Τους συνάντησα σε όλα, σχεδόν, τα επαγγέλματα. Είναι μακριά από κόμματα, τουλάχιστον με τη στενή σχέση, και εκτός κατεστημένων σχημάτων. Δεν είναι προσκολλημένοι σε κάποιον μεγάλο επιχειρηματία. Δεν συχνάζουν στα γνωστά σαλόνια όπου μαζεύονται οι διάφοροι σοβαροί και ασόβαροι και μεταξύ τυρού και αχλαδίου μοιράζουν θέσεις, αξιώματα, δουλειές, λεφτά.
Μπορεί να φαίνονται παρωχημένοι και εκτός εποχής. Εχουν επιλέξει άλλο τρόπο ζωής, πολύ αξιοπρεπή – μέχρι βαρεμάρας, για να μην πω, βλακείας. Είναι οι απροσάρμοστοι, οι γραφικοί. Αυτοί που προτιμούν να προχωρούν με τον σταυρό στο χέρι. Γιατί έτσι έμαθαν και συνεχίζουν χωρίς «φιοριτούρες», χωρίς επιδείξεις, χωρίς κομπορρημοσύνη. Tους εκφράζει η αφοσίωση στη δουλειά τους, η εντιμότητά τους, το χρέος όπως το αισθάνονται αυτοί. Χωρίς ιδιοτέλεια, με γνώμονα το γενικό καλό, που έρχεται μέσα από την πιστή τήρηση κάποιων κανόνων δεοντολογίας, που πρώτα τους ασπάζονται μέσα από τα κατάβαθα της ψυχής τους και μετά τους κάνουν τρόπο ζωής. Αθόρυβα και ουσιαστικά. Και πάντα ανθρώπινα, ορώμενοι το μέλλον σαν ένας διαβάτης που δεν ξέρει πότε θα αναχωρήσει οριστικά για έναν άλλο κόσμο χωρίς επιστροφή, αλλά τον ενδιαφέρει να αφήσει πίσω του ένα αποτύπωμα ζωής. Είναι ήσυχοι με τη συνείδησή τους ότι από καθήκον κινούμενοι προχώρησαν μισό βήμα σε αυτήν την παράξενη πορεία ζωής γεμάτη δυσκολίες, απρόοπτα, εκπλήξεις δυσάρεστες και μη.
Ενα από τα βασικά κριτήρια των ανθρώπων αυτών –είτε είναι δικηγόροι, γιατροί, γεωργοί ή επιχειρηματίες– είναι η συμπόνια στον συνάνθρωπό τους. Ιδίως όταν βλέπουμε γύρω μας, με τη δύναμη των τηλεοπτικών μέσων και του Διαδικτύου, τα όσα τραγικά συμβαίνουν ανά τον κόσμο. Τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς για να ικανοποιήσουν οι λίγοι την ακόρεστη δίψα για περισσότερο πλούτο, εις βάρος των πολλών που δεν έχουν να ελπίζουν σε τίποτα καλύτερο από την επιβίωσή τους. Η διεθνής υποκρισία περισσεύει και το κακό χτυπάει την πόρτα μας. Είτε με τη μορφή του απρόοπτου, του τυχαίου, της «παράπλευρης απώλειας» όπως την έλεγαν στον πόλεμο που διαμελίσθηκε η Γιουγκοσλαβία· είτε με τη μορφή κάποιας φυσικής καταστροφής λόγω της ραγδαίας κλιματικής αλλαγής, που θα συμπαρασύρει στο διάβα της τα πάντα. Τότε θα διαπιστώσουμε ότι είναι κοινή η τύχη πλούσιων και φτωχών, ισχυρών και ανίσχυρων.
Υπάρχουν λοιπόν ακόμη οι απροσάρμοστοι – αυτοί που έχουν χαράξει έναν άλλο δρόμο, μακριά από την επιδίωξη της δόξας και του πλούτου. Εχω τη χαρά και την τιμή να γνωρίζω κάποιους απ’ αυτούς. Ιδίως δικαστές που επιμένουν ακέραιοι στο δύσκολο έργο τους, παρά τα προσκόμματα που τίθενται από το πολιτικό σύστημα. Με κάποια πικρία αντιμετωπίζουν πια την όλη νοσηρή κατάσταση, όπου οι συνάδελφοί τους που συμμορφώνονται με τις υποδείξεις απολαμβάνουν ολοένα και μεγαλύτερη εύνοια. Ετσι τίποτα και πουθενά δεν πάει καλά. Ούτε στη Δικαιοσύνη, τον ιερό αυτόν θεσμό – το τελευταίο οχυρό της Δημοκρατίας.
Πόσοι άλλοι «απροσάρμοστοι» παλεύουν καθημερινά με το θηρίο της διαφθοράς και της απληστίας, από το δικό τους μετερίζι; Είναι άνισος ο αγώνας όλων αυτών που δίνουν τη μάχη για να διατηρήσουν στην Ελλάδα την άσβεστη φλόγα που αναζωπυρώνεται την κατάλληλη στιγμή για να ζωντανεύσει ξανά την ελπίδα.
*Ο κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος ΔΣΑ.