Μία νέα μελέτη έρχεται να εξηγήσει γιατί λατρεύουμε να παρακολουθούμε κινηματογραφικά δράματα όπως ο «Τιτανικός» και πολλά άλλα, ξανά και ξανά. Οι ειδικοί που μελέτησαν το θέμα ισχυρίζονται πως, όταν παρακολουθούμε τέτοια δράματα με παρέα, αναπτύσσονται συναισθηματικοί δεσμοί, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται η αντοχή μας στο φυσικό πόνο. Ο εξελικτικός ψυχολόγος Ρόμπιν Ντάνμπαρ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης επισημαίνει στην επιθεώρηση Royal Society Open Science ότι η από κοινού παρακολούθηση αυτών των έργων, όπως και άλλες κοινές δραστηριότητες (γέλιο, χορός, τραγούδι), προκαλούν την έκκριση ενδορφίνης στον εγκέφαλο, η οποία με τη σειρά της ενισχύει τους κοινωνικούς δεσμούς και αυξάνει την αντοχή μας στον πόνο. Προφανώς και η παρακολούθηση κάποιου τραγικού δράματος στη σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου μπορεί να λειτουργεί με το ίδιο σύστημα.
Για να διαπιστώσουν τι συμβαίνει στην πραγματικότητα οι ερευνητές ζητήσαν από 169 εθελοντές να παρακολουθήσουν μία ταινία για έναν ανάπηρο άστεγο που κακοποιείτο ως παιδί, όλη του τη ζωή πάλευε με τα ναρκωτικά και τη φυλακή και ο οποίος τελικά αυτοκτονεί πέφτοντας στις ράγες του τρένου. Πρόκειται για μία πραγματική ιστορία και ο κόσμος έβγαινε από την αίθουσα κλαίγοντας. Μία δεύτερη ομάδα παρακολούθησε δύο αδιάφορα συναισθηματικά ντοκιμαντέρ του BBC. Πριν και μετά τις ταινίες, οι θεατές απάντησαν σε ένα ερωτηματολόγιο που μετρούσε τον συναισθηματικό τους σύνδεσμο με τους άλλους θεατές, αλλά επίσης υποβλήθηκαν στη λεγόμενη «ρωμαϊκή καρέκλα», ένα τεστ πόνου κατά το οποίο ο ενδιαφερόμενος στέκεται με την πλάτη στον τοίχο και προσποιείται ότι κάθεται σε καρέκλα. Οπως διαπιστώθηκε, οι θεατές που παρακολούθησαν το δράμα είχαν κατά 18% μεγαλύτερη αντοχή στο τεστ της «ρωμαϊκής καρέκλας» συγκριτικά με την τιμή αναφοράς, ενώ είχε ενισχυθεί και το συναίσθημα της συμμετοχής στην κοινωνική ομάδα.