Συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο με τις γυναίκες που σχεδιάζουν ρούχα για γυναίκες, γιατί κανείς δεν σε γνωρίζει καλύτερα από τον ίδιο σου τον εαυτό. Σε αυτή την κατηγορία ανήκε η Σόνια Ρικιέλ. «Αρχικά σχεδίασα ένα φόρεμα γιατί ήμουν έγκυος και ήθελα να είμαι η πιο όμορφη έγκυος. Κατόπιν έφτιαξα ένα πουλόβερ γιατί ήθελα ένα που να μη μοιάζει με κανένα άλλο», έλεγε η ίδια, αναφερόμενη στα πρώτα της βήματα στο κατάστημα του συζύγου της, Σαμ.
Στα χνάρια της Κοκό Σανέλ, η οποία έδωσε το έναυσμα στις γυναίκες να φορέσουν παντελόνια, η Ρικιέλ δημιούργησε ένα άνετο αλλά αισθησιακό, «φυσικό» στυλ μέσα από μια ολοήμερη γκαρνταρόμπα βασισμένη σε ρευστές σιλουέτες με βασικό εργαλείο και σύμβολο το πλεγμένο νήμα. Η «βασίλισσα του πλεκτού», όπως την είχε χρίσει ο διεθνής Τύπος, πέθανε στο σπίτι της στο Παρίσι από επιπλοκές της νόσου Πάρκινσον στις 25 Αυγούστου. Ηταν 86 ετών.
Δημιουργική της ταυτότητα, το ριγέ πλεκτό πουλόβερ που ξεκίνησε να αγκαλιάζει το σώμα στις αρχές του 1960. Γνωστό ως «Poor boy sweater» (το πουλόβερ του φτωχού αγοριού), είχε για πρώτες «θαυμάστριες» την Μπριζίτ Μπαρντό, την Οντρεϊ Χέπμπορν και την Κατρίν Ντενέβ. To λουκ καθιερώθηκε μέσα από το εξώφυλλο της τραγουδίστριας Φρανσουάζ Αρντί, με πολύχρωμο πουλόβερ Sonia Rykiel, στο περιοδικό Elle το 1963.
Ο οίκος Sonia Rykiel γεννιέται λίγο αργότερα, το 1968, χρονιά που η Γαλλία είναι σε εξέγερση και η μόδα οδηγεί την εποχή της. Η Ρικιέλ δημιουργεί τους δικούς της κώδικες με ραφές που φαίνονται αλλά και μίνι φούστες, δίνοντας το στίγμα της στην Αριστερή Οχθη που αναδεικνύεται ως η νέα δύναμη μέσω του πρετ-α-πορτέ, απέναντι στην υψηλή ραπτική της Rive Droite.
«Η μόδα άλλαξε, παλιά υπήρχαν προσταγές, μια δικτατορία, δημιουργοί που υπαγόρευαν. Δεν ήσουν στη μόδα αν δεν φορούσες ένα μεσάτο ταγέρ ή μια φούστα με συγκεκριμένο μάκρος», έλεγε στο γαλλικό κανάλι TF1 το 1977. «Ομως εδώ και κάποια χρόνια το να είσαι στη μόδα δεν σημαίνει πλέον κάτι τέτοιο. Αλλάξαμε τα στριφώματα, τα κουμπιά, το μάκρος. Σήμερα μπορείς να ντύνεσαι όπως ακριβώς θέλεις». Την κατάκτηση αυτή τη βιώνει και την προτείνει η ίδια: οι τσέπες μεγαλώνουν για πρακτικούς λόγους, τα σακάκια γίνονται πιο χαλαρά, τα μανίκια διπλώνουν και η Ρικιέλ «παίζει» με τα χρώματα αλλά λατρεύει το μαύρο.
Στη γεννημένη το 1930 στο παριζιάνικο προάστιο Νεγί, μεγαλύτερη από πέντε κόρες ενός Ρουμάνου, ωρολογοποιού στο επάγγελμα, και μιας Ρωσίδας, αρέσει να σπάει τους κανόνες. Το 1977, η Ρικιέλ συνεργάζεται με τη γαλλική 3 Suisses, αναλαμβάνοντας να σχεδιάσει κομμάτια για τον κατάλογο της εταιρείας που πουλάει μέσω αλληλογραφίας, κάνοντας τη ματιά της προσιτή σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Κοιτώντας μπροστά και με μια αίσθηση του χιούμορ, το 2002 λανσάρει μια συλλογή από sex toys σε συνεργασία με την κόρη της Ναταλί – επί χρόνια στενή της συνεργάτιδα. Κομμάτια που θα αναζητούσε κανείς στην περιοχή της Πιγκάλ βρίσκονται να πωλούνται, απενοχοποιημένα και με υπογραφή, στην μπουτίκ της Ρικιέλ στη Rue de Grenelle.
Η υγεία της είναι ήδη επιβαρυμένη. Για το Πάρκινσον άλλωστε έγραφε η ίδια στην αυτοβιογραφία της, «N’oubliez pas que je joue» («Μην ξεχνάτε ότι παίζω»), που εκδόθηκε το 2012, τη χρονιά που η οικογένεια πούλησε το πλειοψηφικό πακέτο της εταιρείας σε επενδυτές του Χονγκ Κονγκ. Τις συλλογές του οίκου συνεχίζει σήμερα η Γαλλίδα σχεδιάστρια Julie de Libran.
Η γνώριμη παριζιάνικη, total black φιγούρα της Ρικιέλ, με σήμα κατατεθέν τα «πύρινα» σε χρώμα μαλλιά της, εξακολούθησε για ένα διάστημα να κάνει την εμφάνισή της στο μονίμως ρεζερβέ τραπέζι της στον πρώτο όροφο του Café de Flore, στο Σεν-Ζερμέν-ντε-Πρε, όπου το Le Club Rykiel –σάντουιτς χωρίς ψωμί– φέρει το όνομά της.
Λίγη ώρα μετά την είδηση του θανάτου της, ο Φρανσουά Ολάντ χαιρέτισε το κεφάλαιο Ρικιέλ σε μια βιομηχανία που κινεί την οικονομία και την πολιτιστική παράδοση της Γαλλίας: «Δεν ανακάλυψε μόνο ένα στυλ, αλλά μια στάση, έναν τρόπο ζωής, και χάρισε στις γυναίκες την ελευθερία κινήσεων».