Μία φορά όλα συνέβησαν όπως τα είχαμε προβλέψει και λέγοντας «εμείς» εννοώ τους πολιτικούς σχολιαστές που υιοθετήσαμε τους μέσους όρους των δημοσκοπήσεων και τις προβλέψεις των ειδικών. Ηταν μία καλή νύχτα για τους Ρεπουμπλικανούς στη Γερουσία. Μία εξαιρετική νύχτα για τους Δημοκρατικούς στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Αρκετές τραμπικές μεσοδυτικές πολιτείες επέστρεψαν στους Δημοκρατικούς, ενώ οι ψηφοφόροι της Γερουσίας στις κόκκινες πολιτείες παρέμειναν πιστοί στους Ρεπουμπλικανούς. Η στρατηγική της κινητοποίησης της βάσης δεν εξυπηρέτησε τους Δημοκρατικούς σε Φλόριντα και Τζόρτζια. Στην ουσία, όμως, δύο χρόνια χάους και υστερίας κατέληξαν σε μία επιστροφή στο αδιέξοδο.
Οι Ρεπουμπλικανοί έχουν λάβει αρκετά έπαθλα που έδρασαν παρηγορητικά για την απώλεια της Βουλής, ώστε να νιώθουν καλά με το αποτέλεσμα. Οι επικριτές του Τραμπ από τα δεξιά θα νιώθουν κατά τι καλύτερα, καθώς τώρα η Βουλή των Αντιπροσώπων μπορεί να ερευνήσει και να ελέγξει τον πρόεδρο, ενώ ταυτόχρονα η Γερουσία θα συνεχίζει να επικυρώνει τους διορισμούς συντηρητικών δικαστών. Ωστόσο, αυτή η εκλογική αναμέτρηση επιβεβαιώνει ότι η περίοδος #MAGA (Make America Great Again) στην πολιτική της δεξιάς πτέρυγας είναι βασικά μία αμυντική περίοδος. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα εξασφάλισε τη νίκη στις προεδρικές εκλογές χάρη στην τύχη και χάρη στο γεγονός ότι πρόεδρος δεν εκλέγεται αυτός που κερδίζει τη λαϊκή ψήφο, αλλά αυτός που συγκεντρώνει την πλειοψηφία στο κολέγιο των εκλεκτόρων. Επίσης, οι Ρεπουμπλικανοί αξιοποίησαν το γεγονός ότι ελέγχουν τη Γερουσία ώστε να επιτύχουν τον διορισμό συντηρητικών δικαστών, αλλά δεν κατόρθωσαν να δρέψουν εκλογικά κέρδη από την πολύ καλή πορεία της οικονομίας, ούτε να χτίσουν μία ισχυρή, λαϊκή πλειοψηφία.
Αντίθετα, εξακολούθησαν να χάνουν τους κατοίκους των προαστίων, ενώ η μεγάλη επιρροή τους στην εργατική τάξη των μεσοδυτικών πολιτειών συρρικνώθηκε. Η πολιτική στρατηγική για τους Ρεπουμπλικανούς μετά τη νίκη του Τραμπ στις εκλογές του 2016 έπρεπε να είναι σαφής: κλειδώστε την ψήφο της εργατικής τάξης με μία δόση οικονομικού λαϊκισμού, αλλά κρατήστε και τους κατοίκους των προαστίων μετριάζοντας τις υπερβολές του Τραμπ. Αντί γι’ αυτό, ο πρόεδρος άφησε τους Ρεπουμπλικανούς του Κογκρέσου να χαράσσουν πολιτική κι εκείνοι τον άφησαν να είναι ο εαυτός του στα θέματα που τον ενδιέφεραν. Επομένως, η απώλεια της Βουλής των Αντιπροσώπων είναι αυτό ακριβώς που δικαιούνταν τόσο ο Τραμπ, όσο και ο απερχόμενος πρόεδρος της Βουλής, Πολ Ράιαν.
Και τι συμβαίνει με τους Δημοκρατικούς; Εχουν επιλύσει κάποια από τα προβλήματα της περιόδου Ομπάμα, κυρίως αυτό της συμμετοχής στις ενδιάμεσες εκλογές. Δεν κατάφεραν, όμως, να βρουν ένα τρόπο να μεταφράσουν την πλειοψηφία της λαϊκής ψήφου σε πλειοψηφία μέσα στη Γερουσία. Οσο άδικη και αν θεωρούν οι προοδευτικοί ακόμη και την ίδια την ύπαρξη της Γερουσίας, είναι προφανές ότι χρειάζεται να ελέγξουν και αυτό το νομοθετικό σώμα, αν θέλουν να προωθήσουν την ατζέντα τους.
Λάθος τρόπος
Προφανώς, οι Δημοκρατικοί θέλουν να αλώσουν τις ρεπουμπλικανικές έδρες της Γερουσίας. Το πρόβλημα είναι ότι επιθυμούν να τις κερδίσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έχασαν στο Τέξας, δηλαδή με το χάρισμα του υποψηφίου και την κινητοποίηση των ακτιβιστών, αντί για τον ιδεολογικό συμβιβασμό. Ετσι έμειναν να περιμένουν, όπως στο παρελθόν, πότε οι δημογραφικές αλλαγές ή μία οικονομική ύφεση θα τους δώσει αυτήν την ευκαιρία. Μέχρις ότου γίνει κάτι τέτοιο, θα διαθέτουμε δύο κόμματα που, με διαφορετικούς τρόπους, μοιάζουν ικανοποιημένα με τις ανεπαρκείς συμμαχίες τους. Και με μία χώρα που χρειάζεται μία σταθερή κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά μένει ικανοποιημένη με την ακυβερνησία.