Ο τέως πλέον Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον κατάφερε τελικά να αποσυρθεί πολύ νωρίς. Δεν αφήνει πίσω του μόνο μια χώρα χωρισμένη σε πολλά κομμάτια και την αναζωπύρωση των αποσχιστικών τάσεων Σκωτίας και Βόρειας Ιρλανδίας, αλλά κληροδοτεί στην Τερέζα Μέι μια Βρετανία στην οποία οι απαιτήσεις των πολιτών μοιάζουν επείγουσες όσο και κατακερματισμένες, διότι όλοι πλέον τα θέλουν όλα μετά την «απελευθέρωση» από την Ε.Ε.
Στον κοινωνικοοικονομικό τομέα, τα πράγματα δίνουν την εντύπωση άτακτης υποχώρησης, ενώ στελέχη του επιχειρηματικού κόσμου εκπέμπουν σήμα κινδύνου, καθώς η βρετανική οικονομία υποχωρεί, η αγοραστική δύναμη των πολιτών μειώνεται δραματικά και το μελλοντικό τοπίο είναι ήδη «στον αέρα». Ολα αυτά, συνεπεία, φυσικά, της λιτότητας, με ταυτόχρονη αύξηση φόρων και εισφορών που εφάρμοσε ο Κάμερον.
Η Τερέζα Μέι δεν εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή με παρθενογένεση και οπωσδήποτε οι απόψεις και πρακτικές της, ως υπουργού Εσωτερικών με μακρά θητεία, δεν έχουν μείνει από κανέναν κρυφές. Ετσι, όχι μόνο βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με τους κραδασμούς της Βρετανίας, αλλά καλείται να συντονιστεί με όσα τής κληροδοτεί ο Ντέιβιντ Κάμερον, καθώς και να αντιμετωπίσει ίσως μελλοντικά τον Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος, σύμφωνα με διεθνείς αναλυτές, αποσύρθηκε για να επιστρέψει ως σωτήρας «αφού αποτύχει η Μέι».
Η νέα πρωθυπουργός δεν φημίζεται για τη συνέπεια των θέσεών της. Εχει πολλάκις δεχθεί επικρίσεις για αδυναμία ανταπόκρισης στους στόχους που η ίδια είχε θέσει, όπως, για παράδειγμα, στη μείωση της εισδοχής μεταναστών, οι οποίοι στο μεταξύ έφτασαν τις 330.000. Εντονη κριτική, επίσης, της έχει ασκηθεί και για το σχέδιο επαναπροώθησης παράτυπων μεταναστών, αποτυγχάνοντας παταγωδώς στην καμπάνια για να εντοπίσει όσους έπρεπε να εγκαταλείψουν άμεσα τη χώρα.
Ηταν η ίδια που, πριν από το δημοψήφισμα, είχε δηλώσει ότι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, η Βρετανία θα έπρεπε να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αναφέροντας ότι «δεν προσθέτει τίποτε στην ευημερία μας, μας κάνει λιγότερο ασφαλείς, εμποδίζοντας την απέλαση των επικίνδυνων ξένων υπηκόων», αλλά, κατά την παρουσίαση της υποψηφιότητάς της για την ηγεσία των Συντηρητικών και της χώρας, δήλωσε ότι η Βρετανία δεν θα κάνει καμία αντίστοιχη κίνηση.
Τις ίδιες αντιφάσεις φαίνεται ότι διατήρησε στα εργασιακά δικαιώματα, στα δικαιώματα των γυναικών, αλλά και στο ζήτημα των πανεπιστημιακών διδάκτρων, εναλλάσσοντας –κατ’ άλλους, εξελίσσοντας– τις θέσεις της.
Ωστόσο, έχει έρθει η ώρα να καθορίσει, με συνέπεια αυτήν τη φορά, την πορεία της Βρετανίας έξω από την Ε.Ε., όσον και αν η ίδια είχε υποστηρίξει –πολύ χλιαρά είναι η αλήθεια– την παραμονή της χώρας. Η ίδια έχει δηλώσει ότι θα δημιουργήσει μια νέα υπηρεσία που θα διαχειριστεί το περίφημο άρθρο 50, περί της αποχώρησης της Βρετανίας από την Ε.Ε., διότι, όπως είπε, «Brexit σημαίνει Brexit». Εξάλλου, οι Ευρωπαίοι ηγέτες ζητούν επίσπευση των διαδικασιών, κάτι που φρόντισε να υπενθυμίσει χθες η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ.
Η Βρετανία θα προήδρευε της Ε.Ε. το δεύτερο εξάμηνο του 2017, πράγμα που επιβάλλεται να λυθεί το συντομότερο. Μία λύση γεμάτη πολιτικά εμπόδια για τη Μέι θα ήταν το νορβηγικό μοντέλο πρόσβασης στην ενιαία αγορά της Ε.Ε., το οποίο, ωστόσο, προϋποθέτει την ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων, που αποτελεί κόκκινο πανί για πολλούς στη Βρετανία.
Η κληρονομιά του Κάμερον δεν μοιάζει ελπιδοφόρα και αναπόφευκτα η νέα πρωθυπουργός, όσο κι αν ως άνθρωπος, κατά τις περιγραφές της Gaby Hinsliff στον Guardian, απαιτεί πίστη και δηλώνει πολιτικός που δεν εξαντλείται σε ατελείωτες συζητήσεις, οφείλει, όσο πιο αναίμακτα γίνεται, να συμμαζέψει μια χώρα που «βλέπει την άβυσσο και η άβυσσος της επιστρέφει το βλέμμα».