Στις 3 Νοεμβρίου του 1960, πέντε ημέρες πριν ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι επικρατήσει του Ρίτσαρντ Νίξον στις εκλογές για την προεδρία των ΗΠΑ (με διαφορά μόλις 0,17%!), ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Νόρμαν Μέιλερ έστειλε μια επιστολή στη σύζυγο του υποψηφίου των Δημοκρατικών, Ζακλίν Κένεντι. Επρόκειτο για απάντηση σε δική της επιστολή, με την οποία τον ευχαριστούσε για το ρεπορτάζ του που πρόσφατα είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό Esquire. «Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι η πολιτική θα μπορούσε να παρουσιαστεί με τέτοιον τρόπο», του έγραφε. Ο τίτλος του ρεπορτάζ ήταν «Superman comes to the supermarket» (Ο Σούπερμαν έρχεται στο σούπερ μάρκετ) και σούπερμαν δεν ήταν άλλος από τον Κένετι.
Ο Μέιλερ τον είχε επί εβδομάδες ακολουθήσει σε διάφορες πόλεις-σταθμούς της προεκλογικής του εκστρατείας και τον περιέγραφε ως «όμορφο πρίγκιπα της κρυφής αριστοκρατίας του αμερικανικού ονείρου», έναν υπεράνθρωπο που μπορούσε να απευθύνεται με την ίδια πειθώ σε διαφορετικά ακροατήρια και είχε «την ψυχρή χάρη ενός μποξέρ όταν κινείται πάνω στο ρινγκ». Ενώ ο αντίπαλός του ήταν μεν «νηφάλιος πολιτικός» αλλά και «η αποθέωση της καιροσκοπικής ηγεσίας». Εύλογη, λοιπόν, η ευγνωμοσύνη της κυρίας Κένεντι. Ανάμεσα σε άλλα, βέβαια, ο Μέιλερ της ομολογούσε ότι είχε δυσαρεστηθεί από τα πολύ επιθετικά σχόλια που είχε ακούσει από τον JFK για τον Φιντέλ Κάστρο (ο οποίος μόλις είχε ανέλθει στην εξουσία, στην Κούβα) αλλά σκοπίμως είχε αποφασίσει να μην τα καταγράψει «γιατί η νίκη του ήταν περισσότερο από ποτέ αναγκαία»…
Εκείνη η εποχή –των προσδοκιών και των μεγάλων συγκινήσεων– ξαναζωντανεύει μέσα από το λεύκωμα «Superman comes to the supermarket» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Taschen. Πυρήνας του είναι το ρεπορτάζ του Esquire αλλά η έκδοση δεν περιορίζεται σ’ αυτό. Μέσα από αποσπάσματα από τις προεκλογικές ομιλίες του Κένεντι και 300 εικόνες (κάποιες αδημοσίευτες) θρυλικών φωτογράφων –από τον Λόρενς Σίλερ και τον Κορνέ Κάπα (αδελφό του Ρόμπερτ) μέχρι τον Γκάρι Βίνογκραντ– ανασυνθέτει το πορτρέτο του ανθρώπου που ενσάρκωσε το όνειρο των Αμερικανών για αλλαγή. Ενα όνειρο που σκοτώθηκε τρία χρόνια μετά, από τις ίδιες σφαίρες που έκοψαν το νήμα της ζωής του 35ου προέδρου των ΗΠΑ.
Ο Νόρμαν Μέιλερ συνάντησε για πρώτη φορά τον JFK στο εξοχικό σπίτι των Κένεντι στο Χαϊγιάνις Πορτ, τον Ιανουάριο του 1960, λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του για τις προεδρικές εκλογές. Εντυπωσιάστηκε –και φυσικά κολακεύτηκε– όταν εκείνος του είπε ότι είχε διαβάσει τα βιβλία του. Ακόμα περισσότερο όμως τον εντυπωσίασε το βιβλίο που ο Κένεντι ανέφερε ως το αγαπημένο του. Δεν ήταν το αναμενόμενο, «Οι νεκροί και οι γυμνοί», που είχε εκδοθεί το 1948, ήταν μπεστ σέλερ και τον είχε κάνει γνωστό, αλλά «Το πάρκο των ελαφιών», ένα μυθιστόρημα για τη λαγνεία, τη διαφθορά και τις διαψευσμένες φιλοδοξίες στον κόσμο του Χόλιγουντ, το οποίο οι κριτικοί είχαν χτυπήσει ανελέητα! «Αν όντως το είχε διαβάσει και του άρεσε, δεν ήταν σαν όλους τους άλλους πολιτικούς που είχα γνωρίσει», έγραφε ο Μέιλερ. «Αλλά ακόμα κι αν δεν το είχε διαβάσει και απλώς το ανέφερε επειδή έτσι τον συμβούλεψαν οι άνθρωποι του επιτελείου του, δεν με πείραζε. Αυτό σήμαινε ότι είχε τη σπάνια ικανότητα να επιλέγει άξιους, πανέξυπνους συνεργάτες».
