Κάθε Πέμπτη απόγευμα, το δημαρχείο της πόλης του Τελ Αβίβ μεταμορφώνεται. Τα παράθυρα φωτίζονται, και το καθένα μετατρέπεται σε ένα «πίξελ» σε μια τεράστια οθόνη 3.000 τετραγωνικών μέτρων. Δύο τεράστια χειριστήρια ύψους 1.5 μέτρου εγκαθίστανται στην πλατεία Ραμπίν, απέναντι απ' το Δημαρχείο. Όποιος φτάσει πρώτος, θα προλάβει να παίξει το μεγαλύτερο παιχνίδι Tetris στον κόσμο.
See Tel Aviv's City Hall become a giant game of Tetris https://t.co/EsUXWQ5WeQ pic.twitter.com/e4qrE5paB9
— CNN (@CNN) September 12, 2016
Το παιχνίδι έχει σχεδιαστεί για να τραβήξει την προσοχή του κόσμου στο επερχόμενο Φεστιβάλ Καινοτομίας του Τελ Αβίβ. Δεν είναι όμως η πρώτη πόλη που αξιοποιεί τους χώρους της σαν τεράστιο παιχνιδότοπο. Στα συντριβάνια της πλατείας Γκάναρυ του Λονδίνου μπορεί κανείς να παίξει έναν γύρο του αγαπημένου κλασικού παιχνιδιού «φιδάκι», που ήταν εγκατεστημένο στα κινητά Nokia στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Στην πλατεία Τραφάλγκαρ συχνά στήνονται τεράστιες παρτίδες «Μονόπολυ».
Another beautiful day to play Monopoly up at Trafalgar Square @londongamesfest #LGFmonopoly pic.twitter.com/U9SzNadcS9
— Bruce Grove (@BrooseG) April 3, 2016
Στους δρόμους της Νέας Υόρκης παλαιότερα μπορούσε κανείς να παίξει μία τεράστια εκδοχή του δημοφιλούς «Pac-Man» με τον έξυπνο τίτλο «Pac-Manhattan», ενώ κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Παιχνιδιών του Λονδίνου, στήθηκε μια τεράστια παρτίδα «Ναυμαχίας», με τους παίκτες να στέκονται στις δύο όχθες του ποταμού σηκώνοντας πλακάτ, και να παρατηρούν τους αντιπάλους τους με κυάλια.
Διαφήμιση, επικοινωνιακό τρικ, τρόπος προσέλκυσης επενδυτών; Σίγουρα η μετατροπή μιας πρωτεύουσας σε τεράστιο παιχνιδότοπο καταφέρνει όλα τα παραπάνω. Όμως έχει και έναν άλλο, πιο… κοινωνικό χαρακτήρα.
Σύμφωνα με τον σχεδιαστή της γιγάντιας «Ναυμαχίας», Χόλυ Γκραμάζιο, τα παιχνίδια μας φέρνουν πιο κοντά με την ίδια την πόλη και τους συμπολίτες μας.
«Ένα από τα πιο συχνά παράπονα των κατοίκων των μεγαλουπόλεων, είναι πως μέσα στο πλήθος κανείς αισθάνεται μόνος και αποξενωμένος. Μέσα από το παιχνίδι συνδεόμαστε μεταξύ μας αλλά και με τους χώρους στους οποίους βρισκόμαστε», αναφέρει.
«Αλλωστε παιχνίδια παίζουμε μόνο σε χώρους που αισθανόμαστε ασφαλείς, σε χώρους που τους αισθανόμαστε δικούς μας. Το παιχνίδι μας φέρνει πιο κοντά στην ίδια την πόλη», καταλήγει ο Γκραμάζιο.