Μέσα στο γερμανικό καλοκαίρι της ξηρασίας και της επέλασης των σφηκών, η Γερμανία γιορτάζει τα γενέθλια τεσσάρων προσωπικοτήτων, που διαμόρφωσαν σημαντικά την πολιτική και τον πολιτισμό της χώρας τα τελευταία σαράντα χρόνια. Δύο πολιτικοί και δύο σκηνοθέτες έρχονται στο προσκήνιο: ο πληθωρικός, σε όγκο και λόγο, Φραντς Γιόζεφ Στράους, η «μητερούλα του έθνους» Αγκελα Μέρκελ, ο επαναστάτης Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και ο περιπλανώμενος Βιμ Βέντερς. Aμφότεροι θεωρούνται πρωτοπόροι και βασικοί συντελεστές του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου. Στον χώρο της πολιτικής, την εποχή που η σοσιαλδημοκρατία ήταν ακόμα το φόβητρο των «νοικοκυραίων» και των βιομηχάνων, ο Φραντς Γιόζεφ Στράους μπορεί να πρωταγωνιστούσε αρνητικά στην «υπόθεση Spiegel» και ως υπουργός Αμύνης, κατάφερε όμως να μετατρέψει τη Βαυαρία από ένα φτωχό αγροτικό κρατίδιο σε «ατμομηχανή» της γερμανικής οικονομίας και ανάπτυξης.
Στην καρδιά της βαυαρικής πρωτεύουσας, στο πάντα «ρέμπελο Σβάμπινγκ», που κάποτε κυριαρχούσε ο Οσκαρ Γκραφ, ο Καρλ Βάλεντιν και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, πριν από τη «φαιά πανούκλα», την ίδια περίπου περίοδο ένας αντισυμβατικός νέος σκηνοθέτης, ο Φασμπίντερ, θα ανανέωνε με το «Αντι-Θέατρο» τις σκηνοθετικές και δραματουργικές συμβάσεις, ενώ θα μετέφερε στα κινηματογραφικά πλατό την ένταση και τη ρήξη μιας κοινωνίας που, ζώντας σε μια υπνωτική ευημερία, ήταν απρόθυμη να κοιτάξει τον εαυτό της στον «καθρέφτη της Ιστορίας». Ταυτόχρονα θα χάριζε στον γερμανικό μεταπολεμικό κινηματογράφο την πιο αισθαντική φυσιογνωμία που πέρασε ποτέ, στο πρόσωπο της Χάνα Σιγκούλα. Ο Βιμ Βέντερς παράλληλα θα ξεκινούσε την καριέρα του μ’ ένα κινηματογραφικό σχόλιο για το φλίπερ (Same player shoots again), για να εμπλουτίσει και να ανανεώσει τη μεγάλη εθνική παράδοση, μπολιάζοντάς την με τα μοτίβα της περιπλάνησης (Στο πέρασμα του χρόνου, Παρίσι-Τέξας), της ανδρικής φιλίας (Ο Aμερικανός φίλος), του αστυνομικού (Χάμετ), αλλά και της εθνικής ταυτότητας σε συνθήκες κοσμοπολιτισμού, ταξιδεύοντας με ποιητικές εικόνες από την Αμερική, την Ιαπωνία και την Κούβα.
Τέλος, η Αγκελα Μέρκελ, που κλείνει φέτος δέκα χρόνια συνετής και συνεπούς διακυβέρνησης στην καγκελαρία, το «κορίτσι του Κολ», απέδειξε στη μετα-δημοκρατική και μετα-φεμινιστική περίοδο πως η πολιτική, ως τέχνη του εφικτού, είναι γένους θηλυκού.
Αυτό το «γερμανικό κουαρτέτο» γιορτάζει πάντως σεμνά τα γενέθλιά του σε μια χώρα και ήπειρο που αναζητούν εναγωνίως απαντήσεις.