Η Αρίθα Φράνκλιν δεν τραγουδούσε μόνο με τη φωνή της. Τραγουδώντας γινόταν ολόσωμη φωνή. Κάθε τι είχε τη σημασία του – οι παύσεις, τα μισόκλειστα μάτια, το τάνυσμα των φθόγγων, τα χέρια που σηκώνονταν στον Θεό. Μα πιο αλλόκοτο απ’ όλα ήταν εκείνες οι γούνες. Μια φορά, λέει, που είχε πάει στο θέατρο, είχε κλείσει δύο θέσεις: μία για να καθίσει εκείνη και μία για τη γούνα της.
H γούνα –εξηγούσε ο David Remnick σε ένα πορτρέτο της Φράνκλιν στον New Yorker– είναι μέρος του δράματος. Τα αστέρια της γκόσπελ φορούσαν το βαρύ παλτό γιατί το είχαν κατακτήσει και έπρεπε να το δείξουν. Αλλά και γιατί το τελετουργικό προέβλεπε κάποια στιγμή, στην κορύφωση της παράστασης, να πετάξουν τη γούνα. Να ξεφορτωθούν κάθε προφύλαξη, το ίδιο τους το δέρμα, για να βγει γυμνή η ψυχή. Υπάρχει ένα χιλιοπαιγμένο τις τελευταίες ώρες βιντεάκι από μία από τις τελευταίες παραστάσεις της Φράνκλιν. Κάθεται στο πιάνο. Φοράει, βεβαίως, τη γούνα της. Παίζει τις πρώτες νότες και προτού καν ανοίξει το στόμα της το κοινό παραληρεί. Σε ένα από τα θεωρεία η κάμερα συλλαμβάνει τον τότε πρόεδρο Ομπάμα να σκουπίζει στα κλεφτά ένα δάκρυ. Στο φινάλε, η Φράνκλιν ρίχνει τη γούνα στο πάτωμα. Το ένα της χέρι –εκείνο που δεν κρατάει το μικρόφωνο– γυμνό δείχνει τον ουρανό.
Ο Ομπάμα εξήγησε, μήνες μετά, στον Remnick τη συγκίνησή του. Η Φράνκλιν, έλεγε, ενσαρκώνει τη συνέχεια της αφροαμερικανικής μουσικής – «τον τρόπο που η κακουχία και η οδύνη μεταμορφώθηκαν σε κάτι τόσο γεμάτο ομορφιά και ζωτικότητα και ελπίδα. Η αμερικανική ιστορία αναβλύζει όταν τραγουδάει η Αρίθα. Γι’ αυτό όταν κάθεται στο πιάνο και τραγουδάει μπορεί να με κάνει να δακρύσω».
Εχουν – δεν έχουν περάσει τρία χρόνια από εκείνη την παράσταση που έκανε τον πρόεδρο να δακρύσει. Και ήδη εκείνη η Αμερική φαίνεται σαν να μην υπήρξε ποτέ.