«Γνωρίζω τον Τζέρι Ρέινσντορφ αρκετά καλά και δεν πρόκειται να τα παρατήσει σύντομα. Εγώ, πάντως, έχω ονειρευτεί πώς θα ήταν αν μπορούσα να φτιάξω μια ομάδα και πόσο διασκεδαστικό θα ήταν κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι θα ήταν τρομερό» – ο Τζέρι Ρέινσντορφ είναι ο ιδιοκτήτης των Σικάγο Μπουλς και αυτός που εποφθαλμιά τη θέση του δεν είναι άλλος από τον Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό GQ (με αφορμή την ανάδειξή του ως άνδρα της χρονιάς) μας θύμισε για μία ακόμη φορά πόσο αγαπάει το μπάσκετ. Και μπορεί να μην αγοράσει ποτέ τους αγαπημένους του Μπουλς, όπως ονειρεύεται, αλλά από του χρόνου, που θα ολοκληρωθεί η θητεία του, ίσως καταφέρει να τους βλέπει συχνότερα από κοντά. Η τελευταία φορά που επισκέφτηκε το United Center ήταν στην πρεμιέρα του φετινού πρωταθλήματος, όταν μάλιστα έκανε μπροστά στις κάμερες μια «ψαγμένη» μπασκετική ανάλυση για την ισορροπία της άμυνας και της επίθεσης της ομάδας.
Η σχέση του προέδρου των ΗΠΑ με το μπάσκετ ξεκινάει τα Χριστούγεννα του 1971, όταν ο πατέρας του, σε μία από τις σπάνιες συναντήσεις τους, του έκανε δώρο μια πορτοκαλί μπάλα. Ο δεκάχρονος Μπαράκ, ένα παιδί που μεγάλωνε στη Χονολουλού με τους λευκούς του παππούδες και πήγαινε σε ένα σχολείο όπου η πλειονότητα των μαθητών ήταν επίσης λευκοί, βρήκε μέσα από το μπάσκετ έναν τρόπο να ανακαλύψει τη φυλετική του ταυτότητα και να εξερευνήσει την αφροαμερικανική κουλτούρα. Ο ίδιος έχει πει ότι μέσα στα γήπεδα του μπάσκετ ένιωσε ότι το να είσαι μαύρος δεν είναι μειονέκτημα και εκεί έκανε τους πιο στενούς, λευκούς του φίλους. «Βρήκε ένα μέρος όπου ένιωθε άνετα, μια οικογένεια, έναν τρόπο έκφρασης», γράφει ο συγγραφέας David Maraniss στο βιβλίο του «Barack Obama: The Story».
Η ομάδα του σχολείου Punahou, στην οποία υπήρξε ενεργό μέλος, κατέκτησε το μαθητικό πρωτάθλημα της Χαβάης, αλλά το ταλέντο του Ομπάμα έφτανε μέχρι εκεί. Ηταν καλός, αλλά όχι όσο χρειαζόταν για να ακολουθήσει, όπως θα ήθελε, επαγγελματική καριέρα. Αυτό, βέβαια, δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να παίζει μπάσκετ και στην ενήλικη ζωή του, από τα φοιτητικά του χρόνια στο Κολούμπια και το Χάρβαρντ μέχρι τα πρώτα του βήματα στο χώρο της πολιτικής. Μάλιστα, σύμφωνα με μια ιστορία, όταν γνώρισε τη Μισέλ, αυτή ζήτησε από τον αδερφό της, τον γνωστό προπονητή του Κολεγιακού Πρωταθλήματος Κρεγκ Ρόμπινσον, να κανονίσει έναν αγώνα με τον καινούργιο της φίλο, ώστε να εξαγάγει μέσα από το παιχνίδι κάποια συμπεράσματα για το χαρακτήρα του. Εκ του αποτελέσματος υποθέτουμε ότι η εικόνα που σχημάτισε ο Ρόμπινσον ήταν θετική.
Ο πρόεδρος σουτάρει για τρεις!
