Η Ελβετία είναι γνωστή για τις τράπεζες, τα ρολόγια, τα χιονοδρομικά κέντρα και τη γευστική σοκολάτα της. Η χώρα, όμως, αποτελεί δημοφιλή προορισμό και για έναν άλλο, πολύ ιδιαίτερο λόγο και πιο συγκεκριμένα για εκείνους που επιθυμούν να… τερματίσουν τη ζωή τους.
Μπορεί να «ακούγεται» περίεργο, αλλά είναι γεγονός. Αρκεί να διαβάζετε ελβετικές εφημερίδες καθημερινά, για να πέσει το μάτι σας σε κάποιο άρθρο που αναγγέλλει την άφιξη Ισπανών, Ιταλών ή Αμερικανών.
Πρόκειται για «τουρίστες» ενός διαφορετικού είδους, οι οποίοι έχουν αποφασίσει να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Κλείνουν, λοιπόν, ραντεβού στην Exit ή στην Dignitas στη Ζυρίχη, οι οποίες είναι οργανώσεις που υποστηρίζουν το «δικαίωμα να πεθαίνει κανείς με αξιοπρέπεια».
Οπως μπορεί κανείς να πληροφορηθεί διαβάζοντας τα σχετικά έντυπα, το προσωπικό τους είναι ήρεμο, με κατανόηση και «ανοικτό» σε κάθε είδους δικαιολογία. Η διαδικασία, ρυθμισμένη όπως ένα ρολόι, είναι ταχεία: έπειτα από συνεδρία με ένα γιατρό, εξηγούν στον υποψήφιο μελλοθάνατο τα βήματα. Τρεις μήνες αργότερα, εάν ο υποψήφιος τους ξαναπάρει, προγραμματίζεται μια δεύτερη συνάντηση, στην οποία πρέπει να παραστεί με την άμεση οικογένειά του (σύζυγος, παιδιά ή γονείς), ώστε οι οικείοι του να είναι ενημερωμένοι. Στη συνάντηση αυτή συμμετέχουν επίσης εκπρόσωποι γραφείων τελετών, οι οποίοι κάνουν προτάσεις σε όλη την οικογένεια και στον υποψήφιο αναφορικά με την επιλογή του φερέτρου, τις λεπτομέρειες της κηδείας και της λίστας των καλεσμένων που θα εκφωνήσουν ή όχι επικήδειο.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, με το πέρας αυτής της σειράς συναντήσεων, έρχεται συμβολαιογράφος για να συντάξει τη διαθήκη. Στο τέλος της ημέρας μένουν μόνο λίγες ώρες στον υποψήφιο προκειμένου να υποβάλει τον ύστατο χαιρετισμό στους οικείους του. Εκείνος θα φύγει για πάντα, αφού ο οργανισμός του απορροφήσει μια βαριά δόση πεντοβαρβιτάλης.
Οσοι προτιμούν να αυτοκτονήσουν μόνοι τους δεν αποφεύγουν αυτή τη διαδικασία, πρέπει όμως να δικαιολογήσουν την απουσία της οικογένειάς τους. Ολο το εγχείρημα κοστίζει πολύ ακριβά, σχεδόν 20.000 ευρώ, τιμή στην οποία συμπεριλαμβάνονται τα έξοδα αποτέφρωσης και η μεταφορά του πτώματος, που συνήθως ζητούνται από το περιβάλλον του νεκρού, αλλά ο θάνατος και η ζωή είναι αναμφίβολα ανεκτίμητα.
Μπορεί κανείς να διαβάσει στον τοπικό Τύπο ότι «ένας Πορτογάλος ήρθε στην Ελβετία για να τερματίσει τη ζωή του. Προσβεβλημένος από καρκίνο του ήπατος, αυτός ο 45χρονος είχε μόνο 15% πιθανότητες να ζήσει τρεις μήνες. Ως εκ τούτου, προσέφερε το ταξίδι στην οικογένειά του, προκειμένου να της εξηγήσει την απόφασή του και να πεθάνει προτού επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας του».