Οποιος εχει περπατήσει νύχτα στις ανοιχτές παρισινες λεωφόρους και τις γέφυρες του Σηκουάνα, την ώρα που τα πιτσιρικια παίζουν μουσικές και φλερτάρουν στις όχθες του, αψηφώντας τις παραδοσιακές διαμάχες ("ποιά ειναι πιο ζωντανή, η Ριβ Γκος;"), ξέρει οτι η πόλη αυτη ειναι συνώνυμη του έρωτα και της ζωής.
Καθε στερεότυπο υποχωρεί κι ατονεί μπροστά σε αυτον τον αέναο ύμνο στις αισθήσεις: μουσικές αφρικανικές και σανσον, μυρωδιές μπαγκέτας και φελαφελ, κομψές αρχιτεκτονικές Οσμαν και Ζαχα Χαντιντ, το Ορσε και το Λούβρο και το Μπρανλι κι οι υπέροχες αυτοσχέδιες μόδες στους δρόμους που γίνονται πασαρέλα αληθινής ομορφιάς, συγκινητικης νιότης.
Ολα αυτα βρέθηκαν χθες στο στόχαστρο των δραστών. Κι αυτο δεν αφορά μονο τους κατοίκους της πόλης, αφορά όλους μας, όσους θεωρούμε οτι το Παρισι ειναι η χειροπιαστή ουτοπία μας, ένας τόπος, στον οποίο καποτε μπορούμε κι εμείς να ζήσουμε, εστω για λίγες μερες, ως τουρίστες. Το Παρισι ειναι η Οκτανα μας, "μεταίχμιο της Γης και του Ουρανού".
Το σοκ ειναι μεγαλο και καλυτερα να αποφύγουμε τωρα, τις πρώτες ωρες, όσο αυτη η μητρόπολη πενθεί ακομη νέα παιδια, τις αναλύσεις για το το σημαίνει αυτη η επιθεση και τι συνέπειες θα εχει για την αιςθηςη φόβου σε όλη την Ευρωπη, την ενθαρρυνση του Ισλαμικου Κράτους, την ενίσχυση των μέτρων ασφαλείας παντου, την περιστολή των ελευθεριών, την γιγαντωση της ισλαμοφοβίας και την μετεξέλιξη της μπροσφυγικής κρισης, την άνοδο της Ακροδεξιάς.
Αυτο που προέχει ειναι η συμπαράσταση στους φίλους μας που ζουν στο Παρισι κι αυτήν τη στιγμή ειναι τρομοκρατημενοι κι η προστασία μιας πόλης-σύμβολου ενος συγκεκριμένου, δικού μας εν τελει, τρόπου ζωής.