Μπορεί το Ισλαμικό Κράτος να βομβαρδίζεται καθημερινά από τρεις μεγάλες δυνάμεις -ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία- και πλειάδα συμμάχων τους, καταφέρνει ωστόσο να συντηρείται χάρη σε ένα μοναδικό ελιξίριο που του χαρίζει ζωτικότητα: τον «μαύρο χρυσό». Αυτό είναι το συμπέρασμα εκτενούς ρεπορτάζ των Financial Times, που φέρνει στο φως της δημοσιότητας εξαιρετικού ενδιαφέροντος στοιχεία γύρω από τις μυστικές και άκρως προσοδοφόρες επιχειρήσεις του ισλαμικού «χαλιφάτου».
Προϊόν πολύμηνης έρευνας και βασισμένο σε δεκάδες συνεντεύξεις, το ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας αποκαλύπτει ένα πολυπλόκαμο δίκτυο πετρελαιοπηγών, διυλιστηρίων και μεταφορών, στη Συρία και το Ιράκ, το οποίο λειτουργεί με αξιοθαύμαστο επαγγελματισμό, ως οιονεί «Κρατική Εταιρεία Πετρελαίων του Χαλιφάτου». Μια εταιρεία, που απασχολεί μηχανικούς και μάνατζερ υψηλής ειδίκευσης, οι οποίοι στρατολογούνται από τη διεθνή αγορά και απολαμβάνουν υψηλών αποδοχών. Σύμφωνα με εκτιμήσεις μηχανικών και μεταφορέων, η παραγωγή πετρελαίου στα εδάφη που ελέγχουν οι τζιχαντιστές κυμαίνεται γύρω στα 35.000 με 40.000 τη μέρα, αποφέροντας ημερήσια κέρδη της τάξης του 1,5 εκατ. δολ. «Η κατάσταση είναι για γέλια και για κλάματα», δηλώνει στην εφημερίδα ο διοικητής μιας μονάδας Σύρων αντικαθεστωτικών ανταρτών που μάχονται με το Ισλαμικό Κράτος στην περιοχή του Χαλεπίου, αλλά αναγκάζονται να προμηθεύονται ντίζελ από τις πετρελαιοπηγές που ελέγχουν οι θανάσιμοι εχθροί τους. «Δεν έχουμε άλλη επιλογή, καθώς εκπροσωπούμε μια επανάσταση φτωχών ανθρώπων. Εχετε κανέναν άλλο υπ’ όψιν, που θα μπορούσε να μας προσφέρει πετρέλαιο;» διερωτάται ο Σύρος αντικαθεστωτικός.
Οι περισσότερες πετρελαιοπηγές του Ισλαμικού Κράτους βρίσκονται στην ανατολική Συρία. Μια από τις μεγαλύτερες είναι η πετρελαιοπηγή Ομάρ, νοτιοανατολικά της πόλης Ντέιρ Εζόρ, όπου οι ουρές των φορτηγών ξεπερνούν τα έξι χιλιόμετρα κι οι οδηγοί τους περιμένουν μέρες για να φορτώσουν. Οι τζιχαντιστές απέκτησαν και νέες πετρελαιοπηγές μετά την άλωση της Μοσούλης στο βόρειο Ιράκ, τον Ιούνιο του 2014. Το πετρέλαιο του Ιράκ θεωρείται το καλύτερο του κόσμου, αφού βρίσκεται σε πολύ μικρό βάθος και σχεδόν δεν χρειάζεται καμία διύλιση, κάτι που περιορίζει εξαιρετικά το κόστος εκμετάλλευσης και αυξάνει τα κέρδη. Τον περασμένο Απρίλιο, το Ισλαμικό Κράτος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει εδάφη, μαζί με τις πετρελαιοπηγές τους, γύρω από τη Μοσούλη και το Κιρκούκ, αλλά στους δέκα μήνες που τις εκμεταλλεύθηκε πρόλαβε να αποκομίσει κέρδη της τάξης του μισού δισ. δολαρίων.
Αμέσως μετά την πτώση της Μοσούλης, ο ηγέτης του Ισλαμικού Κράτους, Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, στην πολύκροτη ομιλία του κατά την οποία ανακήρυξε Χαλιφάτο, απηύθυνε έκκληση όχι μόνο σε μαχητές, αλλά και σε μηχανικούς, γιατρούς και άλλους ανθρώπους υψηλής κατάρτισης να στηρίξουν την προσπάθειά του – με το αζημίωτο. Μέχρι πρόσφατα, το αξίωμα του «Εμίρη Πετρελαίων» του χαλιφάτου κατείχε κάποιος Αμπού Σαγιάφ, ένας Τυνήσιος το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν, σύμφωνα με το αμερικανικό Πεντάγωνο, Φάτχι Μπεν Αούντ Μπεν Τζιλντί Μουράντ αλ Τυνιζί. Ο εν λόγω αξιωματούχος σκοτώθηκε σε επιδρομή ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ, τον περασμένο Απρίλιο, αφήνοντας πίσω του ντοκουμέντα με πολύτιμες πληροφορίες για τη διάρθρωση της «Κρατικής Εταιρείας Πετρελαίων» των τζιχαντιστών. Οι Αμερικανοί εντυπωσιάστηκαν, βλέποντας ότι είχαν να κάνουν με μια πολύ συγκεντρωτική και πολύ επαγγελματικά οργανωμένη εταιρεία, με αυστηρό λογιστικό έλεγχο και πολύ ρεαλιστική πολιτική τιμών. Σχολαστικά οργανωμένη ήταν και η περιφρούρηση των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων, υπό την ευθύνη της υπηρεσίας ασφαλείας του Ισλαμικού Κράτους.