Ο Νίκολα Γκρούεφσκι κυβερνάει τη FYROM αδιαλείπτως τα τελευταία 10 χρόνια και δεν σκοπεύει να εγκαταλείψει τον θώκο. Τώρα όμως θα χρειαστεί να κάνει «ένα μικρό διαλειμματάκι» και κατά τα φαινόμενα να επιστρέψει δριμύτερος. Ο Σλαβομακεδόνας ηγέτης δεν βαρέθηκε την εξουσία. Δεν ανήκει στην κατηγορία των ηγετών που λένε «φτάνει τόσο, όσα είχα να δώσω τα έδωσα και τώρα ας πάρει το τιμόνι κάποιος άλλος». Ούτε διετέλεσε οπαδός του Μάο για να «αφήσει τα εκατό λουλούδια ν’ ανθίσουν στο κόμμα» του και στην πολιτική ζωή της φτωχής και ταλαιπωρημένης αυτής χώρας με τους αξιοπρεπείς ανθρώπους. Αναγκάζεται πιεζόμενος από τον διεθνή παράγοντα σε προσωρινή παραίτηση ώστε να ανοίξει ο δρόμος για πρόωρες βουλευτικές εκλογές στα τέλη Απριλίου, με την ελπίδα ότι θα αρθεί έτσι το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο οδήγησε τη χώρα ο αυταρχικός τρόπος άσκησης της εξουσίας από τον ίδιο.
Δεν ήθελε φυσικά τις εκλογές ο ίδιος, που θεωρεί ότι έχει από το 2006 συνεχώς και αδιαλείπτως τη δημοκρατική νομιμοποίηση του εκλογικού σώματος, με συντριπτικά μάλιστα ποσοστά. Δημοκρατική τρόπος του λέγειν, μια και ο Γκρούεφσκι έχει τα πάντα υπό τον έλεγχό του στη χώρα: την οικονομία μέσω δικών του επιχειρηματιών, τα ΜΜΕ εξαγοράζοντας διά «κολλητών» του εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και φυλακίζοντας εκδότες και δημοσιογράφους που τόλμησαν να εναντιωθούν στους σχεδιασμούς του, τη Δικαιοσύνη όπως φάνηκε και από τις μαγνητοφωνημένες τηλεφωνικές συνομιλίες που είδαν το φως προκαλώντας σάλο, την ψήφο των πολιτών, την οποία υφάρπαζε ακόμα και με εκβιασμό των εκλογέων για τους σχολικούς βαθμούς των παιδιών τους.
Πάνω απ’ όλα όμως, ηγεμονεύει εθνικοπατριωτικά, πείθοντας το σλαβομακεδονικό στοιχείο ότι είναι ο ηγέτης που επωμίζεται την ιστορική ευθύνη να εκπληρώσει τα εθνικά οράματα του λαού του, δηλαδή την κατοχύρωσή του ως «μακεδονικού έθνους» με το δικό του κράτος στον παγκόσμιο χάρτη. Και το πέτυχε αυτό με σχεδιασμένη πολιτική εξαρχαϊσμού, μέσω κακόγουστων αγαλμάτων και ανδριάντων, ανάγνωση και διδαχή της Ιστορίας με τη δική του οπτική και την ταυτόχρονη καλλιέργεια του συνδρόμου της εχθρικής περικύκλωσης, με την Ελλάδα (πρωτίστως), τη Βουλγαρία, την Αλβανία και ώς έναν βαθμό τη Σερβία έτοιμες να καταπιούν το νεοπαγές κράτος και να αφανίσουν από προσώπου γης τους τελευταίους «απογόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου».
Διέβη όμως κάπως έτσι τον Ρουβίκωνα ο Γκρούεφσκι, καθώς πέρα από τη φτώχεια και την απομόνωση στις οποίες βύθισε τη χώρα του, επιρρίπτοντας φυσικά τις ευθύνες γι’ αυτό στους «έξωθεν εχθρούς», την κρατάει μακριά από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ – μόνιμους εθνικούς στόχους από την ίδρυση της ΠΓΔΜ.
Η αυταρχική διακυβέρνηση οδήγησε εκτός Βουλής την αντιπολίτευση υπονομεύοντας τη λειτουργία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, ο εξαρχαϊσμός προκάλεσε αντισυσπείρωση στο αλβανικό στοιχείο στο Τέτοβο και η εθνοτική κρίση και ο διχασμός αποφεύχθηκαν χάρη στην παρουσία στην κυβέρνηση του πανίσχυρου ηγέτη τους Αλί Αχμέτι και τις αμερικανικές «μαλάξεις», ενώ το αποκαλυφθέν σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών –με τον ίδιο και στενούς συνεργάτες τους να κατευθύνουν δικαστικές αρχές και να δίνουν εντολές για αγοραπωλησίες κρατικών επιχειρήσεων σε «ημετέρους»– πυροδότησε απίστευτη πολιτική οξύτητα.
Ετσι οι Ευρωπαίοι έβαλαν το «μαχαίρι στον λαιμό» του Γκρούεφσκι υποχρεώνοντάς τον να αποδεχθεί το αίτημα της αντιπολίτευσης για πρόωρες εκλογές στα τέλη Απριλίου και, με βάση τη συμφωνία, θα πρέπει να έχει αντικατασταθεί μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου από άλλον πρωθυπουργό προερχόμενο από το κόμμα του.
Οι πάντες ωστόσο στα Σκόπια προεξοφλούν ακόμα μία νίκη του, ίσως και συντριπτική. Σε μια τέτοια περίπτωση, τίθεται το ερώτημα: Αφού ο Γκρούεφσκι θεωρήθηκε ο υπαίτιος για την πολιτική κρίση, πώς είναι δυνατόν τώρα να γίνει ο βασικός παράγοντας επίλυσής της; Εκτός εάν το εκλογικό σώμα επιφυλάσσει κάποια μεγάλη έκπληξη.