Το βέβαιο είναι ότι πολλοί πλημμυροπαθείς θα δουν τις οικονομίες τους να μετατρέπονται σε χρέη και ότι το μεγαλύτερο βάρος θα πέσει στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Το κόστος του τυφώνα «Χάρβεϊ» (30-40 δισ. δολάρια) περιλαμβάνει το άθροισμα εκατοντάδων χιλιάδων ατομικών οικονομικών συμφορών.
Ο Φρανκλίνος Ρούσβελτ κατανοούσε τη σχέση ανάμεσα στα «ρημαγμένα τοπία και στις ρημαγμένες ζωές», παρομοιάζοντας την καταστροφή της μεγάλης ύφεσης με ανεμοστρόβιλους και πλημμύρες, ώστε να πείσει για την ανάγκη γιγάντιων δημοσίων επενδύσεων και προγραμμάτων κοινωνικής προστασίας.
Κι όμως, τις τελευταίες δεκαετίες έχουν περικοπεί οι επενδύσεις σε δημόσια αγαθά όπως η γνώση και οι υποδομές που θα μας επέτρεπαν να ζήσουμε με ασφάλεια. Είναι διαφορετικό πράγμα η αλληλεγγύη που δείχνουν τα άτομα και διαφορετικό να υπάρχουν θεσμοί προσανατολισμένοι στην ευημερία όλων.
Σε κάθε καταστροφή χορηγούνται κονδύλια εκτάκτου ανάγκης, τα οποία εν συνεχεία αφαιρούνται από τις κοινωνικές δαπάνες. Αντιδρούμε, δεν δρούμε, ενώ συχνά η ανοικοδόμηση ενισχύει τις κοινωνικές ανισότητες, όπως είδαμε στον απόηχο του τυφώνα «Κατρίνα». Είναι προφανές ότι πρέπει να βοηθήσουμε τα θύματα όσο μπορούμε, αλλά οφείλουμε παράλληλα να ξανασκεφθούμε το κοινωνικό συμβόλαιο, εγκαθιδρύοντας ένα «πράσινο» Νew Deal. Χρειάζονται επενδύσεις στην επιστήμη και στη δημόσια παιδεία, ώστε να εκπαιδευθεί η νέα γενιά μηχανικών που θα κατασκευάσει πιο ασφαλή σπίτια και πιο ανθεκτικές υποδομές. (Ο πρόεδρος Τραμπ υποσχέθηκε υποδομές αλλά λίγες εβδομάδες πριν από τον τυφώνα κατήργησε κανονισμό της κυβέρνησης Ομπάμα, ο οποίος απαιτούσε μελέτες αντιπλημμυρικής προστασίας για έργα που κατασκευάζονται με δημόσιο χρήμα). Τα προγράμματα που βοηθούν τους απλούς ανθρώπους να προσαρμοστούν στην κλιματική αλλαγή πρέπει να ενισχυθούν, ώστε οι πιο ευάλωτοι να αναβαθμίσουν τα σπίτια τους ή να μετακινηθούν σε πιο ασφαλείς περιοχές. Τα πρόγραμμα ανοικοδόμησης πρέπει να στοχεύουν στην καταπολέμηση της φτώχειας, όχι στην ικανοποίηση των εργολάβων. Είναι σαφές από τις προσπάθειες διάσωσης ότι νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Με ένα «πράσινο» New Deal θα συνεχίσουμε να νοιαζόμαστε και αφού παρέλθει η καταστροφή.