Ιδού μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το εκτενές ρεπορτάζ του Μέιλερ στο Esquire:
• «Eχει δέρμα ηλιοκαμμένο, πορτοκαλοκαφέ, σαν δάσκαλος του σκι, κι όταν γελάει μπροστά στο πλήθος, αποκαλύπτει τα υπέροχα λευκά δόντια του – μπορείς να τα δεις να αστράφτουν από απόσταση 50 μέτρων! […] Περιμένεις από στιγμή σε στιγμή να δεις να τον σηκώνουν στους ώμους τους, σαν ταυρομάχο που τον φέρνουν πίσω στην πόλη μετά τον θρίαμβό του στην αρένα».
• «Από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά οι Αμερικανοί ζούμε διπλή ζωή και η ιστορία μας κυλάει σαν δυο ποτάμια: το ένα φανερό και το άλλο υπόγειο. Από τη μια η πολιτική ιστορία, συγκεκριμένη, αληθινή και απίστευτα βαρετή, κι από την άλλη εκείνη των ανομολόγητων, ρομαντικών πόθων και προσδοκιών μας. […] Η ζωή της πολιτικής κι εκείνη του ονείρου για καιρό απείχαν πολύ η μια από την άλλη. Χρειαζόταν να βρεθεί ένας ήρωας για να τις φέρει κοντά».
• «Aν νικήσει, δεν θα είναι μόνο ο νεότερος πρόεδρος που έχει ποτέ εκλεγεί από τους Αμερικανούς· θα είναι ο πιο ελκυστικός νέος άνδρας που έχει περάσει το κατώφλι του Λευκού Οίκου και η σύζυγός του η πιο όμορφη Πρώτη Κυρία της Ιστορίας μας».Χαρακτηριστικά όμως είναι και τα αποσπάσματα των ομιλιών του Κένεντι τα οποία κατέγραψε ο Μέιλερ: «Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να ακούσουν περισσότερα – πιο πολλές υποσχέσεις, πιο σκληρή ρητορική για τους άνδρες στο Κρεμλίνο, διαβεβαιώσεις για ένα “χρυσό μέλλον”, όπου οι φόροι θα είναι απίστευτα χαμηλοί και οι επιδοτήσεις απίστευτα υψηλές. Δεν θα τα ακούσουν από μένα. Με ρητορείες δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι μας. Αλλά μόνο αν πιστέψουμε στο μέλλον μας και στον εαυτό μας». (Λος Αντζελες, 15 Ιουλίου 1960).
Ακόμα κι αν κανείς αποφασίσει να μη διαβάσει κανένα από τα κείμενα του 370 σελίδων λευκώματος, οι πληροφορίες που θα πάρει από τις φωτογραφίες του είναι αμέτρητες. Ο JFK να γελά μέσα σε έναν «κύκλο» από μαζορέτες που χορεύουν γύρω του σε ένα γυμνάσιο του Ουισκόνσιν, να διαβάζει εφημερίδα στο ιδιωτικό του αεροσκάφος, που είχε το όνομα της κόρης του, Καρολάιν, και να περνάει το κατώφλι ενός αγροτόσπιτου στην Δυτική Βιρτζίνια. Η Τζάκι, απαστράπτουσα, στο πλευρό του (με κομψά ταγέρ και καπελάκια ή με λαμπερές τουαλέτες) να τον καμαρώνει. Και το πλήθος παντού γύρω τους, με πανό που γράφουν «Every american home needs a John» (κάτι σαν το δικό μας «σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει») ή «Kennedy is our remedy» – Ο Κένεντι είναι το φάρμακό μας…