Κατά τη διάρκεια της πρώτης προεκλογικής του εκστρατείας, ο Ομπάμα επισκέφτηκε ένα αμερικανικό στρατόπεδο στο Κουβέιτ και μίλησε στους στρατιώτες που είχαν συγκεντρωθεί σε ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ. Χωρίς να το έχει προγραμματίσει, χωρίς να έχει προθερμανθεί και μπροστά στις κάμερες, πήρε μια μπάλα και έριξε ένα τρίποντο. Το έβαλε. Σταδιακά το μπάσκετ γινόταν ένας τρόπος να συστήνεται στον κόσμο. Οι δημόσιες εμφανίσεις του στα γήπεδα της χώρας ήταν συχνότατες και, όπως έχει γραφτεί, ήταν κι αυτός ένας λόγος που κέρδισε την ψήφο σε δύο πολιτείες με τεράστια παράδοση στο άθλημα, την Ιντιάνα και τη Βόρεια Καρολίνα.
Αργότερα, μία από τις πρώτες του ενέργειες όταν μετακόμισε στον Λευκό Οίκο ήταν να τοποθετήσει δύο μπασκέτες στο γήπεδο τένις που υπήρχε στο νότιο τμήμα του οικοπέδου. Για λόγους ασφαλείας, προφανώς, δεν θα μπορούσε πια να συχνάζει σε ανοιχτά γήπεδα και γυμναστήρια, ούτε να παίζει αντίπαλος με οποιονδήποτε. Εφτιαξε, όμως, έναν πυρήνα ανθρώπων με τους οποίους μια στο τόσο συναντιόταν για ένα φιλικό διπλό. Ποιοι ήταν αυτοί; Ο πρώην υπουργός Παιδείας Αρνε Ντάνκαν, που στα νιάτα του έπαιξε επαγγελματικά μπάσκετ, ο προσωπικός του βοηθός Ρέτζι Λοβ, που επίσης έπαιξε στο Κολέγιο, και αρκετοί ακόμα πρώην επαγγελματίες ή ημιεπαγγελματίες. Ενα από τα κριτήρια με τα οποία ο Ομπάμα επέλεγε συμπαίκτες και αντιπάλους ήταν ότι δεν θα έπρεπε να του χαρίζονται. Αυτός ήταν απαράβατος κανόνας. Μια φορά, κάποιος τον χτύπησε με τον αγκώνα στο πρόσωπο, αφήνοντάς του «ενθύμιο» 16 ράμματα.
Οσο περνούσαν τα χρόνια, τα παιχνίδια αυτά πραγματοποιούνταν όλο και σπανιότερα, αλλά ο Ομπάμα, σύμφωνα με το περιοδικό New Yorker, εξακολουθεί να είναι ο «πιο διάσημος φίλαθλος στον κόσμο». Κάθε χρόνο υποδέχεται στον Λευκό Οίκο, παραδοσιακά πλέον, την πρωταθλήτρια ομάδα του ΝΒΑ, ενώ κάθε Μάρτιο ακολουθεί τη μπασκετική μανία της χώρας, συμπληρώνοντας και αυτός (δημόσια) τον δικό του πίνακα προβλέψεων της τελικής φάσης του NCAA. Σύμφωνα με τον Ale-xander Wolff, που έγραψε το βιβλίο «The Audacity of Hoop: Basketball and the Age of Obama», το μπάσκετ αποτελεί τον καθρέφτη του προέδρου ως ανθρώπου και ως πολιτικού – αναφέρει, για παράδειγμα, ότι όταν παίζει «ηγείται από απόσταση», ένας ρόλος που παραπέμπει στην εξωτερική του πολιτική. Και όσοι έχουν παίξει μαζί του παραδέχονται ότι, αν μη τι άλλο, είναι ένας θαυμάσιος συμπαίκτης: το γεγονός ότι είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν σημαίνει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και, αν ένας συμπαίκτης του είναι ελεύθερος, θα του δώσει πρόθυμα την πάσα. Ο στόχος είναι να φτάνει πάντα η ομάδα του στη νίκη.