Το «Πάρκο των Τεράτων» – στα ιταλικά Sacro Bosco – βρίσκεται έξω από την μικρή ιταλική πόλη του Bomarzo, περίπου 92 χλμ. Βόρεια της Ρώμης και χτίστηκε τον 16ο αιώνα από τον Pier Francesco Orsini, γνωστό και ως «Vicino».
Αντί να διακοσμήσει τον κήπο του βάσει αναγεννησιακών προτύπων-περίτεχνα συντριβάνια, περιποιημένους θάμνους και λεπτομερώς σμιλευμένα αγάλματα ρωμαϊκών θεοτήτων – ο Orsini επέλεξε να μην ασχοληθεί με τα δέντρα και τους θάμνους και να γεμίσει τον κήπο του με ασυνήθιστα και τερατώδη πλάσματα.
Μετά το θάνατό του, το Sacro Bosco εγκαταλείφθηκε για εκατοντάδες χρόνια, μέχρι που ο Σαλβαδόρ Νταλί το επισκέφθηκε και έτσι το ενδιαφέρον του κοινού αναζωπυρώθηκε. Ο Νταλί εμπνεύστηκε από τα γιγάντια, καλυμμένα πια από μούχλα πλάσματα του Orsini και έτσι, το 1948, γύρισε μια ταινία μικρού μήκους για αυτό. Για τα τερατώδη αγάλματα γίνεται αναφορά και στον πίνακά του «Οι Πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου» (The Temptation of Saint Anthony), τον οποίο ζωγράφισε το 1964.
Και αφού το πάρκο έγινε εκ νέου γνωστό, αποτέλεσε κεντρικό θέμα διαφωνίας μεταξύ των ιστορικών της τέχνης, ως προς το τι προσπαθούσε ο Orsini να επικοινωνήσει στον κόσμο, μέσω των αλλόκοτων δημιουργιών του.
Ο Orsini ήταν γνωστός λάτρης και γνώστης της κλασσικής λογοτεχνίας, γεγονός που οδήγησε μερικούς να πιστεύουν ότι τα «τέρατα» του πάρκου ήταν εμπνευσμένα από το πώς η Ουτοπία παρουσιαζόταν στη Αινειάδα του Βιργίλιου και το έπος του Λουδοβίκο Αριόστο, Orlando furioso (Ορλάνδος μαινόμενος) – ένα μέρος δηλαδή που η φύση και η τέχνη είναι στοιχεία αλληλένδετα.
Άλλοι πάλι, θεωρούσαν ότι ο Orsini κατασκεύασε το Sacro Bosco ως απάντηση στον κήπο του φίλου του Cristoforo Madruzzo, που όμως αντιπροσώπευε οτιδήποτε καλό και φωτεινό υπήρχε στον κόσμο, σε αντίθεση με το πάρκο του Orsini που εκπροσωπούσε το σκοτάδι και τα δυσαρμονικά στοιχεία.
Η τρίτη όμως και επικρατέστερη θεωρία, είναι ότι τα μακάβρια αυτά τέρατα αντιπροσώπευαν τους προσωπικούς δαίμονες του ίδιου του Orsini, απόρροια των τραγωδιών της ζωής του, με αποκορύφωμα το θάνατο της πολυαγαπημένης του συζύγου Giulia Farnese. Ο οκταγωνικός Ναός της Αιωνιότητας που βρίσκεται στο κέντρο του κήπου θεωρείται ότι χτίσθηκε στη μνήμη της εκλιπούσας συζύγου του.