Λιβύη, αναζητώντας πολιτική λύση

Λιβύη, αναζητώντας πολιτική λύση

2' 25" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Παρότι είχε την τυπική κάλυψη του ΟΗΕ, η στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, το 2011, που έφερε την ανατροπή του καθεστώτος και τη δολοφονία του συνταγματάρχη Καντάφι, κάθε άλλο παρά νομιμοποιήθηκε εκ του αποτελέσματος: η κατάληξη αυτής της κατ’ όνομα «ανθρωπιστικής» επέμβασης ήταν η διάλυση κάθε έννοιας συγκροτημένου κράτους και η παράδοση της χώρας στο έλεος αντιμαχόμενων συμμοριών. Μια από τις παρενέργειες της κατάρρευσης ήταν η ανάδειξη των λιβυκών ακτών σε βασική πύλη παράνομης μεταφοράς προσφύγων στην Ευρώπη.

Με τη σχεδιαζόμενη νέα στρατιωτική επέμβασή της στη Λιβύη, η Ε.Ε. προσπαθεί να συμμαζέψει τα σπασμένα του 2011 και να περιορίσει τις αυξανόμενες μεταναστευτικές ροές. Ωστόσο το ευρωπαϊκό σχέδιο δέχτηκε από την πρώτη στιγμή ισχυρότατη αμφισβήτηση, όχι μόνο από φιλειρηνικά κινήματα και αριστερές οργανώσεις αλλά και από την ίδια τη «διεθνώς αναγνωρισμένη» (διάβαζε: αναγνωρισμένη από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε.) κυβέρνηση της Λιβύης. Οι άνθρωποι που εγκαταστάθηκαν στην εξουσία χάρη στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, εύλογα διαμαρτυρήθηκαν γιατί οι προστάτες τους σχεδίασαν μια νέα επέμβαση στη χώρα τους χωρίς να μπουν καν στον κόπο να τους ρωτήσουν. Ελλείψει κάποιου είδους συναίνεσης από μια «διεθνώς αναγνωρισμένη» λιβυκή αρχή, θα είναι αδύνατον ο ΟΗΕ να δώσει το «πράσινο φως» για οποιαδήποτε επέμβαση.

Είναι πιθανό, βέβαια, οι αντιρρήσεις του «πρωθυπουργού» Αλ Θάνι να καμφθούν, τελικά, υπό την πίεση των ισχυρών προστατών του. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα αποτρέψει ένα βέτο από την πλευρά της Ρωσίας. Η Μόσχα δεν έχει κανένα λόγο να διευκολύνει μια νέα επέμβαση της Δύσης, τη στιγμή που μαίνεται ο νέος Ψυχρός Πόλεμος εξαιτίας της ουκρανικής κρίσης. Πολύ περισσότερο, που αυτή τη φορά το Κρεμλίνο διαθέτει ένα πολύ εύλογο επιχείρημα: το γεγονός, δηλαδή, ότι η κυβέρνηση Αλ Θάνι κάθε άλλο παρά νομιμοποιείται να εμφανίζεται ως εκπρόσωπος του ουσιαστικά κονιορτοποιημένου λιβυκού κράτους.

Από τον περασμένο Αύγουστο, η πρωτεύουσα Τρίπολη και το δυτικό τμήμα της Λιβύης ελέγχονται από τη λεγόμενη «Λιβυκή Αυγή», έναν συνασπισμό ισλαμικών οργανώσεων, που δημιούργησαν τη δική τους κυβέρνηση και το δικό τους «κοινοβούλιο». Η κυβέρνηση Θάνι και το «κοινοβούλιο» που υπακούει σ’ αυτήν μετακόμισαν στις ανατολικές περιοχές της χώρας, κοντά στα σύνορα με την Αίγυπτο – μάλλον για ευνόητους λόγους. Αλλά και εκεί δεν ελέγχουν και τόσο πολλά πράγματα: η μεγαλύτερη πόλη της ανατολικής Λιβύης, η Βεγγάζη, αποτελεί εδώ και μήνες πεδίο μάχης ανάμεσα στις δυνάμεις του στρατηγού Χαλίφα Χάφταρ, που υποστηρίζει τον Αλ Θάνι, και τη «Λιβυκή Αυγή». Στο μεταξύ, στη γενέτειρα του Καντάφι, Σύρτη, η «Λιβυκή Αυγή» μάχεται με τους τζιχαντιστές του ISIS, που βρήκε ευκαιρία μέσα στο γενικό χάος να δημιουργήσει ισχυρά προγεφυρώματα και στη Λιβύη, απειλώντας και την Αίγυπτο.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι σαφές ότι μόνο η επίτευξη πολιτικής λύσης στο λιβυκό πρόβλημα, με την ανάδειξη μεταβατικής κυβέρνησης, αποδεκτής και από τα δύο βασικά, αντιμαχόμενα στρατόπεδα, αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση γύρω (και) από το μεταναστευτικό πρόβλημα. Αλλά μια τέτοια λύση, παρά τις προσπάθειες του ΟΗΕ, δεν είναι σήμερα ορατή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή