«Ο Μάρτιν Σουλτς θέλει να γίνει καγκελάριος. Αυτό τον καθιστά πραγματικό υποψήφιο των Σοσιαλδημοκρατών (SPD). Οι προκάτοχοί του ήθελαν μεν να συμμετάσχουν στην κούρσα, αλλά δεν ήθελαν να φτάσουν στο τέρμα. Ο Σουλτς είναι διαφορετική περίπτωση. Θέλει την εξουσία και οι πολίτες το διαισθάνονται. Οι Σοσιαλδημοκράτες θεωρούνταν μέχρι πρότινος κλινικά νεκροί. Αίφνης αλλάζουν όλα. Μανία με τον Μάρτιν, κόπωση με τη Μέρκελ και η αίσθηση της αδικίας επιτρέπουν στον υποψήφιο να εκμεταλλευτεί το κύμα ενθουσιασμού».
Αυτά έγραφε την περασμένη Πέμπτη ο αρθρογράφος του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ», Γιάκομπ Αουγκστάιν, σκιαγραφώντας τη δυναμική που έδωσε στο SPD η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του τέως προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου για την καγκελαρία στις επικείμενες εκλογές του Σεπτεμβρίου. Οι Σοσιαλδημοκράτες συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό τους από το 2012 στις δημοσκοπήσεις, αυξάνοντας την απήχησή τους ώς και 8% μέσα σε λίγες ημέρες. Στο μεταξύ, 4.600 νέα μέλη έχουν εγγραφεί πρόσφατα στους εκλογικούς καταλόγους του κόμματος, επιβεβαιώνοντας τη σημασία που μπορεί να έχει ένα νέο πρόσωπο για την εκλογική επιρροή κάποιου πολιτικού σχηματισμού.
Αναδιανομή…
Στις περιοδείες του, ο Σουλτς μιλάει για αναδιανομή του εθνικού πλούτου, διασφάλιση των συντάξεων και επιτίθεται κατά της ξενοφοβικής «Εναλλακτικής για τη Γερμανία», την οποία αποκαλεί όνειδος για τη δημοκρατία. Χωρίς σαφή ατζέντα, αλλά με τη ρητορική δεινότητα ενός λαϊκιστή, ο καθολικός πολιτικός από τη Ρηνανία-Βεστφαλία μαγεύει τα πλήθη που συγκεντρώνονται για να τον ακούσουν. «Ανατριχιάζω όταν τον ακούω. Καταφέρνει να αγγίξει τους ανθρώπους. Αυτό δεν μπορούσε να το πετύχει ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ», λέει στον γερμανικό Τύπο ένας από τους ακροατές του.
Είναι λοιπόν πιθανό να γίνει καγκελάριος ένας πολιτικός χωρίς πανεπιστημιακό πτυχίο, που δεν κατάφερε καν να πάρει το κανονικό σχολικό απολυτήριο; Φαίνεται πως κάτι αλλάζει στην πολιτική κουλτούρα των Γερμανών ψηφοφόρων και για πρώτη φορά η προοπτική δεν ηχεί αδιανόητη. Ο Μάρτιν Σουλτς έμεινε στην ίδια τάξη δύο φορές και δεν κατάφερε να κάνει Abitur (το γερμανικό ισοδύναμο του γαλλικού μπακαλορεά) για να μπει στο πανεπιστήμιο. Πρώην ποδοσφαιριστής, άνεργος και αλκοολικός, δεν είναι το τυπικό δείγμα Γερμανού υποψήφιου καγκελαρίου. «Επινα ό,τι έβρισκα», είχε εκμυστηρευτεί σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Μπούντε», όπου είχε επίσης αποκαλύψει ότι η χειρότερη στιγμή στη διάρκεια του εθισμού του ήταν το πρωί που ξυπνούσε και ένιωθε αποτυχημένος.
Αμφίβολο είναι, πάντως, κατά πόσον θα έχει διάρκεια αυτή η ορμητική είσοδος του Σουλτς στην προεκλογική εκστρατεία. Πάνω από το 55% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι η δυναμική του θα ξεφουσκώσει σύντομα. Υπενθυμίζεται πως σε συνεντεύξεις του στην «Κ», αλλά και στις δημόσιες τοποθετήσεις του για την Ελλάδα, ο Σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος ήταν ανέκαθεν εχθρός οιασδήποτε συζήτησης περί Grexit και θεωρούσε ότι η επιβάρυνση των δημοσιονομικών της χώρας μας από την προσφυγική κρίση θα πρέπει να προσμετρηθεί και να επιδειχθεί σχετική επιείκεια από τους πιστωτές. «Τόσο η προσφυγική κρίση όσο και η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι σοβαρές βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες προκλήσεις, οι οποίες δεν συνδέονται μεταξύ τους και πρέπει να αντιμετωπιστούν. Η πρώτη είναι η επίλυση της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης και η δεύτερη η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Φυσικά, η προσφυγική κρίση με το ιδιαίτερο κόστος της και τις δυσκολίες που εγείρει επιβαρύνει περαιτέρω τα δημοσιονομικά της Ελλάδας και άλλων χωρών. Ουδείς αμφιβάλλει, κι εγώ προσωπικά πιστεύω όντως ότι η κρίση αυτή θα πρέπει να προσμετρηθεί στους παράγοντες που επηρεάζουν οιαδήποτε χώρα επωμίζεται το βάρος της προσφυγικής κρίσης», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά στην «Κ» στα τέλη του 2015.
Το βέβαιο είναι ότι αργά αλλά σταθερά η Ελλάδα επανέρχεται στην προεκλογική ατζέντα στη Γερμανία και γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης μεταξύ των κομμάτων. Αυτό αποδεικνύεται από τη συνήθη ρητορική του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (εν συντομία, «αν θέλετε “κούρεμα”, μόνο εκτός Ευρωζώνης») μέχρι την εξίσου εχθρική στάση των Ελεύθερων Δημοκρατών υπό τον Κρίστιαν Λίντνερ. Η αλήθεια είναι πως για την Ελλάδα η μέχρι πρότινος λήθη ήταν μια κάποια λύση.