Η εγκατάλειψη της «πολιτικής του ενός παιδιού» από την Κίνα αποτελεί ιστορική εξέλιξη για την κοινωνία της χώρας, αναφέρει σε άρθρο του στους «Times» της Νέας Υόρκης, ο νομπελίστας οικονομολόγος Αμάρτια Σεν.
Η σημαντική πτώση της γεννητικότητας στη χώρα, όμως, σχετίζεται περισσότερο με την ενίσχυση της θέσης της γυναίκας στην Κίνα, παρά με την κρατική πολιτική. Τα ποσοστά γεννητικότητας στην Κίνα βρίσκονταν ήδη σε πτώση από το 1978, εποχή επιβολής του νόμου του ενός παιδιού. Από 5,87 παιδιά ανά γυναίκα το 1968, το 1978 το ποσοστό αυτό βρισκόταν ήδη στο 2,98, ενώ σήμερα το ποσοστό είναι 1,67.
Η ταχύτατη επέκταση της εκπαίδευσης των κοριτσιών και η ενίσχυση των εργασιακών ευκαιριών για τις νέες Κινέζες αποτελούν φαινόμενα που προηγήθηκαν δεκαετιών της πολιτικής του ενός παιδιού.
Τα στατιστικά πρότυπα που δείχνουν ότι η Κίνα ακολουθεί κατά πόδας άλλες βιομηχανικές κοινωνίες σε θέματα γεννητικότητας, μας επαναφέρουν στη διαφωνία του 18ου αιώνα μεταξύ του Μάλθους και του μαρκήσιου Ντε Κοντορσέ. Ο Κοντορσέ είχε επισημάνει το ενδεχόμενο του υπερπληθυσμού, ενώ ο Μάλθους ακολούθησε τη συλλογιστική του μαρκησίου, υπερβάλλοντας όμως στον υπερθετικό βαθμό ως προς τον κίνδυνο του φαινομένου. Την ίδια στιγμή, ο Μάλθους αρνήθηκε να ασπασθεί την καθησυχαστική εκτίμηση του Κοντορσέ, ο οποίος επέμενε ότι η ανθρώπινη λογική θα προσέφερε λύση, «χάρη στην πρόοδο της λογικής».
Παρά την τεράστια κοινωνική και οικονομική πρόοδο της Κίνας όμως, η χώρα συνεχίζει να εμφανίζει ένα από τα χειρότερα ποσοστά επιλεκτικών αμβλώσεων εμβρύων κοριτσιών στον κόσμο. Παρά την πρόοδο που έχουν πραγματοποιήσει οι Κινέζες σε κάθε σφαίρα της κοινωνικής ζωής, η προτίμηση στα αγόρια παραμένει ευρύτατη. Την ίδια στιγμή, κάθε νομική προσπάθεια με στόχο την απαγόρευση της επιλεκτικής άμβλωσης αποδείχθηκε αποτυχημένη.
Η Κίνα πρέπει τώρα να βασισθεί περισσότερο στη δύναμη της λογικής και να εγκαταλείψει την πίστη της στη ρυθμιστική ικανότητα του νόμου.