Σχεδόν οκτώμισι μήνες μετά την έναρξή της, η συμμαχική προσπάθεια ανακατάληψης της Μοσούλης στο Ιράκ από το Ισλαμικό Κράτος δείχνει να έχει πετύχει τον στόχο της. Οι ιρακινές δυνάμεις έχουν πλέον αρχίσει να εισέρχονται και να ελέγχουν τμήματα της παλιάς πόλης, η οποία αποτελεί και τον τελευταίο θύλακο αντίστασης στην πόλη.
Αν και οι εξελίξεις αυτές είναι αναμφισβήτητα θετικές, η πραγματικότητα είναι μάλλον διαφορετική. Το Ισλαμικό Κράτος κατά πάσα πιθανότητα προετοιμαζόταν για την πτώση της Μοσούλης για μήνες, αν όχι χρόνια. Αλλωστε, όλες οι ενδείξεις συντείνουν στη διαπίστωση ότι η ανακατάληψη της Μοσούλης από τους συμμάχους ήταν εξαρχής μέρος του σχεδιασμού της οργάνωσης. Στο πλαίσιο αυτό, η συμμαχική νίκη μπορεί να αποτελεί πλήγμα στις εδαφικές βλέψεις της οργάνωσης, δεν πρόκειται όμως να εξασφαλίσει την εξαφάνισή της.
Από την έναρξη της επίθεσης των ιρακινών δυνάμεων, οι αντάρτες έχουν προβάλει σθεναρή αντίσταση. Χιλιάδες μαχητές έχουν χάσει τη ζωή τους στις μάχες και εκατοντάδες έχουν «θυσιαστεί» σε αποστολές αυτοκτονίας. Παρ’ όλα αυτά, η πτώση της Μοσούλης ήταν εξαρχής αναπόφευκτη. Αλλωστε, οι μερικές χιλιάδες ανταρτών που προστάτευσαν την πόλη αντιπαρατάσσονταν σε δεκαπλάσιο αριθμό εκπαιδευμένων στρατιωτών, οι οποίοι είχαν την υποστήριξη της αμερικανικής αεροπορίας. Ολα δείχνουν ότι το Ισλαμικό Κράτος έκανε τα πάντα προκειμένου να δείξει ότι αντιστέκεται. Στο πλαίσιο αυτό, όσα συμβαίνουν από το 2016 στην περιοχή αποτελούν προπαγάνδα.
Καταλαμβάνοντας μια τόσο εκτεταμένη περιοχή, το Ισλαμικό Κράτος καταπατούσε μία βασική αρχή της ανοργάνωτης σύγκρουσης μεταξύ μιας οργάνωσης ενάντια σε ένα κράτος: Ποτέ μη θέτεις σαφή στόχο. Με δεδομένη την αποδεδειγμένη ικανότητα των ηγετών της οργάνωσης σε αντάρτικα χτυπήματα, κάτι τέτοιο είναι σχεδόν σίγουρο ότι το γνώριζαν. Σε κάθε περίπτωση, η κατάληψη της Μοσούλης έθεσε τις βάσεις για την εδαφική της κατάρρευση. Ετσι, το ερώτημα το οποίο τίθεται είναι αν όντως αυτός είναι ο στόχος της οργάνωσης. Αν η επιδίωξη του Ισλαμικού Κράτους ήταν η εδαφική κυριαρχία και η σύσταση κράτους, τότε έχει αναντίρρητα αποτύχει. Αν όμως αυτός ήταν όντως ο στόχος, τότε δεν θα είχε σπείρει τον τρόμο στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, σκοτώνοντας και βιάζοντας χιλιάδες αμάχους, προκαλώντας συστηματικά τη Δύση να αντιδράσει. Το Ι.Κ., όμως, δεν επιθυμεί εδαφική σταθερότητα, αλλά ιδεολογική μακροζωία. Υπό αυτό το πρίσμα, όλες οι μέχρι τώρα «ανορθόδοξες» αποφάσεις του Ι.Κ. αρχίζουν όχι απλά να μοιάζουν λογικές, αλλά «ιδιοφυείς». Ετσι, αν και οι αποκεφαλισμοί και τα εγκλήματα πολέμου προκάλεσαν την επέμβαση της Δύσης στη Συρία και στο Ιράκ, πέτυχαν παράλληλα να καθιερώσουν το Ισλαμικό Κράτος ως «πρωτεργάτη» στην παγκόσμια τζιχαντιστική τρομοκρατία και του επέτρεψαν να δημιουργήσει την εικόνα της οργάνωσης, η οποία μόνη της καταφέρνει να αντισταθεί στους «μοχθηρούς δυτικούς σταυροφόρους».
Οπότε μέσα από τις αποφάσεις του το Ι.Κ., αν και καταστράφηκε εδαφικά, κατάφερε να δημιουργήσει έναν κόσμο στον οποίο θα ήθελε να κατοικήσει. Εναν κόσμο διχασμένο, ταραγμένο, ο οποίος υιοθέτησε την τζιχαντιστική ιδεολογία ανέλπιστα καλά.
Στο πλαίσιο αυτό, το Ισλαμικό Κράτος δείχνει να έχει επιτύχει τον στόχο του. Το πείραμα της Μοσούλης, αν και εφήμερο, απέδωσε καρπούς. Η κατάληψη και διατήρηση της Μοσούλης επιτρέπει πλέον στην οργάνωση να αφήσει το στίγμα της ως χαλιφάτο, κάτι το οποίο θα αποδειχθεί υπεραρκετό για να διατηρήσει στις τάξεις της πιστούς μαχητές για πολλά ακόμη χρόνια, ακόμη και μετά την οριστική και ολοκληρωτική κατάρρευση της εδαφικής της παρουσίας.