Πάντα υπάρχει ένας σωρός από πτώματα σε αυτούς τους τόπους σφαγής. Είτε πρόκειται για συναγωγή, εκκλησία, νάιτ κλαμπ ή σχολείο. Πάντα υπάρχει ένα όπλο ή πολλά. Πάντα υπάρχουν επιζώντες που σφιχταγγαλιάζονται και κλαίνε σε μικρές ομάδες απέξω. Και πάντα υπάρχει και κάτι άλλο.
Ενας μοναχικός άνδρας. Πάντα υπάρχει ένας τύπος, που είχε πέσει στα… χάσματα της κοινωνίας, που ζούσε μια ζωή μοναχικής απογοήτευσης και που μία ημέρα αποφάσισε να κάνει το, βουτηγμένο στο αίμα, άλμα από την ασημαντότητα στην επαχθή φήμη. Πάντα υπάρχει ένας τύπος, όπως ο ένοπλος που επιτέθηκε στη συναγωγή στο Πίτσμπουργκ, ο Ρόμπερτ Μπάουερς, που στο γυμνάσιο δεν είχε φίλους και που ως ενήλικος ήταν ένα μοναχικό φάντασμα, που περνούσε τα βράδια στο αυτοκίνητό του, καπνίζοντας, ακούγοντας ραδιόφωνο και ζώντας, όπως το έθεσε ένας γνωστός του, «στον δικό του μικρόκοσμο». Τύποι σαν κι αυτόν προσελκύονται από τις ακραίες ιδεολογίες, που εξηγούν τις απογοητεύσεις τους και τους κάνουν να αισθάνονται ότι συνδέονται με κάτι. Ανθρωποι σαν κι αυτούς πείθουν τους εαυτούς τους ότι σφαγιάζοντας τους αθώους λειτουργούν ως πολεμιστές με ένα δίκαιο σκοπό.
Πολλές οι αιτίες
Αυτές οι επιθέσεις έχουν να κάνουν με πολλά πράγματα: τα όπλα, τη δημαγωγία κ.ά. Ταυτόχρονα έχουν να κάνουν και με την κοινωνική απομόνωση και τη διάχυτη παραφροσύνη του αμερικανικού μυαλού. Οι μαζικές επιθέσεις αποτελούν μία μόνο απόδειξη ότι εκατομμύρια Αμερικανοί νιώθουν μόνοι. Αλλά υπάρχουν και άλλες αποδείξεις αυτής της απομόνωσης που έχουν να κάνουν με πολύ μεγαλύτερη αιματοχυσία. Η επιδημία αυτοκτονιών είναι μία τέτοια απόδειξη. Τα ποσοστά αυτοχειρίας πέφτουν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ωστόσο, έχουν αυξηθεί κατά 30% στις ΗΠΑ. Η βασική μάχη τού σήμερα είναι κοινωνιολογική και ψυχολογική, όχι ιδεολογική ή οικονομική. Ισως θα πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε την κατάσταση ως πόλεμο. Στη μία πλευρά υπάρχουν οι δυνάμεις του διχασμού και της απομόνωσης. Στην άλλη υπάρχουν όλες αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις που προωθούν την ενότητα και την αλληλεγγύη. Ο πόλεμος συμβαίνει στο μέσον κάθε καρδιάς. Οι περισσότεροι από εμάς βρισκόμαστε σε ένα στάδιο ακραίου ατομικισμού, που αποκόπτει κάθε απομονωμένο εαυτό από τους υπόλοιπους απομονωμένους εαυτούς. Οι περισσότεροι ζούμε μέσα σε κοινωνικές φούσκες που μας δίνουν διαβεβαιώσεις τύπου Πράβντα για τη δική μας ηθική ανωτερότητα. Τα καλά νέα είναι ότι οι περισσότεροι είμαστε μέρη της λύσης. Οι περισσότεροι θαυμάζουμε και θέλουμε να γίνουμε ο δάσκαλος που προσεγγίζει το μοναχικό παιδί. Οι περισσότεροι βοηθούμε ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εμάς. Είναι ευκολότερο να καταστρέψεις την εμπιστοσύνη από το να τη δημιουργήσεις και έτσι αυτοί που καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό έχουν ένα προνόμιο. Αλλά υπάρχουν και πολύ περισσότεροι άνθρωποι που τον κτίζουν και που επιζητούν να ζήσουν μέσα σε αγαπημένες οικογένειες και κοινότητες. Ωστόσο, αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται εκπαίδευση έτσι ώστε να μάθουν πώς να πολεμούν, στρατηγικές έτσι ώστε να μάθουν πώς θα κερδίζουν τον πόλεμο.