Η κοινή λογική λέει ότι, όπως τα μεγάλα καράβια αργούν να πάρουν στροφή στην ανοιχτή θάλασσα, έτσι και η αμερικανική υπερδύναμη δεν αλλάζει εύκολα θέσεις στην εξωτερική της πολιτική. Ωστόσο ο αντισυμβατικός Ντόναλντ Τραμπ εννοεί να ανατρέψει ό,τι θεωρούσαμε μέχρι χθες δεδομένο. Τελευταίο κρούσμα ήταν η στάση του στο Κορεατικό.
Το βράδυ της Παρασκευής, ο Αμερικανός πρόεδρος ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιηθεί, τελικά, στις 12 Ιουνίου, στη Σιγκαπούρη, η προγραμματισμένη συνάντησή του με τον Βορειοκορεάτη ηγέτη Κιμ Γιονγκ Ουν, την οποία ο ίδιος ο Τραμπ είχε ματαιώσει πριν από μία εβδομάδα. Προηγήθηκε συνάντησή του με τον Κιμ Γιονγκ Τσολ, νούμερο δύο του βορειοκορεατικού καθεστώτος, στον Λευκό Οίκο. Ο Τραμπ επιβεβαίωσε την πληροφορία ότι ο απεσταλμένος της Πιονγιάγνκ του διαβίβασε επιστολή του Κιμ Γιονγκ Ουν, την οποία χαρακτήρισε «πολύ ενδιαφέρουσα». Αργότερα, πληροφόρησε τους δημοσιογράφους ότι δεν την είχε διαβάσει ακόμη.
Επιπλέον, ο Αμερικανός πρόεδρος δήλωσε ότι «η Βόρεια Κορέα επιθυμεί να προχωρήσει στην αποπυρηνικοποίηση», κάτι που ούτε ο επισκέπτης του ούτε καμία άλλη επίσημη πηγή της Πιονγιάνγκ επιβεβαίωσε. Η Wall Street Journal ανέφερε ότι στην επιστολή του ο Κιμ εκφράζει τη βούλησή του να συναντηθεί με τον Τραμπ χωρίς να δεσμεύεται σε τίποτα συγκεκριμένο ως προς το επίμαχο θέμα. Οι Αμερικανοί επιδιώκουν τον μονομερή πυρηνικό αφοπλισμό της Βόρειας Κορέας, με αντάλλαγμα τη σταδιακή άρση των οικονομικών κυρώσεων, ενώ η πάγια θέση της Πιονγιάνγκ μιλάει για συνολική αποπυρηνικοποίηση της Κορεατικής Χερσονήσου, ζητώντας την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων.
Η αλήθεια είναι ότι, στο ψυχόδραμα των τελευταίων εβδομάδων, η Βόρεια Κορέα είχε πολύ πιο προβλέψιμη συμπεριφορά από την κυβέρνηση Τραμπ. Μετά την ιστορική συνάντησή του με τον ηγέτη της Νότιας Κορέας Μουν Τζάε Ιν, το καθεστώς Κιμ προχώρησε σε δύο σημαντικές, μονομερείς χειρονομίες καλής θέλησης. Αφ’ ενός μεν έκανε δώρο στον Τραμπ την απελευθέρωση τριών Αμερικανών ομήρων, αφ’ ετέρου δε κατέστρεψε το πεδίο πυρηνικών δοκιμών της χώρας.
Η Ουάσιγκτον
Αντίθετα, η συμπεριφορά της Ουάσιγκτον υπήρξε επιεικώς σχιζοειδής. Ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου Τζον Μπόλτον ερέθισε τη Βόρεια Κορέα καλώντας την να ακολουθήσει στο θέμα της αποπυρηνικοποίησης το παράδειγμα της Λιβύης. Το τραγικό τέλος του Μουαμάρ Καντάφι, ύστερα από τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, ήταν επαρκής λόγος για να θεωρηθεί αυτή η δήλωση από την Πιονγιάνγκ ως πολεμική κραυγή για την ανατροπή του καθεστώτος. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι κύκλοι του βαθέος κράτους των ΗΠΑ προσπάθησαν συνειδητά να τορπιλίσουν την εξομάλυνση των σχέσεων της υπερδύναμης με τη Βόρεια Κορέα και, σε βάθος χρόνου, με την Κίνα.
Μετά την αναμενόμενη αντίδραση της Βόρειας Κορέας, ο Τραμπ ανακοίνωσε, στις 24 Μαΐου, ότι ματαιώνει τη συνάντηση γιατί διαπίστωσε, λέει, «ανοιχτή εχθρότητα» εκ μέρους των Βορειοκορεατών. Ωστόσο, δύο ημέρες αργότερα, ο φιλειρηνιστής πρόεδρος της Νότιας Κορέας Μουν Τζάε Ιν, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο «λιώσιμο του πάγου» ήδη από τους πρόσφατους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, διοργάνωσε μια νέα συνάντηση-έκπληξη με τον Κιμ, η οποία απ’ ό,τι φαίνεται έσωσε την παρτίδα. Ακολούθησε η επίσκεψη του υψηλού Βορειοκορεάτη απεσταλμένου στις ΗΠΑ και η νεκρανάσταση της συνάντησης κορυφής. Ολα αυτά, εάν βέβαια δεν μεσολαβήσει μέχρι τότε κάτι απρόβλεπτο – ένα πολύ μεγάλο «αν», με δεδομένη την ιδιοσυγκρασία του Τραμπ και τις εμφανέστατες, πλέον, παλινωδίες της Αμερικής σε όλα τα καίρια θέματα εξωτερικής πολιτικής.