Η ταχύτητα με την οποία ο Ντόναλντ Τραμπ πέρασε από την προεκλογική ρητορική κατά της Wall Street στον διορισμό διευθυντικών στελεχών του αμερικανικού τραπεζικού συστήματος σε θέσεις-κλειδιά της κυβέρνησής του είναι αστραπιαία. Αν οι ψηφοφόροι του δεν είναι ακόμη επηρεασμένοι από τη μέθη της νίκης, πρέπει να έχουν ζαλιστεί από τα δυσθεώρητα ύψη των κορυφών του πλούτου στις οποίες κατοικούν τα μέλη του νέου υπουργικού συμβουλίου.
Το θέαμα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια των ψηφοφόρων, με τη σταδιακή στελέχωση του επιτελείου του Τραμπ, έχει ξεπεράσει όλα τα ρεκόρ υπουργοποίησης της οικονομικής ολιγαρχίας. Στο όνομα της καταπολέμησης των ελίτ, ο δισεκατομμυριούχος Τραμπ έλαβε την ψήφο των χαμηλότερων στρωμάτων, για να τη μετατρέψει σε προσκλητήριο για την πολύ ιδιαίτερη κατηγορία του 0,0001% των πλουσιότερων Αμερικανών.
Παράδειγμα, ο νέος υπουργός Εμπορίου Ουίλμπουρ Ρος, ο οποίος συσσώρευσε, ως τραπεζίτης του οίκου Ρόθτσιλντ, 2,5 δισ. δολάρια. Ή ο υφυπουργός Εμπορίου Τοντ Ρίκετς, γιος του δισεκατομμυριούχου Τζο Ρίκετς, ή η νέα υπουργός Παιδείας Μπέτσι ντε Βος, της οποίας η οικογενειακή περιουσία εκτιμάται στα 5,1 δισ. δολάρια. Ή ο Χάρολντ Χαμ, 30ός πλουσιότερος άνθρωπος στη λίστα του περιοδικού Forbes, ο οποίος βρίσκεται στη λίστα των υποψηφίων για το υπουργείο Ενέργειας. Ο Χαμ έχει σωρεύσει 16,7 δισ. δολάρια ως στέλεχος της πετρελαϊκής βιομηχανίας. Περισσότερο από το ύψος της αμύθητης περιουσίας, αυτό που έχει πολιτική σημασία στους διορισμούς Τραμπ είναι οι κλάδοι από τους οποίους προέρχονται οι νέοι υπουργοί. Στελέχη της πετρελαϊκής βιομηχανίας εξετάζονται για το υπουργείο Ενέργειας, στελέχη της Wall Street διορίστηκαν υπεύθυνοι του τραπεζικού κλάδου.
Η Goldman Sachs
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο νέος υπουργός Οικονομικών Στίβεν Μνάτσιν, γιος μεγαλοστελέχους της Goldman Sachs και ο ίδιος στέλεχος της τράπεζας επί 17 χρόνια, μέχρις ότου αγόρασε μια δική του.
«Ο Μνάτσιν θα ρυθμίσει πώς λειτουργούν οι 30 μεγαλύτερες τράπεζες στη χώρα, συμπεριλαμβανομένης και της τράπεζας στο διοικητικό συμβούλιο της οποίας βρίσκεται», σημείωσε η γερουσιαστής Ελίζαμπεθ Ουόρεν. Ολα τα βήματα χαλιναγώγησης των τραπεζών, προκειμένου να μην υπάρξει νέα «φούσκα» και νέα κρίση, τα οποία ευαγγελίζεται η Ουόρεν, φαίνεται απίθανο να πραγματοποιηθούν. Αντιθέτως, αν κρίνει κανείς από τις πρώτες εξαγγελίες του Μνάτσιν, το υποτυπώδες καθεστώς ρύθμισης που τώρα ισχύει (νόμος Ντοντ – Φρανκ) θα γίνει κόσκινο.
Ενώ τα πραγματικά εισοδήματα των Αμερικανών παραμένουν καθηλωμένα στα επίπεδα της δεκαετίας του 1970, ο πλούτος των υπουργικών συμβουλίων αυξάνεται γραμμικά. Το 2001, το υπουργικό συμβούλιο του Τζορτζ Μπους είχε προξενήσει συζητήσεις, επειδή ο συνολικός πλούτος των υπουργών υπολογιζόταν στα 250 εκατ. δολάρια. Οι πρώην υπουργοί εμπορίου Χένρι Πόλσον και Πολ Ο’ Νιλ είχαν περιουσίες δεκάδων ή εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Το 2008, το μεγαλοστέλεχος της Citygroup Μάικλ Φρόμαν συνέταξε κατάλογο με προτεινόμενους υπουργούς για την κυβέρνηση Ομπάμα, ο οποίος συνέπεσε σε μεγάλο βαθμό με τα στελέχη που τελικά υπουργοποιήθηκαν. Σήμερα, στη δεύτερη κυβέρνηση Ομπάμα, η υπουργός Εμπορίου Πένι Πρίτσκερ προέρχεται από μία από τις πλουσιότερες οικογένειες των ΗΠΑ, με προσωπικό πλούτο που υπολογίζεται από την «Ουάσιγκτον Ποστ» στα 2,5 δισ. δολάρια.
Αναζητώντας ιστορικά προηγούμενα μιας τέτοιας ταύτισης οικονομικής και πολιτικής ισχύος, η εφημερίδα γύρισε στην εποχή του Αντριου Μέλον, ενός από τους μεγιστάνες του 20ού αιώνα. Ο Μέλον, υπουργός Οικονομικών σε τρεις κυβερνήσεις τη δεκαετία του 1920, υποστήριζε ότι η οικονομία θα ανακτήσει τον δυναμισμό της αν περικοπεί η φορολογία των πλουσίων και καταργηθούν οι ρυθμιστικοί κανόνες. Ολοι γνωρίζουν τι επακολούθησε. Κάτι αντίστοιχο ευαγγελίζεται σήμερα και το επιτελείο του Ντόναλντ Τραμπ.