Είναι περιττό να υπολογίζουμε πόσες περιφέρειες θα κερδίσει απόψε στον δεύτερο γύρο των περιφερειακών εκλογών το Εθνικό Μέτωπο (Ε.Μ.). Η εξίσωση είναι απλή: μετά τις κατευθυντήριες οδηγίες, όσον αφορά την πρόθεση ψήφου των σοσιαλιστών, οι οποίοι κλήθηκαν να υποστηρίξουν τη Δεξιά των «Ρεπουμπλικανών», το κόμμα της Λεπέν κανονικά δεν πρέπει να επικρατήσει σε καμία περιφέρεια.
Η αναμέτρηση έληξε βάσει των δημοσκοπήσεων. Ισως όχι ακριβώς. Παρά το γεγονός ότι η άκρα δεξιά δεν καταλαμβάνει καμία περιφέρεια, το Ε.Μ. είναι σήμερα το μεγαλύτερο κόμμα στην Γαλλία, με ποσοστό υποστηρικτικών ψήφων περίπου 30%, βάσει των συνδυαστικών δημοσκοπήσεων των δύο τελευταίων εκλογών (ευρωεκλογές και περιφερειακές). Βέβαια, κάποιοι θα πουν ότι το ποσοστό αποχής έφτασε σχεδόν το 50% και ότι αυτή η επικράτηση του Ε.Μ. δεν είναι αντιπροσωπευτική, αλλά, όπως γνωρίζουμε καλά στην Ελλάδα, η σιωπηλή πλειοψηφία δεν υπολογίζεται πια σε μια ψηφοφορία.
Πέρα, από τα αποτελέσματα και τον εθνικό Τύπο, ο οποίος αναφέρεται εκτενώς σε μια κατάσταση σοκαριστική ή σ’ ένα τσουνάμι εξτρεμιστών που ετοιμάζονται να καταλάβουν τη Γαλλία, υπάρχει μια πραγματικότητα: η άνοδος του Ε.Μ. δεν προκαλεί έκπληξη. Και οι φονικές επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου επηρέασαν πολύ λίγο έως καθόλου αυτήν την ψηφοφορία.
Πώς μπορεί, λοιπόν, η Γαλλία να συγκλονιστεί από ένα κόμμα που η ίδια επέτρεψε να αυξήσει τη δύναμή του; Ακόμη χειρότερα, η προδιάθεση απέναντι στο Ε.Μ. είναι όλο και περισσότερο ανεμπόδιστη.
Διανοούμενοι όλων των κλάδων, δικηγόροι, δικαστές, αρχιτέκτονες, ιατροί, επιδεικνύουν την προσχώρησή τους στο Ε.Μ. Δεν πρόκειται πλέον για ψήφο διαμαρτυρίας, όπως έχουμε πολλάκις προβάλει ως δικαιολογία για να εξηγήσουμε το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών της 17ης Απριλίου 2002, όταν ο Ζακ Σιράκ βρέθηκε στον δεύτερο γύρο, αντιμέτωπος με τον Ζαν-Μαρί Λεπέν. Ηδη τότε, προσωπικότητες, όπως ο Ζορζ Μπενσουσάν, ιστορικός, διευθυντής της έκδοσης του βιβλίου «Τα χαμένα εδάφη της Δημοκρατίας», περιέγραφαν τον αντισημιτισμό που ενσωματωνόταν στη γαλλική κοινωνία, ως γεγονός λόγω του οποίου τα κορίτσια στα δημόσια σχολεία δεν επιδίδονταν πλέον σε αθλήματα από κοινού με τα αγόρια, τα μαθήματα βιολογίας εγκαταλείφθηκαν και όλο και περισσότερες σχολικές καντίνες δεν έδιναν πια χοιρινό. Το 2002, ήταν «πλέον πολύ αργά για ανάληψη δράσης», λέει ο Μπενσουσάν. «Εκείνη την εποχή, διαπιστώναμε ότι η ενσωμάτωση ενός μέρους του πληθυσμού των προαστίων, το οποίο σταδιακά εξορίστηκε στις πόλεις και επλήγη από μαζική ανεργία, απέτυχε». Για τον ιστορικό, η Γαλλία πληρώνει το τίμημα της ελίτ της, η οποία με το πρόσχημα ότι δεν επιθυμούσε να προσβάλει τους μουσουλμάνους, των οποίων η κοινότητα είναι η σημαντικότερη στην Ευρώπη, θα έπρεπε να προσαρμοστεί. Μόνο που σήμερα, ο δήμαρχος της Μπεζιέ της Ν. Γαλλίας έπρεπε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη για να τοποθετήσει φάτνη μπροστά από το δημαρχείο του και, επιπλέον, σε όλη τη Γαλλία καμία σχολική καντίνα δεν σερβίρει χοιρινό κρέας. «Σημαντικό μέρος της νεολαίας της χώρας μας εξοικειώνεται όλο και λιγότερο με τον πολιτισμό μας. Γίνεται για εκείνην ένας ξένος πολιτιστικός κώδικας, μια νεκρή γλώσσα και όχι μόνο για κοινωνικούς λόγους. Στη Γαλλία αυτήν τη στιγμή βοηθάμε την ανάδυση των δύο λαών σε σημείο που κάποιοι σπέρνουν μικρόβια εμφυλίου πολέμου», προειδοποιεί. Δυστυχώς, οι πολιτικοί αδρανούν.
Οσον αφορά την αριστερή αλλά και τη δεξιά παράταξη, μοναδική μάχη αποτελεί αυτή των εκλογών του 2017. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν έγκειται μόνο στον αριθμό των περιφερειών που θα κερδίσει το Ε.Μ., αλλά στην ίδια τη Γαλλία, που είναι ασθενής και στην οποία η χορήγηση του ορού, δηλαδή των αξιών της, μπορεί να διακοπεί ανά πάσα στιγμή.