ΒΕΡΟΛΙΝΟ. Η νυχτερινή ζωή στο Βερολίνο έχει κάτι να προσφέρει για κάθε γούστο. Από χορό σάλσα μέχρι σουίνγκ και από τάνγκο μέχρι νούμερα καμπαρέ από τραβεστί. Η πόλη, που σόκαρε τη μικροαστική γερμανική ηθική στον Μεσοπόλεμο και κατέστη επίκεντρο της διεθνούς πολιτιστικής αμφισβήτησης τις δεκαετίες του 1960 και ’70, συνεχίζει να προσελκύει τα πλήθη στη συναρπαστική της νύχτα.
Κάθε νύχτα, χιλιάδες Βερολινέζοι και επισκέπτες της γερμανικής πρωτεύουσας συρρέουν σε δημοφιλή στέκια, όπως το RAW, στα παλιά συνεργεία των σιδηροδρόμων της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, που φιλοξενούν σήμερα μουσικές σκηνές, μπαρ και εστιατόρια. Εκεί, σε αίθουσες και προσωρινές κατασκευές κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών, οι Βερολινέζοι χορεύουν στους ρυθμούς της ρέγκε, της πανκ, του χέβι μέταλ, του χιπ χοπ και της τέκνο, σε κλαμπ με ευφάνταστα ονόματα, όπως «Κασσιόπεια» και «Τσίρκο της Αυτοκτονίας».
«Η νυχτερινή ζωή στο Βερολίνο είναι σαν μεγάλη περιπέτεια. Κάθε ημέρα μπορείς να εξερευνάς κάτι καινούργιο», λέει ο Ρίτσαρντ Σον, Βρετανός μόνιμος κάτοικος Βερολίνου.
Η Νίκο Μπρόντερσεν, επικεφαλής της ομάδας ασφαλείας του κλαμπ «Μπάσι», λέει ότι ο κόσμος είναι το σημαντικότερο στοιχείο της νυχτερινής σκηνής της πόλης. «Υπερβολικοί, ξέφρενοι, ελεύθεροι και ατελείωτοι. Μπορεί να ξεχάσεις τα ονόματά τους, αλλά ποτέ δεν ξεχνάς τα πρόσωπά τους», λέει η Νίκο για τους θαμώνες των νυχτερινών κέντρων του Βερολίνου.
Ορισμένοι, όμως, αναρωτιούνται πόσο μπορεί να κρατήσει η ατμόσφαιρα αυτή σε μια πόλη όπου τα ενοίκια ανεβαίνουν διαρκώς και η ζήτηση για χώρους αυξάνεται παράλληλα με την ενίσχυση του πληθυσμού. Πολλά κλαμπ έκλεισαν πρόσφατα τις πόρτες τους, με άλλα να αναμένεται να ακολουθήσουν.
Στη συνοικία Πρέντσλαουερ Μπεργκ, στο πάλαι ποτέ Ανατολικό Βερολίνο, που μετετράπη σε παράδεισο νυχτερινών κέντρων, τα παράπονα για παραβίαση των ωραρίων κοινής ησυχίας οδήγησαν τις δημοτικές αρχές να κλείσουν ορισμένα νυχτερινά κέντρα.
Ενα από τα πιο πρόσφατα θύματα του φαινομένου, που οι ντόπιοι ονομάζουν Clubsterben (θάνατος των κλαμπ), είναι το «Πόγκο Πούσι» στο Φρίντριχσαϊν. Το νυχτερινό κέντρο κατεδαφίζεται, καθώς στη θέση του θα χτιστούν διαμερίσματα.
Σε πολλά σημεία της πόλης, ωστόσο, το πάρτι συνεχίζεται. Για τους οπαδούς της ηλεκτρονικής μουσικής τέκνο, το «Κλαμπ Μπέργκχαϊν» παραμένει το σημείο αναφοράς. Ουρές θαμώνων, μήκους εκατό και πλέον μέτρων, έξω από το κλαμπ, αποτελούν συνηθισμένο θέαμα, ενώ πλανόδιοι πωλητές μπίρας εκμεταλλεύονται το διψασμένο πλήθος για να ξεπουλήσουν την πραμάτεια τους.
Στο «Σαλόν Τσουρ βίλντεν Ρενάτε», οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να εξερευνήσουν πολλούς ορόφους μουσικών ή εικαστικών παρεμβάσεων. Στο «Μπλανκ», το πάρτι ξεχύνεται στον κήπο του κτιρίου, ενώ το «Σίσυφος» βρίσκεται σε παλιό εργοστάσιο μπισκότων για σκύλους. Για όσους προτιμούν να περάσουν τη βραδιά σε ένα απλό μπαρ, η πολυσύχναστη οδός Σιμόν Νταχ Στράσε, γεμάτη μπαρ και εστιατόρια και με τραπεζάκια σε κάθε πεζοδρόμιο, θα ενθουσιάσει ακόμη και τους πλέον απαιτητικούς.
«Διωγμός» ηλικιωμένων
Η μεταμόρφωση του Βερολίνου, όμως, σε τόπο διασκέδασης της νέας γενιάς και επίκεντρο προσέλκυσης τουριστών από όλο τον κόσμο, έχει τους κινδύνους της. Η αύξηση των ενοικίων εκδιώκει ηλικιωμένους κατοίκους της πρωτεύουσας, που αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τις κατοικίες τους αναζητώντας φθηνότερα ενοίκια σε απομακρυσμένα προάστια του Βερολίνου.