Η πρόσφατη είδηση ότι η ιταλική κυβέρνηση αναζητεί «σούπερ μάνατζερ», με διεθνή εμπειρία, ώστε να αναλάβει καθήκοντα διευθυντή του Κολοσσαίου, της Ρωμαϊκής Αγοράς, του Χρυσού Παλατιού του Νέρωνα (Domus Aurea) και του λόφου Παλατίνο μοιραία προκαλεί μελαγχολία για τα… υπέροχα που συμβαίνουν στα αντίστοιχα καθ’ ημάς.
Η προκήρυξη απευθύνεται σε όσους από την «αγορά» έχουν βαθιά εμπειρία στη διαχείριση πολιτιστικών οργανισμών και κληρονομιάς –όχι, όμως, ας πούμε, στη διεύθυνση ενός κάποιου θεάτρου–, οι οποίοι μπορεί, αυτονοήτως για την Ιταλία, να προέρχονται απ’ οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Δεν τους απασχολεί να είναι Ιταλοί και «ημέτεροι».
Το ίδιο συμβαίνει και με άλλους μεγάλους πολιτιστικούς οργανισμούς στην Ευρώπη. Το είδαμε, προ δύο ετών, να συμβαίνει με την καλλιτεχνική διεύθυνση του ιστορικού θεάτρου Volksbühne, στο Βερολίνο, το οποίο ανέλαβε ο πρώην διευθυντής της Tate Modern, ο Βέλγος Κρις Ντερκόν. Ας δούμε τον… διεθνισμό: ένας Βέλγος, πρώην επικεφαλής βρετανικού μουσείου, αναλαμβάνει γερμανικό ίδρυμα. Εδώ, οι «διεθνιστές» της Αριστεράς περιχαρακώνονται στα «δικά μας» παιδιά. Η, κατά τεκμήριο, κοσμοπολίτικη Αριστερά ομφαλοσκοπεί και ανασύρει ονόματα από την επετηρίδα· αρκεί να «έχει τρέξει για εμάς».
Το Κολοσσαίο και τα υπόλοιπα μνημεία είναι σοβαρή υπόθεση και οι Ιταλοί δεν παίζουν με αυτά τα πράγματα. Μάλιστα, είναι αποφασισμένοι να κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε η αναζήτηση του «σούπερ μάνατζερ» να λάβει όση περισσότερη δημοσιότητα γίνεται έως τις 14 Απριλίου, οπότε και ολοκληρώνεται η διαδικασία των αιτήσεων. Στη χώρα μας, όλες οι κυβερνήσεις κοιτάζουν διαρκώς την επετηρίδα όσων πρέπει να «βολευτούν» – σπάνια εξετάζεται εάν είναι ικανός για τη θέση εκείνος που έχει έρθει η «σειρά» του. Δεν είναι πρόβλημα Αριστεράς – Δεξιάς – Κέντρου. Είναι η φοβικότητα απέναντι στο άνοιγμα στον κόσμο· δεν έχουμε μάθει τίποτα από τον κοσμοπολιτισμό, καθώς δεν φθάνουν τα πτυχία και οι μελέτες· πρέπει να εκλείψει ο ιδιότυπος «πατριωτισμός» των δικών μας παιδιών, που πρέπει να είναι Ελληνες και εξ αυτών οι «δικοί μας».