Μόνο φρίκη μπορούν να προκαλέσουν οι αφηγήσεις όσων κατάφεραν να επιζήσουν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πρόκειται για μαρτυρίες που καταγράφηκαν από τις βρετανικές αρχές το 1960, προκειμένου τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας και οι οικογένειές τους να αποζημιωθούν και που τώρα δημοσιοποιήθηκαν από τα Εθνικά Αρχεία της Βρετανίας.
Το 1964, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας συμφώνησε να πληρώσει στη βρετανική κυβέρνηση ένα εκατομμύριο λίρες ως αποζημίωση σε όσους βασανίστηκαν από το ναζιστικό καθεστώς ή τους απογόνους τους. Περισσότερα από τέσσερις χιλιάδες άτομα κατέθεσαν αιτήσεις αποζημίωσης και 1.015 αιτήματα εγκρίθηκαν από το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών. Για πολλούς, η συνοπτική αφήγηση των δεινών τους συνιστούσε την πρώτη φορά που έρχονταν σε επαφή με τη φρίκη του παρελθόντος. Οι μαρτυρίες τους εξαιρετικά πολύτιμες. Ο κ. Λε Ντρουλιενέκ, επί παραδείγματι, συνελήφθη στο Τζέρσεϊ, μία ημέρα πριν από την απόβαση στη Νορμανδία το 1944 επειδή βοήθησε την αδελφή του να φροντίσει έναν Ρώσο αιχμάλωτο πολέμου και επειδή είχε ραδιόφωνο, ενώ δεν συνεργάστηκε με τις γερμανικές αρχές κατοχής.
Κρατήθηκε σε τρία στρατόπεδα και απελευθερώθηκε από το Μπέλσεν στις 16 Απριλίου του 1945. Ο ίδιος στην αίτησή του αφηγείται ότι καθημερινά έβλεπε τους συγκρατούμενούς του να πεθαίνουν «από ξύλο, πνιγμό, σταύρωση, απαγχονισμό και πολλά άλλα» και ότι στο Μπέλσεν «δεν υπήρχαν τρόφιμα, νερό και ο ύπνος ήταν αδύνατος. Ο νόμος της ζούγκλας κυριαρχούσε μεταξύ των κρατουμένων και το βράδυ είτε σκότωνες, είτε σκοτωνόσουν, ενώ κατά τη διάρκεια της ημέρας ο κανιβαλισμός ήταν μία συνήθης πρακτική», ενώ ο ίδιος περνούσε την ημέρα του ρίχνοντας πτώματα σε ομαδικούς τάφους. Τελικά, ο Λε Ντρουλιενέκ απελευθερώθηκε σχεδόν νεκρός, καθώς είχε καταλήξει «μισελμάνερ» (είχε, δηλαδή, παραιτηθεί στη μοίρα του), κάτι που στο στρατόπεδο σήμαινε σίγουρο θάνατο. Μετά την απελευθέρωσή του, έμεινε ένα χρόνο άρρωστος από δυσεντερία, υποσιτισμό, σηψαιμία και ψώρα. Τελικά, το υπουργείο Εξωτερικών της Βρετανίας του χορήγησε αποζημίωση για τα δεινά που είχε περάσει, ύψους 1.835 στερλινών.
Eνας άλλος, ο σμηναγός Μπέτραμ «Τζίμι» Τζέιμς, κρατήθηκε ένα χρόνο φυλακισμένος στο Σαξενχάουζεν μετά την αποτυχημένη του απόπειρα να αποδράσει το 1944 από το Στάλαγκ Λουφτ ΙΙΙ. Είκοσι χρόνια αργότερα, η βρετανική κυβέρνηση του αρνήθηκε την αποζημίωση, υποστηρίζοντας ότι δεν υπέφερε αρκετά, παρότι από την αφήγησή του φαίνεται ότι κινδύνευε με εκτέλεση και έβλεπε καθημερινά τους συγκρατούμενούς του να ξυλοκοπούνται και να πεθαίνουν, ενώ τα νεκρά σώματά τους παραδίδονταν στη φωτιά.