Το καφέ λεγόταν Separ, όπως Separatist (αυτονομιστής). Ο ιδιοκτήτης του ήταν στέλεχος των υπηρεσιών ασφαλείας, στοιχείο που σίγουρα έκανε τον πρόεδρο της αυτοανακηρυχθείσας Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ, Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο, να περάσει με εμπιστοσύνη το κατώφλι, το απόγευμα της Παρασκευής 31 Αυγούστου. Το βήμα αυτό ήταν το τελευταίο για τον αυτονομιστή ηγέτη. Ακολούθησε σφοδρότατη έκρηξη, η οποία σκότωσε ακαριαία τον Ζαχαρτσένκο και τον σωματοφύλακά του, ενώ τραυμάτισε έντεκα παρισταμένους, μεταξύ αυτών και τον υπουργό Οικονομικών Αλεξάντερ Τιμοφέεφ.
Τέσσερα χρόνια μετά την απόσχιση των περιοχών Ντονέτσκ και Λουχάνσκ από τον έλεγχο του Κιέβου, ο πόλεμος χαμηλής έντασης στην Ανατολική Ουκρανία συνεχίζεται και η δολοφονία του Ζαχαρτσένκο δείχνει ότι κάποιοι δεν θέλουν να τελειώσει. Η Ρωσία έκανε λόγο για τρομοκρατική ενέργεια οργανωμένη από τις μυστικές υπηρεσίες του Κιέβου, εκπρόσωπος των οποίων αρνήθηκε κάθε ανάμειξη. Σε κάθε περίπτωση, το κλίμα δυναμιτίστηκε και η Ρωσία ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από τις τετραμερείς συνομιλίες για το μέλλον της Ανατολικής Ουκρανίας.
«Συνεχίστε τον διάλογο»
Πέραν της Ρωσίας και της Ουκρανίας, στις συνομιλίες αυτές μετέχει η Γαλλία και η Γερμανία, που επιχείρησαν να φέρουν τις δύο πλευρές ξανά στο τραπέζι. «Eιδικά όταν οξύνεται το κλίμα, πρέπει να γίνονται διαπραγματεύσεις καλή τη πίστει», δήλωσε η εκπρόσωπος του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών. «Εχει τεράστια σημασία να αποφύγουμε τώρα μια κλιμάκωση», δήλωσε ο εκπρόσωπος της καγκελαρίου Μέρκελ. Διαπραγματεύσεις, ένταση, εκεχειρίες, αποκλιμάκωση, νέες συγκρούσεις. Στο «παγωμένο» μέτωπο του ουκρανικού εμφυλίου, όλα επαναλαμβάνονται – ακόμη και οι δολοφονίες αυτονομιστών ηγετών με βομβιστικές επιθέσεις. Πέρυσι, βόμβα είχε σκοτώσει στο γραφείο του στο Ντονέτσκ τον στρατιωτικό διοικητή Μιχαήλ Τολστίχ, ενώ πρόπερσι με τον ίδιο τρόπο είχε βρει τον θάνατο, μέσα στο διαμέρισμά του, ο διοικητής Αρσέν Παβλόφ, γνωστός με το ψευδώνυμο Μοτορόλα. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι αυτονομιστές έβλεπαν πίσω από τις δολοφονίες την υπογραφή του Κιέβου. Η συμφωνία του Μινσκ, που έχει τεθεί σε ισχύ από το 2015, απαγορεύει τη χρήση βαρέων όπλων στην αντιπαράθεση μεταξύ αυτονομιστών και κεντρικής κυβέρνησης, πράγμα που έχει οδηγήσει σε ένα στυλ πολέμου που παραπέμπει σε άλλες εποχές: στρατιώτες στα χαρακώματα, ελεύθεροι σκοπευτές, ατέλειωτη υπομονή στα «παγωμένα» μέτωπα. Περίπου ένας με δύο άνθρωποι σκοτώνονται καθημερινά, ενώ στην περιοχή κατοικούν εκατομμύρια, παρότι η συνοριακή γραμμή είναι ίσως το μεγαλύτερο ναρκοπέδιο του κόσμου. «Η σύγκρουση συνιστά γεωπολιτικό αδιέξοδο, καθώς όλοι φαίνονται πιο ικανοποιημένοι με το status quo παρά με κάποια από τις προτεινόμενες λύσεις», σημείωσε η δημοσιογράφος Αλίσα Σόποβα. «Ολοι εκτός από τους ανθρώπους που πληρώνουν το τίμημα».