνοι που συνεχίζουν να απολαμβάνουν την κουζίνα του. Τηγανίτες, ζυμαρικά και παραδοσιακό ουγγρικό κοκκινιστό γκούλας δεσπόζουν στο μενού, ενώ ο σεφ συστήνει τη σπεσιαλιτέ του, την κρύα σούπα αγριοκέρασου, για πρώτο πιάτο.
Εδώ και δεκαετίες, αξιωματούχοι του Εργατικού κόμματος και των μεγάλων συνδικάτων δειπνούν στα τραπέζια του, συζητώντας στρατηγικές και εξελίξεις. Το εστιατόριο υπήρξε το αγαπημένο πολλών ιστορικών ηγετών των Εργατικών, όπως του Μάικλ Φουτ και του Νιλ Κίνοκ. Συχνός επισκέπτης του υπήρξε ο Χένρι Κίσινγκερ, ενώ σε τραπέζι του δείπνησε ο ποιητής Τ.Σ. Ελιοτ. Οταν το κόμμα προσπάθησε -ανεπιτυχώς- να στρατολογήσει τον νεαρό τότε Μικ Τζάγκερ, η προσπάθεια πραγματοποιήθηκε σε ένα από τα τραπέζια του «Ουσάρου».
Το εστιατόριο έχασε, όμως, την αίγλη του τη δεκαετία του 1990, με τη δεξιά στροφή του Τόνι Μπλερ και το κίνημα των καλαίσθητων, σχεδιασμένων εδεσμάτων, τα στελέχη του κόμματος μετακόμισαν σε νέα εστιατόρια. Την ίδια στιγμή, ο «Ουσάρος» επλήγη από τον θάνατο του παραδοσιακού βρετανικού πολιτικού ρεπορτάζ, που απαιτούσε πολύωρα γεύματα με συνοδεία γενναίων ποσοτήτων οινοπνεύματος.
Το πολιτικό γεύμα, όμως, δεν πέθανε οριστικά, ενώ ορισμένοι προσπαθούν να το κρατήσουν στη ζωή, όπως ο επίτιμος πρόεδρος του Συνεταιρισμού του Γκούλας, βουλευτής των Εργατικών και διάσημος «διώκτης» του εκδότη Ρούπερτ Μέρντοχ, Τομ Ουότσον. Τα σχέδια του συνεταιρισμού περιλαμβάνουν τη μετατροπή του πάνω ορόφου σε αίθουσα λογοτεχνικών και πολιτικών εκδηλώσεων και τη δημιουργία μικρού μουσειακού χώρου με αντικείμενα από την ιστορία του «Ουσάρου».
Ο ιδρυτής του εστιατορίου, Βίκτορ Σασί, πέθανε το 1999, έχοντας ήδη πουλήσει το κτίριο. Οι σημερινοί του ιδιοκτήτες, η αλυσίδα ξενοδοχείων Corus, προσπαθεί τώρα να το εκποιήσει, σε μία προσπάθεια να αποσβέσει τις απώλειες, ζητώντας 500.000 στερλίνες (690.000 ευρώ). Ο Συνεταιρισμός προσφέρει, όμως, 225.000 στερλίνες, προσφορά που απορρίφθηκε από τους ιδιοκτήτες. «Η τιμή που ζητούν οι ιδιοκτήτες θα ήταν λογική, μόνο αν ο δήμος μας έδινε άδεια λειτουργίας πορνείου» λέει ο σημερινός διευθυντής του εστιατορίου, Τζον Ρόμπελ.
Παρότι το μέλλον του ιστορικού εστιατορίου παραμένει άδηλο, τα μέλη του Συνεταιρισμού δεν χάνουν το κέφι και την αισιοδοξία τους, ελπίζοντας να αναβιώσουν σύντομα εκεί τα χρυσά χρόνια της Αριστεράς.