Αέρας νευρικού ενθουσιασμού έχει καταλάβει τη Βρετανία μετά την εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος.
Ενδεικτική της ατμόσφαιρας υπήρξε η παρέμβαση ανώνυμου ψηφοφόρου των Εργατικών σε ραδιοφωνική εκπομπή του Radio 4, όπως κατεγράφη από τον Phil Thornton σε άρθρο του στο περιοδικό Disclaimer. Ο ακροατής, που δήλωσε ψηφοφόρος των Συντηρητικών, υπογράμμισε τη χαρά του για την εκλογή του Κόρμπιν, «καθώς αυτό σημαίνει ότι οι Τόρις θα κυβερνούν για τα επόμενα 20 χρόνια».
Λίγες ώρες αργότερα, ο Κόρμπιν δεχόταν τα πρώτα εσωκομματικά πυρά, με πρώην προβεβλημένους βουλευτές των Εργατικών να αρνούνται να αναλάβουν ρόλους στο «σκιώδες» υπουργικό του συμβούλιο.
Παρά το γεγονός ότι ο Κόρμπιν ίσως να μην είναι πλέον αρχηγός της αντιπολίτευσης στις επόμενες εκλογές, η ανάδειξή του στην ηγεσία των Εργατικών μπορεί να δώσει αφορμή για ιστορικές αλλαγές στη βρετανική πολιτική, ικανές να συγκριθούν μόνο με τις επιπτώσεις της εκλογής της Μάργκαρετ Θάτσερ το 1979 ή την αποφασιστική νίκη του Κλέμεντ Ατλι το 1945.
Ο Κόρμπιν εντέλλεται από τους ψηφοφόρους του να θέσει τα ενοχλητικά ερωτήματα τα οποία οι προκάτοχοί του απέφυγαν να θέσουν. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν η διάσωση των τραπεζών, η διακοπή λειτουργίας του ρηξικέλευθου προγράμματος οικονομικής στήριξης μαθητών σχολείου «Sure Start» και η ολιγωρία είσπραξης φόρων από τις βαθύπλουτες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας.
Οι δεσμεύσεις του
Ο Γκόρντον Μπράουν –παρότι εμπνευστής του «Sure Start»– και ο Εντ Μίλιμπαντ απέφυγαν να θίξουν τα θέματα αυτά. Ο Κόρμπιν μοιάζει να σκέφτεται αλλιώς. Ο 66χρονος βουλευτής του Βόρειου Ισλινκτον δεσμεύθηκε να υποχρεώσει τους Συντηρητικούς να επαναφέρουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θέματα τα οποία θεωρούσαν δεδομένα ήδη από τη δεκαετία του 1980.
Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν η πρόταση για οριστικό παροπλισμό του προγράμματος πυρηνικών υποβρυχίων «Trident», η επιστροφή των σιδηροδρόμων υπό κρατική ιδιοκτησία και η αναθεώρηση του σχεδίου της κυβέρνησης για ισοσκελισμό του προϋπολογισμού μέχρι τη λήξη της θητείας της.
Το πρόγραμμα «Trident» πρέπει να λήξει καθώς είναι δαπανηρό και η γεωπολιτική αξία του παραμένει ανύπαρκτη. Οι σιδηρόδρομοι οφείλουν να κρατικοποιηθούν, καθώς η κακοδιαχείρισή τους από τον ιδιωτικό τομέα έπληξε την κερδοφορία τους, ενώ διαχειριστής του δικτύου συνεχίζει να είναι το κράτος. Ο ισοσκελισμός του προϋπολογισμού, τέλος, θα φέρει οδυνηρές περικοπές κοινωνικών προγραμμάτων, διαλύοντας ό,τι απέμεινε από το κράτος πρόνοιας.
Το φιλόδοξο πολιτικό πρόγραμμα του Κόρμπιν, παρότι δεν εμπεριέχει εγγυήσεις επιτυχίας, θα αναζωογονήσει αποφασιστικά τον πολιτικό διάλογο. Η επιτάχυνση του προγράμματος λιτότητας της κυβέρνησης Κάμερον θα ενισχύσει μοιραία τις τάξεις των αντιπάλων και των επικριτών της, με τον Κόρμπιν να κερδίζει αναμφίβολα «πόντους», κατηγορώντας την πολιτική περικοπών των Τόρις για την υποβάθμιση της παιδείας και των υπηρεσιών υγείας.
Την ίδια ώρα, σκανδαλώδεις αναθέσεις, όπως η κατασκευή του αγωγού λυμάτων στον Τάμεση, κόστους 4,2 δισ. στερλινών, που θα αρχίσει να αποδίδει κέρδη στη γερμανική κατασκευάστρια Thames Water πριν ακόμη ολοκληρωθεί, πρέπει να τύχει αναθεώρησης. Τα κέρδη της κοινοπραξίας Thames Water, Allianz και Swiss Life Capital θα προέλθουν από ετήσια –διά βίου– επιβάρυνση 80 στερλινών σε κάθε έναν από τα 15 εκατομμύρια πελάτες της Thames Water.
Η εκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν μπορεί επίσης να αποδειχθεί μοιραία για τους Εργατικούς, οδηγώντας το κόμμα σε διάσπαση και επιτρέποντας στους Συντηρητικούς να συσπειρωθούν, διατηρώντας την εξουσία για μία ακόμη δεκαετία.
Για τα επόμενα ένα με δύο χρόνια, όμως, ο Κόρμπιν έχει την ευκαιρία να ταράξει τα στάσιμα νερά της πολιτικής σκηνής, επιβάλλοντας τα καυτά θέματα συζήτησης, στα οποία το εκλογικό σώμα της χώρας απαιτεί άμεσες και πειστικές απαντήσεις. Αυτό θα φανεί πολύ σύντομα, από τον τρόπο με τον οποίο θα χειριστεί την «Ωρα του Πρωθυπουργού», αλλά και από την αντίδραση του Κάμερον στις επιθέσεις αυτές.