Τα αποτελέσματα των προκριματικών εκλογών της σούπερ Τρίτης σε 11 πολιτείες (και την αμερικανική κτήση της Σαμόα για τους Δημοκρατικούς) επιβεβαίωσαν τα αναμενόμενα: την ανάδειξη μιας «συμβατικής υποψηφίας», της Χίλαρι Κλίντον, ως πιθανότερης επιλογής του συνεδρίου των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου, και την κατά πάσα πιθανότητα αναπόδραστη προοπτική νίκης του Ντόναλντ Τραμπ, ενός καθ’ όλα αντισυμβατικού υποψηφίου, στο συνέδριο των Ρεπουμπλικανών το καλοκαίρι.
Οι ακραίες προτάσεις του Τραμπ, όπως η απέλαση 11 εκατομμυρίων παράνομων μεταναστών, η επαναφορά των βασανιστηρίων για ύποπτους τρομοκρατίας και η οικοδόμηση φράχτη κατά μήκος των αμερικανομεξικανικών συνόρων, προκαλούν την απορία και την οργή των περισσότερων αναλυτών. Σε άρθρο του στην εφημερίδα Financial Times, ο Μάρτιν Γουλφ χαρακτηρίζει τον Τραμπ «αδαή, ξενόφοβο και έρμαιο παρανοϊκών φαντασιώσεων», εκτιμώντας ότι η μετεωρική άνοδός του αντικατοπτρίζει φαινόμενο αμερικανικού «καισαρισμού», ανάλογο με αυτό των πρωτοχριστιανικών χρόνων στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που οδήγησε στην κατάλυση της δημοκρατίας και στην ανάδειξη του Αυγούστου ως αυτοκράτορα.
Σε εκτενές άρθρο του στην ιστοσελίδα Politico.com, ο Μάικλ Κράουλι αποπειράται να φωτίσει το «φαινόμενο Τραμπ», περιγράφοντας παράλληλα τον αδυσώπητο πόλεμο που διεξάγουν εναντίον του εκκεντρικού δισεκατομμυριούχου οι Ρεπουμπλικανοί νεοσυντηρητικοί ιδεολόγοι.
Οι απόψεις του Τραμπ για την εξωτερική πολιτική αμφισβητούν τα θεμέλια της ρεπουμπλικανικής ορθοδοξίας. Παρότι τμήμα του κομματικού κατεστημένου μοιάζει να έχει συμβιβασθεί με την ιδέα ότι ο Τραμπ θα είναι ο υποψήφιός τους τον Νοέμβριο, μία πτέρυγα του κόμματος αντιστέκεται με πείσμα στην προοπτική αυτή: οι «ιέρακες» της εξωτερικής πολιτικής, γνωστοί συλλήβδην ως νεοσυντηρητικοί.
Περί εξωτερικής πολιτικής
Σε πρόσφατες συνεντεύξεις τους, ηγετικές φυσιογνωμίες του νεοσυντηρητικού χώρου –άνθρωποι που στήριξαν τον πόλεμο στο Ιράκ, απεχθάνονται τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν και θεωρούν την ασφάλεια του Ισραήλ μη διαπραγματεύσιμη– εκτιμούν πως ο Τραμπ θα αποτελούσε καταστροφή για την αμερικανική εξωτερική πολιτική και δεσμεύονται να μην τον στηρίξουν σε καμία περίπτωση.
«Η Χίλαρι αποτελεί τη λιγότερη κακή επιλογή. Η εκλογή του Τραμπ στην προεδρία θα ήταν μία πραγματική καταστροφή για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ», λέει ο Ελιοτ Κοέν, πρώην στέλεχος του υπ. Εξωτερικών επί προεδρίας Τζορτζ Μπους.
Σε συνέντευξή του στο διαδικτυακό περιοδικό Vox, ο υποστηρικτής του πολέμου στο Ιράκ, ιστορικός και μέλος του ινστιτούτου Council on Foreign Relations, Μαξ Μπουτ, υποστηρίζει ότι και αυτός θα ψήφιζε τη Χίλαρι Κλίντον, αντί του Τραμπ: «Η ιδέα της υποψηφιότητας Τραμπ με κρατά ξύπνιο τα βράδια».
Δεκάδες Ρεπουμπλικανοί ειδικοί της εξωτερικής πολιτικής υπέγραψαν πρόσφατα ανοικτή επιστολή, δηλώνοντας ότι αδυνατούν να υποστηρίξουν τον Τραμπ, παραθέτοντας τον «θαυμασμό του για ξένους δικτάτορες» και «την ασυγχώρητη πρότασή του για επέκταση της χρήσης μεθόδων βασανισμού».
Την επιστολή υπογράφουν, μεταξύ άλλων, η πρώην ΥΠΕΞ Κοντολίζα Ράις, ο Μπουτ, ο πρώην σύμβουλος θεμάτων εθνικής ασφάλειας του Μπους, Πίτερ Φίβερ, και ο Ντον Ζακάιμ, πρώην στέλεχος του Πενταγώνου επί Μπους.
Από τη μεριά του, ο εκδότης του περιοδικού Weekly Standard, Μπιλ Κρίστολ, θεωρούμενος ως ο πρύτανης των νεοσυντηρητικών, δηλώνει ότι θα προτιμούσε μια τρίτη λύση, πέρα από την κ. Κλίντον ή τον Τραμπ.
«Αν το δίλημμα είναι μεταξύ Κλίντον και Τραμπ, θα κάνω ό,τι μπορώ για να στρατολογήσω ισχυρό τρίτο υποψήφιο, τον οποίο θα βοηθήσω να εκλεγεί», είπε ο Κρίστολ.
Με την άποψη αυτή συντάσσεται και ο Ελιοτ Εϊμπραμς, πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Μπους και ειδικός για θέματα Μέσης Ανατολής, τονίζοντας ωστόσο ότι ο εναλλακτικός υποψήφιος πρέπει να προέλθει από τους υπάρχοντες υποψηφίους για το χρίσμα: «Εναποθέτω τις ελπίδες μου στον γερουσιαστή της Φλόριντα Μάρκο Ρούμπιο, του οποίου εκτιμώ την ηθική καθαρότητα».
Τέλος, ο Ρόμπερτ Κέιγκαν, βασικός υποστηρικτής του πολέμου στο Ιράκ και της αμερικανικής παγκόσμιας υπεροχής, έγραψε πρόσφατα: «Η μόνη λύση θα είναι η ψήφος υπέρ της κ. Κλίντον. Αν και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα δεν μπορεί πια να διασωθεί, η χώρα θα μπορέσει έτσι να επιβιώσει».