Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν; Γιατί εμείς έτοιμες είχαμε όπως φαίνεται όλες τις απαντήσεις στα πώς και στα γιατί του αναπάντεχου αποτελέσματος της εκλογικής αναμέτρησης στις ΗΠΑ. Μολονότι αγουροξυπνημένοι ή εντελώς άυπνοι (καλά λέγανε στο How I Met Your Mother ότι «τίποτα καλό δεν συμβαίνει μετά τις 2 το πρωί»), με το μισό μάτι στα social media και το άλλο στην τηλεόραση και στην καταμέτρηση-θρίλερ στο Μίσιγκαν, βρήκαμε το κουράγιο να γράψουμε τα καθιερωμένα «ε, δεν πέσαμε κι απ’ τα σύννεφα», «αν ήταν ο Μπέρνι θα είχε σαρώσει», «φαινόταν το πράγμα παρότι σύσσωμα τα αμερικανικά ΜΜΕ υποστήριζαν Χίλαρι» κ.λπ. Με όχι και πολύ καλά κρυμμένη χαιρεκακία χαιρετίσαμε το αποτέλεσμα, πριν ακόμα ο Ντόναλντ Τραμπ ανακηρυχθεί νικητής από τα δίκτυα – άλλωστε δεν είναι τα δίκτυα και οι δημοσκόποι που φταίνε που κοκκίνισε ο χάρτης στις ΗΠΑ και μπλάβιασε ο πλανήτης; (Mε την ευκαιρία, από τα πιο επιτυχημένα αστεία της βραδιάς το «Orange is the new black», με τις φωτογραφίες Τραμπ και Ομπάμα).
Είχαμε σιγά σιγά φέρει την αντιπαράθεση στα μέτρα μας και με τον πρώτο καφέ της ημέρας μπορέσαμε να τσακωθούμε με την ησυχία μας, καθένας από τη γνωστή του θέση. «Σοκάρονται και όσοι έχουν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ» σχολίαζαν οι μεν, σύμφωνα με τους οποίους η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ αποτελεί έκφραση του λαϊκισμού και της δημαγωγίας που επελαύνει παγκοσμίως και εκδηλώθηκε και στο Brexit. «Οι Αμερικανοί είπαν το δικό τους “όχι” στις ελίτ και στο σύστημα» υποστήριζαν οι δε, επιχαίροντας όχι τόσο για τη νίκη του Τραμπ όσο για την ήττα της Χίλαρι που, σύμφωνα με την επιχειρηματολογία τους, θα είχε καταστροφική εξωτερική πολιτική.
Το κλίμα αποφόρτιζε συχνά πυκνά η εικόνα του Φρανκ Αντεργουντ να κοιτάει με νόημα την κάμερα (να ένα θέμα για το οποίο παρατηρείται σύμπνοια στα ελληνικά social, οι αγαπημένες μας αμερικανικές σειρές).
Καθώς εξελισσόταν η μέρα, με το χαλάζι που μέσα στην αυτοαναφορικότητά μας θεωρήθηκε κάποιου είδους σημάδι, η εικόνα άρχισε να ξεκαθαρίζει. Αλλά όχι ακριβώς με τον τρόπο που «συνέφερε» τα δύο εγχώρια στρατόπεδα. Διαδηλώσεις διαμαρτυρίας ξέσπασαν σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ από πολίτες που δεν αναγνωρίζουν τον Τραμπ για πρόεδρό τους. Πανηγυρικές δηλώσεις για το αποτέλεσμα εξέδωσαν η Κου Κλουξ Κλαν και η Χρυσή Αυγή (και ο Νίκος Νικολόπουλος). Τα αποτελέσματα «έβγαζαν» ότι τελικά δεν ήταν η ελίτ που στήριξε τη Χίλαρι Κλίντον αλλά τα χαμηλότερα στρώματα, καθώς και ότι ο Τραμπ τα πήγε αρκετά καλά στους ισπανόφωνους (που είχε χαρακτηρίσει «βιαστές»). Την ίδια ώρα, αγωνιώδεις ακούγονταν οι κραυγές στα αμερικανικά κοινωνικά δίκτυα: «είμαι Εβραίος/Μεξικανός/μαύρος και από σήμερα φοβάμαι». Κάποια στιγμή αναδύθηκαν και οι απόψεις του Τραμπ για το «ελληνικό πρόβλημα»: θεωρεί ότι πρέπει να επιληφθεί η Γερμανία ή/και ο Πούτιν και ότι γενικά καλό είναι να γυρίσουμε στο εθνικό μας νόμισμα. (Εντάξει, αυτό το τελευταίο μάλλον δεν «χαλάει» τους εν Ελλάδι αντιχιλαρικούς.)
Απομονώνουμε σταθερά από την πληροφορία που πέφτει σαν το χαλάζι μόνο όσα ταιριάζουν στη ρητορική μας. Επιλέξαμε από την επιχειρηματολογία Τραμπ την επίθεσή του στα media, αφήνοντας βολικά στην άκρη την επίθεσή του στους «ξένους», κατακεραυνώσαμε το πατρονάρισμα των αναλυτών στο εκλογικό σώμα, πατρονάροντας με τη σειρά μας όσους σήμερα δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει, υποστηρίζοντας ότι «όλοι ίδιοι είναι». Κάνουμε ότι δεν προσέχουμε τον υποβόσκοντα φασισμό σε δηλώσεις για «χαζούς», αμόρφωτους ψηφοφόρους.
Ναι, αυτή η 9/11 κύλησε όπως κυλούν τα τελευταία χρόνια όλες οι ημέρες στα social media, με κούνημα δαχτύλων και αντεγκλήσεις, λίγη ψυχραιμία και πολύ θυμό – απλώς από λίγο νωρίτερα το πρωί. Αν κάτι είναι βέβαιο, πάντως, όπως έγραψε κάποιος, είναι ότι «τα social media σε βραδιά εκλογών είναι σαν τα τρακαρίσματα, δεν θες να κοιτάξεις αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις τον εαυτό σου».