Την Τετάρτη το βράδυ, ώρα Ελλάδος, μία από τις πιο επιδραστικές πολιτικές επιθεωρήσεις στον κόσμο, το «Atlantic», για τρίτη φορά στην Ιστορία του, παίρνει θέση υπέρ κάποιου προεδρικού υποψηφίου και, μετά τους New York Times με το περίφημο κύριο άρθρο της 25ης Σεπτεμβρίου 2016, εντάσσεται στη δυνατή και ποιοτικά υψηλή ομάδα υποστηρικτών της Χίλαρι Κλίντον, εξηγώντας:
«Είμαστε εντυπωσιασμένοι από πολλές από τις αρετές της υποψήφιας του Δημοκρατικού Κόμματος για την προεδρία, αλλά και εξοργισμένοι με διάφορα άλλα, ωστόσο μας ενδιαφέρει κυρίως ο υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, Ντόναλντ Τζ. Τραμπ, ο οποίος θα μπορούσε να είναι η πιο επιδεικτικά ανερμάτιστη υποψηφιότητα μεγάλου κόμματος στα 227 χρόνια της ιστορίας της αμερικανικής προεδρίας».
Παράλληλα, υποβόσκει κάτι που επικίνδυνα συνδέει τον «ανερμάτιστο» λόγο του Τραμπ με το ανήκουστο –για πρωθυπουργό χώρας που έχει συνδέσει το όνομά της με την πιο βαθιά έννοια της ανεκτικότητας– γεμάτο φοβίες ψέλλισμα ότι «όποιος είναι πολίτης του κόσμου είναι πολίτης του πουθενά».
Θα ήταν ίσως ασέβεια και παντελώς ανιστόρητο να βάλουμε στην ίδια πρόταση την Τερέζα Μέι και τον Ντόναλντ Τραμπ, όπως θα ήταν εξίσου επικίνδυνο να βάλουμε στην ίδια φράση τη Χίλαρι Κλίντον και τον Τζέρεμι Κόρμπιν (υπό συζήτησιν η περίπτωση του Μπέρνι Σάντερς αντί της νυν υποψηφίας). Ομως υπάρχουν κρυφές, υπόγειες δίοδοι που ενώνουν τους απανταχού απομονωτιστές του κόσμου. Εκείνους που φοβούνται τον δρόμο που έχει πολλές γωνίες, που αλλάζει μορφές και που διατηρεί μια κάποια ζωή.
Είναι αδιαμφισβήτητα και ανεπίστροφα πόλεμος μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών μεταξύ τους κόσμων. Ο κόσμος της Χίλαρι Κλίντον και του Τζέρεμι Κόρμπιν (τι να κάνουμε, αυτός μας έλαχε) και ο κόσμος του Ντόναλντ Τραμπ και της Τερέζα Μέι, της Συντηρητικής πρωθυπουργού της πιο βαθιάς και σταθερής δημοκρατίας στον κόσμο. (Ισως θα πρέπει να ζυγίσουμε, εν προκειμένω, την παράλειψη ιστορικών γνώσεων με τα πλείστα όσα πραγματικά δεδομένα.)
Ωστόσο, δεν έχει σημασία πλέον εάν είσαι συντηρητικός ή φιλελεύθερος, οποιασδήποτε ποιότητας και απόχρωσης· αρκεί να διαθέτεις το μίνιμουμ της λογικής και τη βασική μαγιά της έννοιας της δημοκρατίας· οφείλεις να στηρίξεις τη Χίλαρι Κλίντον και τον –έστω λειψό– κόσμο της δημοκρατίας που φέρνει μαζί της.
Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη να αποφευχθούν τα πολύ –πολύ– χειρότερα του ματσό σεξισμού, της πλήρους άγνοιας, της ρατσιστικής ανοησίας και της απαράμιλλης τιποτολογίας, που πρέπει να καταστεί σαφές ότι η Χίλαρι Κλίντον σχεδόν επιβάλλεται να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ. Οχι διότι ο άμεσος και πρώτος αντίκτυπος των αμερικανικών εκλογών θα εντοπιστεί στην Ελλάδα («σιγά τον κοσμοπολιτισμό», θα αντέτειναν κάποιοι), αλλά κυρίως διότι πράγματι εκτυλίσσεται ο πόλεμος των δύο κόσμων. Είναι δύο στρατόπεδα που αυξάνονται και πληθύνονται· μένει να φανεί ποιος θα σταματήσει συντομότερα να τροφοδοτείται και ποιος θα πολλαπλασιάζεται, με οποιαδήποτε ταχύτητα.
Η Τερέζα Μέι, από την πλευρά της, είναι άξια της μοίρας της που θεσμικά, εντούτοις και δυστυχώς, ταυτίζεται με τη μοίρα του έθνους. Η Τερέζα Μέι μοιάζει να έχει περισσότερα να πει με τον μεγιστάνα που δεν πληρώνει εφορία απ’ ό,τι με μία πρώην υπουργό Εξωτερικών που ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο ως πολιτικός.
Είναι ζήτημα πολιτισμών.