Τελικά το πρόσωπο-κλειδί δεν λεγόταν Αλμπέρ αλλά Αλμπέρτο. Αντί του Αλμπέρ Ριβέρα, του πολυδιαφημισμένου φιλελεύθερου νέου των Ciudadanos, την κίνηση ματ στην ισπανική πολιτική σκηνή έκανε ο επικεφαλής της Ενωμένης Αριστεράς (ΙU), Αλμπέρτο Γκαρθόν. Η απόφαση του Γκαρθόν να συνασπισθεί με το Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας αλλάζει τη δυναμική των βουλευτικών εκλογών της 26ης Ιουνίου, προσφέροντας στον συνασπισμό των αριστερών κομμάτων δυναμική μεγαλύτερη από το άθροισμα των μερών του.
Πρόκειται για τη δυναμική που γεννούν η προοπτική της κυριαρχίας στο προοδευτικό στρατόπεδο (η πρώτη δημοσκόπηση μετά τον αριστερό «γάμο» διαπίστωσε ότι το Podemos-IU ξεπερνά το σοσιαλιστικό PSOE) και η δύσκολη αλλά όχι ακατόρθωτη δυνατότητα επικράτησης ακόμη και απέναντι στο Λαϊκό Κόμμα του Μαριάνο Ραχόι.
O Ραχόι έχει κάνει τα πάντα για να φέρει πιο κοντά αυτό το ενδεχόμενο, αρνούμενος πεισματικά να ανανεώσει το κόμμα του και να αποδεχθεί ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ισπανών ψηφοφόρων τον ταυτίζουν με μια εποχή λιτότητας, σκανδάλων και διαφθοράς, την οποία θέλουν να αφήσουν πίσω τους. Η επιμονή του Ραχόι οδήγησε ακόμη και τους Ciudadanos, ένα κόμμα που είναι σαρξ εκ σαρκός του Λαϊκού Κόμματος, να πέσει στην αγκαλιά των Σοσιαλιστών.
Στις εκλογές της 26ης Ιουνίου, οι Ciudadanos θα εγκαταλείψουν την πολιτική των ίσων αποστάσεων ανάμεσα στους δύο πυλώνες του πρώην δικομματισμού και θα στρέψουν τα βέλη τους από τη μία στον Ραχόι (προσωπικά, όχι στο κόμμα του) και από την άλλη στους «κομμουνιστές» του αριστερού συνασπισμού. Ο Ριβέρα των Ciudadanos και ο Σάντσες των Σοσιαλιστών είναι το άλλο ζεύγος της ισπανικής πολιτικής και η μεταξύ τους συμφωνία πανηγυρίστηκε ως βάση της κυβέρνησης που επιχειρήθηκε να σχηματισθεί μετά τις βουλευτικές εκλογές της 20ής Δεκεμβρίου.
Η κυβέρνηση αυτή ατύχησε, γιατί είχε ανάγκη και τρίτο εταίρο, ρόλο που αρνήθηκε να παίξει ο Πάμπλο Ιγκλέσιας. Αντ’ αυτού, ο Ιγκλέσιας πρότεινε να γίνει ο Σάντσες πρωθυπουργός κυβέρνησης Σοσιαλιστών-Αριστεράς, προοπτική που συνάντησε την άρνηση των «βαρώνων» του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Αν η διαφαινόμενη δυναμική επιβεβαιωθεί στις κάλπες της 26ης Ιουνίου, ίσως οι ίδιοι «βαρώνοι» βρεθούν υποχρεωμένοι να απαντήσουν στην ίδια πρόταση, από μειονεκτικότερη θέση. Ενας από τους τομείς της διαφωνίας ήταν ότι οι Σοσιαλιστές επέλεξαν να μείνουν προσκολλημένοι στο σύνταγμα του 1978, αποκλείοντας κάθε συγκυβέρνηση με κόμματα που ζητούν μια νέα σχέση της Μαδρίτης με Βάσκους και Καταλανούς.
Αντίθετα, το Podemos-IU υποστηρίζει το δικαίωμα των Καταλανών να αποφασίσουν για το μέλλον τους με δημοψήφισμα, όπως έγινε στη Σκωτία. Σύντομα θα φανεί ποια από τις δύο προσεγγίσεις έχει περισσότερη απήχηση.
Προκειμένου να πάει σε συμμαχία με την IU, ο Ιγκλέσιας συγκρούστηκε με την πτέρυγα του Podemos που δεν ήθελε να «εγκλωβίσει» το κόμμα στον χώρο της Αριστεράς και προτιμούσε την πρόσδεση στο άρμα των Σοσιαλιστών.
Παρακολουθώντας τους ελιγμούς του Ιγκλέσιας τα τελευταία δύο χρόνια, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι ο 38χρονος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης έχει πολύ μεγάλη ικανότητα στη χάραξη της στρατηγικής που τον φέρνει όλο και πιο κοντά στην εξουσία. Ομως, όπως συνέβη και με τους πολιτικούς του φίλους στην Ελλάδα, το καίριο ερώτημα του πώς θα εφαρμόσει την αλλαγή που επαγγέλλεται σε ένα εχθρικό ευρωπαϊκό πλαίσιο, παραμένει εντελώς δευτερεύον.