Εχουμε εξοικειωθεί από καιρό με την πολιτική των «ταυτοτήτων». Γνωρίζουμε πόσο ισχυρά μπορεί να είναι τα πάθη που εγείρονται γύρω από τη φυλή, το φύλο ή τη σεξουαλικότητα και πώς μπορούν να υπερφαλαγγίζουν τις παλιές διαχωριστικές γραμμές γύρω από ταξικά και οικονομικά συμφέροντα. Σήμερα, όμως, μπορεί να χρειαστεί να προσθέσουμε άλλη μία μορφή ταυτότητας που ενδέχεται να παίξει καταλυτικό ρόλο: την ιδέα της πολιτικής στράτευσης.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις στάθηκε η μετεωρική άνοδος του Τζέρεμι Κόρμπιν, του αριστερού υποψήφιου για την ηγεσία των Εργατικών. Δεν είναι, όμως, η μόνη περίπτωση. Ο Μπέρνι Σάντερς, ο μοναδικός Αμερικανός γερουσιαστής που αυτοπροσδιορίζεται ως σοσιαλιστής, διεκδικεί το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος για τις προεδρικές εκλογές του 2016 απέναντι στη Χίλαρι Κλίντον και ξεσηκώνει κύμα ενθουσιώδους υποστήριξης στην Αϊόβα και το Νιου Χαμσάιρ, τις πολιτείες όπου θα διεξαχθούν οι πρώτες προκριματικές εκλογές.
Οπως ο Κόρμπιν, έτσι και ο Σάντερς προτείνει αύξηση του κατώτατου μισθού, δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση και μια ανάπτυξη που δεν θα είναι μονόπλευρα προσανατολισμένη στις μεγάλες επιχειρήσεις. Οπως ο Κόρμπιν, αντιμετωπίζεται από πολλούς ως καμμένο χαρτί, ένας ηλικιωμένος πολιτικός με αναχρονιστικές απόψεις. Και όπως ο Κόρμπιν, προκαλεί ενθουσιασμό στη σημερινή νέα γενιά, την οποία πολλοί έσπευδαν μέχρι πρότινος να ξεγράψουν ως απολίτικη.
Υπάρχει άλλο ένα κοινό σημείο. Οι αντίπαλοι τόσο του Κόρμπιν όσο και του Σάντερς ισχυρίζονται ότι, ακόμη κι αν η εξισωτική ουτοπία των δύο πολιτικών θεωρηθεί επιθυμητή, παραμένει ανεφάρμοστη, γιατί δεν πρόκειται ποτέ να πείσει την πλειονότητα των ψηφοφόρων. Κάτι τέτοιο υποστήριξε ο πρώην πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, προσπαθώντας να πείσει τη βάση των Εργατικών ότι η γραμμή Κόρμπιν θα οδηγήσει το κόμμα σε βέβαιη εκλογική πανωλεθρία. Ωστόσο, αυτή η έκκληση στην ψυχρή λογική δεν βρήκε απήχηση γιατί απέτυχε να κατανοήσει την έλξη, ακόμη και την αφοσίωση που νιώθουν οι οπαδοί του Κόρμπιν για την υπόθεσή τους.
Συνομιλώντας με ορισμένους από τους νέους υποστηρικτές του, συνειδητοποίησα ότι δεν τον ακολουθούν ύστερα από μια ψυχρή πολιτική εκτίμηση, βάσει των πιθανοτήτων εκλογικής νίκης. «Εκείνο που πάνω απ’ όλα χρειαζόμαστε», μου είπε χαρακτηριστικά ένας οπαδός του Κόρμπιν, «είναι έναν ηγέτη που να μπορεί να εκφράσει τα πιστεύω μας».
Για πολλά μέλη και φίλους των Εργατικών, η χαμογελαστή εικόνα του Τόνι Μπλερ δεν συνδέεται τόσο με τις τρεις απανωτές εκλογικές νίκες του κόμματος, αλλά με την εισβολή στο Ιράκ και τις ιδιωτικοποιήσεις.
Ολα αυτά έχουν τις συνέπειές τους γι’ αυτούς που επιθυμούν να φράξουν τον δρόμο του Κόρμπιν. Σημαίνουν ότι πρέπει να βρουν κάποιον άλλο τρόπο να απευθυνθούν στο ακροατήριο του αντάρτη βουλευτή. Δεν βοηθάει καθόλου να παίρνουν πόζα ενήλικου που κάνει μαθήματα σε παιδάκια, ζητώντας τους «να μην κάνουν τη λάθος κίνηση». Οπως δεν βοηθούν και οι προσβολές. Η μάχη θα δοθεί στο πεδίο της ταυτότητας και, για να κερδηθεί, πρέπει να τεθούν ουσιαστικά ζητήματα φυσιογνωμίας, αξιών και στρατηγικής.