«Kurz» στη γερμανική γλώσσα θα πει «κοντός», αλλά ο Σεμπάστιαν Κουρτς, υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας, που φέρει αυτό το επώνυμο, ούτε κοντός στο μπόι είναι, ούτε πολιτικές πτήσεις στα χαμηλά επιχειρεί. Απεναντίας σκοπεύει πολύ ψηλά, μέχρι τις Βρυξέλλες.
Πριν από λίγες μέρες, ο νεαρός «πρίγκιπας της Βιέννης» εφόρμησε στα Βαλκάνια και ειδικότερα στις χώρες που διασχίζουν οι προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές, όπου άσκησε πιέσεις και μοίρασε υποσχέσεις στους ηγέτες τους, προκειμένου να κλείσουν για τα καραβάνια των απελπισμένων τα νότια σύνορά τους. Σήμερα οργανώνει στην έδρα του σύνοδο των βαλκανικών χωρών, έχοντας αποστείλει πρόσκληση σε όλους πλην… «Λακεδαιμονίων», της Ελλάδας δηλαδή, που υπομένει τον βαρύτερο σταυρό του μαρτυρίου.
Κάποιοι βλέπουν στις πρωτοβουλίες του 29χρονου ΥΠΕΞ επιχείρηση comeback της Αυστρίας στα Βαλκάνια, μέχρι τον νότο τους, που δεν έφτασε ποτέ, ακόμα και στις μεγάλες δόξες των Αψβούργων. Oμως η ιστορία συνήθως σε τέτοια ζητήματα δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνο, όπως θέλει και ο Καρλ Μαρξ («18η Μπρυμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»), «ως φάρσα». Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της Ιστορίας από την εποχή της παντοδύναμης Αυστροουγγαρίας, η σκόνη της ιστορίας σκέπασε τα όποια όνειρα για νέα μεγαλεία.
Η Αυστρία είναι σήμερα μια μικρή δημοκρατική και πολιτισμένη χώρα στην «αυλή της Γερμανίας», που δεν έχει ούτε τις δυνατότητες να επιβάλλει πολιτικές εκτός των συνόρων της, ούτε τις επιδιώκει, και ουδείς μπορεί να φανταστεί τον νεαρό Κουρτς σε ρόλο σύγχρονου Μέτερνιχ.
Μέτερνιχ μπορεί να μη γίνει ποτέ, και μάλλον δεν θα γίνει, ο φιλόδοξος ΥΠΕΞ έχει όμως τους ανέμους ούριους να απογειωθεί στην αυστριακή και γιατί όχι στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Τώρα ο Κουρτς αισθάνεται ότι είναι η ώρα του και δείχνει ότι δεν θέλει ν’ αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη: Η πατρίδα του και μαζί η «χριστιανική Ευρώπη», όπως λέει ο φίλος και ομοϊδεάτης του πρωθυπουργός της Ουγγαρίας και ιθύνων νους της ομάδας Βίσεγκραντ, Βίκτορ Ορμπαν, δέχονται εξ ανατολών απειλή διά των προσφυγικών/μεταναστευτικών κυμάτων και χρέος του είναι να την υπερασπιστεί.
Την πρώτη φορά, το 1529 μ.Χ., ήταν ο κόμης Νίκολας φον Ζαλμ Ράιφερσαϊντ, που επωμίσθηκε την οχύρωση της Βιέννης απέναντι στις ορδές του Σουλτάνου Α΄ του Μεγαλοπρεπή, και απέκρουσε τις επιθέσεις των Οθωμανών, διακόπτοντας την προέλασή τους και την κατάληψη ολόκληρης της Ευρώπης. Το έφερε η μοίρα, σχεδόν πέντε αιώνες μετά, να επωμισθεί ο ίδιος την οχύρωση της Αυστρίας απέναντι σε ανεπιθύμητους «εισβολείς», όπως θεωρούνται οι μετανάστες και ίσως αύριο και οι πρόσφυγες.
Με τη διαφορά ότι τα σχέδιά του προβλέπουν πως τα τωρινά «τείχη» δεν θα υψωθούν γύρω από τη Βιέννη, αλλά χαμηλά στον βαλκανικό νότο, στα σύνορα της ΠΓΔΜ και της Βουλγαρίας με την Ελλάδα.