Ο πιο διάσημος υιός της πόλης, ο ποιητής Χάινριχ Χάινε, ήταν πρόσφυγας στο Παρίσι. Στον αριθμό 1 της λεωφόρου Χάινριχ Χάινε στεγάζεται η εντεταλμένη της πόλης της υπηρεσίας για τους πρόσφυγες, μιας αρχής που έχει ιδρυθεί στη μητρόπολη των 630.000 κατοίκων εδώ και ένα χρόνο. Η 49χρονη Μίριαμ Κοχ ανέλαβε τον Φεβρουάριο του 2015.
«Το τέλος του 2014 ήταν αρκετά δύσκολο για το Ντίσελντορφ», λέει στην «Κ». «Τα σημάδια εκείνου που ερχόταν ήταν εμφανή. Στεγάζαμε τότε τους πρόσφυγες σε ξενοδοχεία γύρω από τον σιδηροδρομικό σταθμό. Από το 2008 διευρύνονταν διαρκώς οι αριθμοί, αλλά στα τέλη του 2014 τα σημάδια έδειχναν καθαρά ότι έρχεται κάτι μεγάλο. Τον Φεβρουάριο του 2015 δεχόμασταν 150 πρόσφυγες τον μήνα. Τον Σεπτέμβριο 150 την εβδομάδα».
Σήμερα, το 1% του πληθυσμού της πόλης, περίπου 7.000 άνθρωποι, είναι πρόσφυγες που έφτασαν εδώ το 2015. «Το κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας υποδέχθηκε το 1/5 του 1,1 εκατ. προσφύγων που έφθασαν στη Γερμανία το 2015. Ο εμπορευματικός σταθμός της πόλης είναι ένα από τα τρία σημεία σε ολόκληρη τη χώρα όπου καταλήγουν τα τρένα των προσφύγων». Η υπηρεσία της κ. Κοχ έχει για το 2016 προϋπολογισμό 113 εκατ. ευρώ, χτίζει εννέα μεγάλα συγκροτήματα κατοικιών για τους πρόσφυγες, αλλά μέχρι να τους στεγάσει σε αυτά, χρησιμοποιεί διαφορετικά κέντρα υποδοχής σε διάφορες γειτονιές της πόλης. Πρόκειται για θερμαινόμενες, μεγάλες σκηνές, την αίθουσα γυμναστικής του πανεπιστημίου, αλλά και χώρους που παραχωρούν ιδιώτες σε παλαιά κτίρια που σήμερα είναι άδεια. Ασυνόδευτοι ανήλικοι στεγάζονται π.χ. ανά δέκα άτομα σε κοιτώνες ενός παλαιού γηροκομείου.
Εως τώρα η υπηρεσία της Μ. Κοχ έχτιζε διαμερίσματα για τους πρόσφυγες σε δημοτική γη, «αλλά αυτή τώρα μας τελειώνει και πρέπει να βρούμε ακίνητα από την αγορά». Στις προσωρινές κατασκευές οι πρόσφυγες είναι σε θέση να μαγειρεύουν σε κουζίνες, ενώ στα κλειστά γυμναστήρια φροντίζει το κέτερινγκ. Το πρόβλημα δεν είναι δευτερεύον. Στην Κολωνία πριν από μερικές εβδομάδες ξέσπασε σκάνδαλο όταν άνδρες μιας εταιρείας φύλαξης (σεκιούριτι) αποδείχθηκε ότι φωτογράφιζαν γυναίκες από τη Συρία στα ντους που δεν είχαν κουρτίνες. «Προσπαθούμε, διαχωρίζοντας τους χώρους κάθε οικογένειας, να δημιουργούμε μια αίσθηση ιδιωτικού χώρου», λέει στην «Κ» η κ. Κοχ. «Ο καθένας που έρχεται έχει ένα μίνιμουμ: ένα κρεβάτι, στέγη πάνω από το κεφάλι του, φαγητό, θέρμανση, δυνατότητα να κάνει ντους και πλυντήριο για να πλύνει τα ρούχα του».
Εκείνοι που υποβάλλουν αίτηση χορήγησης πολιτικού ασύλου λαμβάνουν 370 ευρώ τον μήνα, ενώ η στέγη τους διασφαλίζεται από το κράτος. Πιο δύσκολο πρόβλημα, παραδέχεται η κ. Κοχ, είναι η εξεύρεση εργασίας. Για να γίνει αυτό, πρέπει να υποβληθεί και να εγκριθεί η αίτηση, αλλά οι αρμόδιες υπηρεσίες προχωρούν πολύ αργά.
«Στο Ντίσελντορφ αποκτήσαμε με τη βοήθεια της υπηρεσίας για την εύρεση εργασίας το πρώτο σημείο ενσωμάτωσης (integration point). Πρόκειται για υπηρεσία μιας στάσης (one stop shop). Σε αυτό, οι πρόσφυγες δέχονται συμβουλές για την ανάγκη επανεκπαίδευσης, μαθήματα γερμανικής γλώσσας, αλλά και δυνατότητας εξεύρεσης εργασίας», λέει η κ. Κοχ, σημειώνοντας ότι τα μαθήματα γλώσσας προσφέρονται ακόμα και σε ανθρώπους που θα απελαθούν (π.χ. Αλβανούς).
Η ίδια πάντως ομολογεί ότι οι «σύμβουλοι εργασίας» συμβουλεύουν κατά προτίμηση πρόσφυγες που έρχονται από τη Συρία, το Ιράκ, το Ιράν και την Ερυθραία…