Μάης του ’68 στο θρυλικό «Meurice»

Μάης του ’68 στο θρυλικό «Meurice»

2' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αν ο Πιερ Ασουλίν είχε μυθολογήσει το ξενοδοχείο «Lutetia», τον Μεσοπόλεμο και την απελευθέρωση του 1945, στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα (μτφρ. Σπύρος Παντελάκης, εκδ. Πόλις 2006), η Πολίν Ντρεφίς μυθολογεί το «Meurice» και τον Μάη του ’68, στη δεξιά όχθη («Γεύμα στα οδοφράγματα», μτφρ. Ανδρέας Παππάς, εκδ. Πατάκη, 2018). Πρόκειται για ένα ξενοδοχείο όπου, το 1793, το Επαναστατικό Δικαστήριο είχε καταδικάσει τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄, ο Ναπολέων Βοναπάρτης συναντούσε τη μις Χάουαρντ και για το οποίο ο Τολστόι αγανάκτησε εξαιτίας των παράνομων ζευγαριών. Ηταν το ξενοδοχείο που φιλοξένησε τη Λιζ Τέιλορ, τη Λάιζα Μινέλι, τη Σίρλεϊ Μακλέιν και τον Γιουλ Μπρίνερ, κι όμως παρασύρθηκε από τον μαγιάτικο χείμαρρο και τελεί υπό κατάληψη από το προσωπικό, το οποίο συνέρχεται συνεχώς, με ενσταντανέ όπως εκείνο όπου ο αρχιζαχαροπλάστης τσακώνεται με έναν βοηθό του, ο οποίος, εξαιτίας της αυτοδιαχείρισης, αρνήθηκε να χτυπήσει τη μαρέγκα. «Κατάληψη του ξενοδοχείου από το προσωπικό. Διευθυντής αποπεμφθείς. Συμπόρευση με την Ιστορία».

Η Πολίν Ντρεφίς, παρά τα επιτίμια προς τη ναΐφ μπουρζουαζία και διανόηση, δεν αφήνει σε χλωρό κλαρί την επαναστατική έκρηξη του Μάη, μέσα σε ένα ξενοδοχείο με διάσημους πελάτες, όπως οι βαθύπλουτοι Ζαν Πολ Γκετί και Φλόρενς Γκουλντ, οι οποίοι ήταν παρόντες για την απονομή του βραβείου «Roger Nimier» – δόθηκε στον Πατρίκ Μοντιανό (βραβείο Νομπέλ 2014) για το βιβλίο του «La place de l’Étoile». Ωστόσο, οι ταραχές διασαλεύουν την τάξη της δωδεκαετούς «Μερισιάδας», αφού οι περισσότεροι υψηλοί προσκεκλημένοι δεν θα καταφέρουν να παρευρεθούν «εξαιτίας των γεγονότων», ενώ ορισμένοι υπάλληλοι προσπαθούν να γεμίσουν τα κενά της γιορτής προσκαλώντας τους ήδη υπάρχοντες ενοίκους: το ζεύγος Σαλβαδόρ και Γκαλά Νταλί («είναι απορίας άξιον πώς ο Ελυάρ ερωτεύτηκε τρελά αυτή τη στρίγγλα») και έναν συνταξιούχο συμβολαιογράφο, που πρόκειται να πεθάνει και θέλει να το διασκεδάσει.

Το τέλος μιας μάχης

Κι ενώ έξω γίνεται χαλασμός Κυρίου, μέσα ο Πατρίκ Μοντιανό θυμίζει στους συνδαιτυμόνες τη γερμανική κατοχή στο Παρίσι, τότε που οι περισσότεροι συνδέθηκαν με την κατοχική κυβέρνηση Βισί. Ολα πάνε στράφι… Μετά τη γιορτή, η Φλόρενς Γκουλντ κοιτάζει τη φωτογραφία με τον Ντε Γκωλ να της απονέμει τα διακριτικά της Λεγεώνας της Τιμής. «Επειτα από αυτό το γεύμα γκραν γκινιόλ, όπου η μόνη της αληθινή παρέα ήταν η σαμπάνια, αισθάνεται το ίδιο εγκαταλειμμένη με τον αρχηγό του κράτους». Το γεύμα της Φλόρενς Γκουλντ ήταν το τέλος μιας μάχης «για την τιμή των όπλων, ενός κύκλου ανθρώπων καταδικασμένου να διαλυθεί στον σύγχρονο κόσμο». Εκείνον, μάλλον, που κατέληξε ότι δεν μπορεί «χωρίς διευθυντή».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή