«Δεν υπάρχει πια κανένας αέρας δημιουργικότητας, καμία ευρύτητα στις αναμετρήσεις, καμία αντιπαράθεση στις ομιλίες. Συνεπώς, οι πιο εκδικητικές ψήφοι εκφράζονται πιο έντονα· οι ψηφοφόροι των ακραίων κομμάτων δεν νοιάζονται αν θα χιονίζει τη μέρα των εκλογών!» λέει χαρακτηριστικά στην «Κ» ο αρχιτέκτονας Αλεξάντρ Πικέλ, σχολιάζοντας τις επικείμενες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία.
Με τη Μαρίν Λεπέν και τον Φρανσουά Φιγιόν να «ξεσκονίζονται» από αστυνομικές αρχές και Δικαιοσύνη –κατά τραγική ειρωνεία– για παρόμοια οικονομικά παραπτώματα, τους Σοσιαλιστές να μαζεύουν τα σπασμένα του προέδρου Ολάντ και την υπόλοιπη Αριστερά αμετακίνητη στον δογματισμό της αλλά και στα χαμηλά ποσοστά της, απομένει, άραγε, ο φιλελεύθερος Μακρόν η μοναδική επιλογή κατ’ αρχάς για εκείνους που παίρνουν ακόμη στα σοβαρά την «ευρωπαϊκή υπόθεση» και τις θεμελιώδεις αρχές της;
«Αν, παρ’ ελπίδα, Λεπέν και Φιγιόν βρεθούν αντίπαλοι στον δεύτερο γύρο, το μόνο που θα εμπόδιζε την ακροδεξιά πολιτικό να εκλεγεί θα ήταν μια “συμβολική” ψήφος για τον μετριοπαθέστερο Φιγιόν, ενώ η δική του νίκη θα ανήγγελλε ένα επίσης ζοφερό μέλλον. Με τον υποψήφιο της Δεξιάς, όμως, σε δεινή θέση, ο κεντρώος και φιλοευρωπαίος Μακρόν μοιάζει ο πιθανότερος νικητής – και προτιμότερος ενδεχομένως από τον Μανουέλ Βαλς, του οποίου ο αποκλεισμός στην προκριματική της Αριστεράς δεν μου φάνηκε παράδοξος. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα τριτώσει στον δυτικό κόσμο το κακό, μετά το Brexit και την εκλογή Τραμπ», αναφέρει η συγγραφέας και γλωσσολόγος Δήμητρα Κολλιάκου, μόνιμη κάτοικος Γαλλίας.
«Αυτή η προεκλογική εκστρατεία προμηνύεται συναρπαστική. Ερχεται στη συνέχεια μιας σχεδόν μετέωρης πενταετίας, στη διάρκεια της οποίας συγκρατήσαμε τόσο τα δάκρυα όσο και την ανάσα μας. Μια πενταετία κατά την οποία, ωστόσο, άλλαξαν πολλά», υπογραμμίζει στην «Κ» η αρχιτέκτων Πολίν Κουρτιέ. «Εκεί παραδίπλα, κάποιος έχει στήσει καρτέρι. Διακριτική και ύπουλη, η Μαρίν Λεπέν αντιπροσωπεύει τους φόβους μας. Τον φόβο της επίθεσης, της εισβολής, τον φόβο τού να χάσει κανείς ακόμη περισσότερο τη θέση του μέσα στην κοινωνία… Στη μάχη σώμα με σώμα που θα δοθεί ανάμεσα στις θετικές δυνάμεις του μέλλοντος και στην περαιτέρω περιχαράκωσή μας, ποιος θα κερδίσει;» αναρωτιέται.
Η Μαρούσκα Τριαντάρη, επικεφαλής των εκδόσεων «Κουκουνάρι», η οποία μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ Αθήνας και Παρισιού, κάνει λόγο για κινούμενη άμμο: «Στην πιο κρίσιμη στιγμή για την Ε.Ε., η Γαλλία βρίσκεται μπερδεμένη μπροστά σ’ ένα πολιτικό σκηνικό που μοιάζει με αγώνα ανατροπών και αντιστίξεων. Ο Ολάντ αποχωρεί και κανείς δεν δείχνει να στενοχωριέται. Εάν ο Φιγιόν δεν ξανακερδίσει τη χαμένη του δημοτικότητα, οι εκλογές θα αποδειχθούν μια μονομαχία μεταξύ Λεπέν και Μακρόν. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις έδωσαν έδαφος στη Λεπέν να ανεβεί στην κορυφή, προς μεγάλο φόβο των περισσοτέρων. Από την άλλη, ο Μακρόν αφού μπήκε δυναμικά στον στίβο, φέρνοντας έναν αέρα ελπίδας, στη συνέχεια χαρακτήρισε την αποικιοκρατία “έγκλημα κατά της ανθρωπότητας”, γιουχαΐστηκε και αναγκάστηκε, εντέλει, να απολογηθεί δημόσια».
Τέλος, ο Αλεξάντρ Πικέλ είναι εκείνος που προκρίνει την αποχή ως νικήτρια, εξαιτίας, όπως λέει στην «Κ», της αδιαφορίας και της έλλειψης καλού παραδείγματος: «Τα δικαστικά σκάνδαλα και το αίσθημα ότι οι υποψήφιοι ανήκουν σε μιαν ελίτ έχουν απογοητεύσει κυρίως τη μεσοαστική τάξη, τους διανοουμένους και γενικά το τμήμα εκείνο του πληθυσμού που έχει την καλλιέργεια ώστε να μπορεί να βλέπει μακροπρόθεσμα. Για τις προεδρικές, πάντως, δεν ψάχνει κανείς έναν ευσυνείδητο μάνατζερ – ψάχνει την εικόνα ενός ιδεώδους. Είμαστε Γάλλοι, να πάρει!».