Στη μέγγενη του οικονομικού αποκλεισμού οι άμαχοι

Στη μέγγενη του οικονομικού αποκλεισμού οι άμαχοι

3' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΝΤΟΝΕΤΣΚ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Στα προάστια του Ντονέτσκ και σε πολλά χωριά γύρω του, τα ίχνη των καταστροφών από τον εμφύλιο –γκρεμισμένα σπίτια, ξεχαρβαλωμένοι δρόμοι, ανατιναγμένα αυτοκίνητα και τρακτέρ, καμένες ολόκληρες σειρές από σημύδες– είναι παντού ορατά. Ειδικά τα προάστια προς το αεροδρόμιο, που αποτέλεσαν στόχους πυκνών βομβαρδισμών, έχουν ερημώσει εντελώς, ενώ το αεροδρόμιο αποτελεί σωρό ερειπίων. Ωστόσο, στο κέντρο της όμορφης πόλης, με τα μεγάλα πάρκα και τους περιποιημένους κήπους σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο, τα ίχνη του πολέμου σπανίζουν και η ζωή μοιάζει να κυλάει λίγο–πολύ «ομαλά», αν εξαιρέσει κανείς τη νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας. Η πραγματικότητα, βέβαια, κάθε άλλο παρά «κανονική» είναι, όπως μας εξηγεί μια καθηγήτρια πανεπιστημίου, που δεν θέλησε να γράψουμε το όνομά της, για λόγους που θα γίνουν αντιληπτοί στη συνέχεια.

«Ευτυχώς δεν χάσαμε κανέναν στην οικογένειά μου από τον πόλεμο, αλλά εδώ πέρα δεν κινδυνεύεις μόνο από τις οβίδες. Από τον περασμένο Ιούνιο, το Κίεβο έκοψε τη μισθοδοσία στην περιοχή και οι Αρχές του Ντονέτσκ έχουν τεράστιο πρόβλημα να καλύψουν μισθούς και συντάξεις. Οι στρατιωτικοί προηγούνται, εμείς πρέπει να περιμένουμε. Τους τελευταίους μήνες άρχισε κάπως να εξομαλύνεται η κατάσταση, και πάλι όμως μου χρωστάνε τέσσερα μηνιάτικα. Θα μπορούσαμε να ζήσουμε κάμποσο καιρό από τα έτοιμα, αλλά όλες οι ουκρανικές τράπεζες έκλεισαν, κι έτσι πρέπει να πάμε στην Ουκρανία για να πάρουμε λεφτά. Αλλά να πας Ουκρανία και να γυρίσεις στο Ντονέτσκ, δεν είναι καθόλου εύκολο». Λέει «Ουκρανία» και εννοεί μια ξένη χώρα. Τη ρωτάω γιατί, αν προτιμά την απόσχιση ή την προσχώρηση στη Ρωσία, όπως έγινε με την Κριμαία. «Εγώ δεν ασχολούμαι με την πολιτική. Η πολιτική μάς δίχασε, απειλεί να διαλύσει τις οικογένειές μας. Ο άντρας μου είναι μηχανικός σε μια μεγάλη βιομηχανία στο Κραματόρσκ (στο κομμάτι του Ντονέτσκ που ελέγχει η κυβέρνηση του Κιέβου), δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον μισθό του, οπότε έμεινε εκεί. Τον βλέπω τα Σαββατοκύριακα, που πηγαινοέρχομαι. Θέλω οκτώ ώρες για να πάω και άλλες τόσες να έρθω, με τους ελέγχους ασφαλείας. Πολλοί δυσκολεύονται να πάρουν άδεια από το Κίεβο για να μπουν και να βγουν. Στους ελέγχους, κοιτάνε τις επαφές στο κινητό μου, τις αναρτήσεις στο Facebook και μου ζητάνε πληροφορίες για “τρομοκράτες”, όπως τους λένε. Αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα. Εχω προσφορά για πανεπιστημιακή θέση στην Αγία Πετρούπολη και το σκέφτομαι. Εχω και την κόρη μου που είναι στο νηπιαγωγείο, έχω τον πατέρα μου που έχει λευχαιμία και είναι πολύ δύσκολο να βρει φάρμακα με τις ελλείψεις που υπάρχουν, δεν ξέρω αν βρει εκεί δουλειά ο άνδρας μου… Από την άλλη σκέφτομαι, σε τι σχολείο θα πάει το κοριτσάκι, ποιος θα αναγνωρίζει το δίπλωμα ή το πτυχίο από το Ντονέτσκ… Δεν ξέρω τι να κάνω…».

Τελευταία, οι Αρχές του Ντονέτσκ άνοιξαν «κρατική» τράπεζα για να υπάρχει στοιχειώδης ρευστότητα, αλλά τα προβλήματα παραμένουν. Το νόμισμα που κυκλοφορεί είναι το ουκρανικό, η γρίβνα, το οποίο έχει χάσει πολύ μεγάλο μέρος της αξίας του λόγω κατάρρευσης της ουκρανικής οικονομίας, έτσι που ο μισθός της συνομιλήτριάς μου, μισθός καθηγήτριας πανεπιστημίου, να αντιστοιχεί σε 280 ευρώ. Πολλά είδη πρώτης ανάγκης έρχονται τώρα μόνο από τη Ρωσία, και είναι πιο ακριβά από τα ουκρανικά. Ειδικά ο χειμώνας που πέρασε ήταν εφιαλτικός, καθώς υπήρχαν μεγάλες ελλείψεις και τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά. Πώς κατάφεραν να επιβιώσουν;

«Βασικά, δύο παράγοντες μας έσωσαν: η Ρωσία και ο Αχμέτοφ». Μιλάει για τον Ρινάτ Αχμέτοφ, από τους μεγαλύτερους ολιγάρχες της Ουκρανίας, ιδιοκτήτη ορυχείων, βιομηχανιών μετάλλου, τραπεζών, ασφαλιστικών εταιρειών, μίντια, ακόμη και της διάσημης ποδοσφαιρικής ομάδας Σαχτάρ. Ηταν στα μέσα και στα έξω επί του προηγούμενου, φιλορωσικού, καθεστώτος Γιανουκόβιτς, αλλά όταν άρχισαν οι ταραχές στο Κίεβο τραβήχτηκε στην άκρη και τάχθηκε υπέρ της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας. Εχει ιδρύσει έναν μεγάλο οργανισμό ανθρωπιστικής δράσης και από το περασμένο καλοκαίρι εξασφαλίζει είδη πρώτης ανάγκης σε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, ιδίως στα παιδιά. Ισως αυτό να είναι το αντάλλαγμα για το γεγονός ότι η «Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ» δεν πείραξε καμία από τις επιχειρήσεις του, δεν εθνικοποίησε καμία βιομηχανία του, όλο αυτό το διάστημα. Βλέπετε, στην Ουκρανία οι κυβερνήσεις πέφτουν, αλλά οι ολιγάρχες μένουν, και αυτό φαίνεται να ισχύει και στις δύο πλευρές της διχασμένης χώρας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή