Δυνάμεις του ιρακινού στρατού, έχοντας ως συμβούλους Αμερικανούς αξιωματικούς και ενισχυόμενες από αεροπορικές επιδρομές του αμερικανικού στρατού, ανακτούν σταδιακά χαμένα εδάφη από το Ισλαμικό Κράτος στην επαρχία Ανμπάρ. Παρ’ όλα αυτά, οι στρατιωτικές επιτυχίες δεν φαίνεται να φέρνουν μαζί τους σταθερότητα και κοινωνική ειρήνη.
«Δυστυχώς, οι στρατιωτικές επιτυχίες δεν συνοδεύονται από τις ανάλογες πολιτικοοικονομικές προσπάθειες, που θα μετατρέψουν τις πρώτες, σε επιτεύγματα μακροπρόθεσμου χαρακτήρα», δήλωσε ο Κένεθ Μ. Πόλακ, ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Μπρούκινγκς και ειδήμων σε ζητήματα που αφορούν το Ιράκ, τονίζοντας ότι αυτή η λάθος στρατηγική χαρακτηρίζει την αμερικανική εμπλοκή στη χώρα σε όλες τις φάσεις της από το 1991 και μετά.
Οι νίκες στο πεδίο της μάχης πρέπει να ακολουθούνται από αποφασιστικές προσπάθειες ανοικοδόμησης των κατεστραμμένων πόλεων και από την άμεση πολιτική συμφιλίωση των σουνιτικών και σιιτικών πληθυσμών, υπογραμμίζουν πολλοί κριτικοί της αμερικανικής στρατηγικής. Ωστόσο, το Ιράν, ορκισμένος εχθρός του Ι.Κ., φαίνεται να μην επιθυμεί την παραπάνω συμφιλίωση, ενισχύοντας περαιτέρω την αδυναμία συνεργασίας των δύο χωρών ενάντια στον κοινό εχθρό που λέγεται ISIS.
Αυτή η δυναμική είναι εξαιρετικά εμφανής στην επαρχία Ανμπάρ, μία χαώδης έκταση στο δυτικό Ιράκ, που για χρόνια έχει αποτελέσει προπύργιο του Ι.Κ. και της Αλ Κάιντα. Η επαρχία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στις προσπάθειες του Ιράν να διασφαλίσει μία εδαφική δίοδο επικοινωνίας με τους συμμάχους του στη Συρία, το καθεστώς Ασαντ και τη λιβανέζικη σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ που μάχεται στο πλευρό του, και να προστατεύσει τη Βαγδάτη και τον σιιτικό ιρακινό νότο. Ενώ λοιπόν ο αμερικανικός στρατός έχει αυξήσει τις δυνάμεις του στην επαρχία, οι προσπάθειές του να ενώσει τον διχασμένο πληθυσμό υποσκάπτονται από τις ιρανικές πολιτικές.
Σύμφωνα με μαρτυρίες σουνιτών πολιτών που επιβεβαιώνουν Αμερικανοί και Ιρακινοί αξιωματούχοι, σιιτικές πολιτοφυλακές ελεγχόμενες από την Τεχεράνη πραγματοποιούν φόνους και απαγωγές σουνιτών μουσουλμάνων, ενισχύοντας τις ήδη υπάρχουσες σεχταριστικές έχθρες στην περιοχή. Επιπλέον, απαγορεύουν την είσοδο και την έξοδο των τελευταίων στις πόλεις της επαρχίας και τη χορήγηση ανθρωπιστικής βοήθειας και τροφίμων στους πολίτες. Οι συνέπειες αυτών των δράσεων είναι δραματικά εμφανείς στη Φαλούτζα, την πόλη που βρίσκεται στα χέρια του Ι.Κ. περισσότερο καιρό από οποιαδήποτε άλλη στη Συρία και το Ιράκ. Σύμφωνα με βεβαιώσεις κατοίκων και ακτιβιστών, σημαντικός αριθμός πολιτών έχει πεθάνει από την πείνα, ενώ σύμφωνα με έκθεση του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι τιμές των τροφίμων έχουν εκτιναχθεί στα ύψη, με μία σακούλα αλεύρι να ανέρχεται στα 750 δολάρια. Το παρατηρητήριο συμπλήρωσε ότι σε περίπτωση που καμία ανθρωπιστική βοήθεια δεν φτάσει στη Φαλούτζα οι συνέπειες για τους πολίτες θα είναι καταστροφικές.
Ο Χαντί αλ Αμέρι, μέλος της σιιτικής πολιτοφυλακής Μπαντρ, δήλωσε σε συνέντευξή του ότι η περικύκλωση της πόλης και η αποκοπή των οδών εφοδιασμού ήταν στρατιωτική αναγκαιότητα, ενώ όταν ρωτήθηκε για την επιμονή του ΟΗΕ και άλλων οργανισμών να στείλουν τρόφιμα στην πόλη απάντησε, «για να στείλουν τρόφιμα σε ποιον – στο Ισλαμικό Κράτος;». Ωστόσο, σύμφωνα με δηλώσεις κάποιων κατοίκων της πόλης, οι πολίτες της Φαλούτζα, ενώ αρχικά υποστήριξαν την εξουσία του ISIS, σήμερα επιθυμούν την απελευθέρωση. Η αμφίσημη αυτή στάση τους όμως τους καθιστά ευάλωτους τόσο απέναντι στο Ι.Κ. όσο και στην κυβέρνηση και τις πολιτοφυλακές.