Η στρατιωτική ισχύς της εξασθενεί. Επαιξε μικρό ρόλο στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία για την ουκρανική κρίση και περιόρισε κατά πολύ την ανάμειξή της στις κρίσεις της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Το μέλλον της στην Ευρώπη τίθεται υπό αμφισβήτηση, ενώ πρόσφατα αγνόησε την κυβέρνηση Ομπάμα ως προς τις σχέσεις της με την Κίνα, καθιστώντας σαφές ότι η «ειδική σχέση» της με τις ΗΠΑ δεν κατέχει πλέον κεντρικό ρόλο. Καθώς η Βρετανία οδεύει προς γενικές εκλογές, η συρρίκνωση του διεθνούς ρόλου της αποτέλεσε μέρος –έστω και όχι πρωτεύοντα– της διαμάχης. Ο ηγέτης των Εργατικών, Εντ Μίλιμπαντ, κατηγόρησε τον πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον ότι «επί των ημερών του σημειώθηκε η μεγαλύτερη απώλεια διεθνούς επιρροής της χώρας μέσα σε μία γενιά». Αλλά και ο ίδιος ο Μίλιμπαντ καμάρωνε ότι «ύψωσε ανάστημα στον ηγέτη του ελεύθερου κόσμου», τον πρόεδρο Ομπάμα –και όχι στη Ρωσία του Πούτιν ή στους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους»– για το ενδεχόμενο βομβαρδισμού της Συρίας.
Οι πληγές που άνοιξε στη βρετανική κοινωνία η συμμετοχή της κυβέρνησης Μπλερ στον πόλεμο των ΗΠΑ εναντίον του Ιράκ παραμένουν ανοιχτές. Αλλά και μια δεκαετία συμμετοχής στον πόλεμο του Αφγανιστάν δεν είχε άλλο αποτέλεσμα από το να ενισχύει τη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης για τις στρατιωτικές εκστρατείες στο εξωτερικό, ιδιαίτερα σε ρόλο ελάσσονος εταίρου των ΗΠΑ. Πρόσφατα, ο Κάμερον αγνόησε τις συμβουλές του υπουργείου Εξωτερικών και τις συστάσεις της Ουάσιγκτον και ανακοίνωσε ότι η Βρετανία θα γίνει ιδρυτικό μέλος της νέας Ασιατικής Τράπεζας Επενδύσεων, που δημιούργησε το Πεκίνο. Ολα αυτά θέτουν υπό αίρεση τη βασική μεταπολεμική παραδοχή των ΗΠΑ, που έβλεπαν τη Βρετανία ως τον υπ’ αριθμόν ένα στρατιωτικό τους σύμμαχο και το κατεξοχήν στήριγμά τους στην Ευρώπη.